Fic ไขลานที่หยุดนิ่ง
[ยักษ์กินอ๊อด] ตอนที่ 7
Fic 9 ศาสตรา
[ไขลานที่หยุดนิ่ง] Pairing: ยักษ์กินอ๊อด
Reta: R-15(มั้งนะ)
#คือเนื้อเรื่องจะต่อจากตอนจบในเรื่องนะจ๊ะ คืออินมากจนแต่งอ่าาาา
…………………………………………………………………………………………………
การกลับมาอย่างปลอดภัยของยักษาสีชาดสร้างความโล่งใจแก่เหล่าบริพาร
ราชาของพวกเขามักจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเสมอ แม้จะมีการค้านหรือเตือนเพียงใดยักษาหัวดื้อตนนี้ก็ยังยืนยันที่จะเข้าไปเสี่ยง
ในเมื่อจะทำอย่างไรก็หยุดไม่ได้แล้วเหล่าบริพารจึงต้องหาใครสักคนมาเป็นองครักษ์
ในตอนแรกวีรชนคือตัวเลือกแรกแต่เจ้าตัวปฏิเสธเนื่องจากในตอนนั้นใช่ว่ายักษาทุกตนจะชื่นชอบมนุษย์อีกอย่างยังมีพันธะกับรามเทพนครและบ้านเกิดจึงมิอาจอยู่เคียงได้ตลอดเวลา
วีรชนจึงเสนอบุตรของพรานทมิฬที่ตอนนี้ย่างเข้าสู่วัยรุ่น ด้วยความคุ้นเคยและเจอกันบ่อยจากการที่มารตาแวะไปเยี่ยมอ๊อดบ่อยๆจึงเจอกับสุข
หลังจบสงครามอ๊อดเป็นครูสอนมวยในรามเทพนครจนลูกศิษย์แตกฉานในวิชา
ห้วงคำนึงอันแรงกล้าภาพการใช้ชีวิตในกลางอันห่างไกล
วีรชนทูลลากลับบ้านเกิดพร้อมมีพรานทมิฬตามไปด้วย
การหวนกลับครั้งนี้กลับสร้างความแปลกใจแก่วีรชน
ทั้งที่คิดว่าเกาะจะไม่เหลือใครแล้ว บ้านริมหาดอันคุ้นเคยมีร่างของชายสูงวัยนั่งแกะสลักไม้อยู่
ความปรีดาล้นหัวใจของวีรชนสามชีวิตใช้เวลาร่วมอย่างสงบในเกาะนกแอ่นแต่ก็ดำเนินไปได้ไม่นาน
วีรชนกลับค้นพบว่าตนผิดแปลกจากคนสามัญพึงมี
จากเหตุการณ์บุกโจนตีของเหล่ายักษาหัวรุนแรง ชีวิตดวงนี้สละเพื่อคนทั้งเกาะ คอโดนสะบั้นร่างร่วงหล่นตามกลางสายของทุกคนเสียงร้องตะโกนดังก้อง
ปลุกโทสะของพรานทมิฬเกิดการห้ำหันนองเลือดขึ้น ฉีกสัญญาที่ให้กับร่างอันไร้วิญญาณ ซากของยักษานอนแทบเท้าของพรานทมิฬ
หลุมศพของวีรชนตั้งไว้ที่ริมผาที่เจ้าตัวชอบไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดิน
หลังจากนั้นสามวันในทุกๆวันพรานทมิฬและจมื่นมักใช่เวลาส่วนใหญ่ที่หลุมศพหากในวันที่สามร่างที่ควรจะไร้วิญญาณกลับตะก่ายขึ้นมาจากหลุมคอที่ควรจะแยกจากกันกลับเชื่อมต่อกันเหมือนไม่เคยโดนสะบั้นมาก่อน
ข่าวการกลับมากระจายไปทั่วเกาะแต่มีส่วนน้อยที่ดีใจความหวาดกลัวในตัววีรชนนั้นช่างถาโถมจนเจ้าตัวเลือกที่จะจากไปฝากฝังพ่อของตนไว้กลับพรานทมิฬ
ในช่วงแรกวีรชนแวะเวียนไปพักแรมกับสหายวนกันไป ทุกครั้งที่ไปสิ่งที่มักจะตามมาคือปัญหามากมาย
วีรชนจึงต้องเดินทางอย่างไรจุดหมาย
ข่าวคราวของพ่อและพรานทมิฬมักจะมาจากมารตาและจดหมายนกอาคมจากพ่อ
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก้าวข้ามจากผู้อยู่อาศัยด้วยกัน
แผนการสร้างเจ้าตัวเล็กของอ๊อดได้ความร่วมมือจากมารตาไปขอยาจากแม่หมอสีขาวทางเหนือของนคร
วีรชนแวะกลับไปเยี่ยมพร้อมยาโดยอ้างว้าเป็นยาบำรุง แผนการสำเร็จจึงเกิดเจ้าตัวน้อยออกมาในคราแรกพรานทมิฬกล้าๆกลัวๆเพราะมิเคยเลี้ยงเด็กแต่ก็ได้จมื่นคอยสอนการเลี้ยงเด็ก
สุข เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ในการล่าดังเช่นบิดาทั้งยังเรียนรู้วิชามวยจากพี่บุญธรรมและคู่ซ้อมกิตติมศักดิ์เป็นราชานครคิรีกัณฑ์
ที่แวะเวียนมาเยี่ยมบ่อยครั้ง เมื่อย่างเข้าสู่วัยรุ่นพี่ชายบุญธรรมแวะมาเยี่ยมพร้อมชักชวนให้เป็นองครักษ์ของสหายยักษา
คำชวนโดนตอบรับอย่างรวดเร็วทั้งบิดามารดายังสนับสนุนอีกด้วย
ในช่วงแรกการได้อยู่ข้างกายยักษาในใจเกิดความยกย่องจากความยกย่องสู่ความหลงใหล
จากความหลงใหลสู่ความลุ่มหลง จากความลุ่มหลงก่อเกิดความหึงหวงจนสุดท้ายพลั้งทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยลงไป
หากแต่ราชายักษากลับไม่ถือโทษโกรธใดๆทั้งการสารภาพรักและการล่วงเกิน
วันเวลาผ่านไปองครักษ์หนุ่มรุกไล่อ้อนขอความรักจนราชายักษาใจอ่อนตอบรับความรักที่ตนคิดไว้ว่าจะไม่รักใครอีก
ความตั้งใจในการจะบอกถึงความสัมพันธ์นี้ให้กับที่เหลือเพียงสหายของตนแต่พอเจอหน้ากันจริงๆกลับพูดไม่ออกจนถึงตอนนี้
ใบหน้าที่เริ่มมีรอยย่นขมวดคิ้วหนักใจกับสิ่งที่จะต้องเจอ
‘ คืนนี้ ข้าจะไปหาท่านที่ห้องบรรทม
โปรดนับยอดโทษของท่านไว้เถิด ‘
‘
สงสัยจะยันเช้าเป็นแน่ ’
ราชายักษานึกอย่างปลงจิต
ตอนนี้ก็ค่ำแล้วพี่ชายเขาและอ๊อดคงเข้าห้องบรรทมไปเสพสุขกันแล้ว
ร่างสีชาดวางเอกสารราชการลงบิดนวดคอให้บรรเทาความเมื่อยลง
“
ถึงทำเอกสารตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีสมาธิเลย “
มารตาลงเดินกลับห้องของตนระหว่างทางผ่านห้องที่เขาสั่งจัดเตรียมให้ท่านพี่และอ๊อดแว่วเสียงครางดังลอดออกมา
“ ปล่อยออกมาให้เต็มท้องน้องเลยจ๊ะ พี่ทารคา
อ๊า!!! “ เสียงครางหวานลั่นออกมา
“ เฮ้อ “มารตาถอดหายใจกับความร้อนแรงที่แทบจะทะลุห้องออกมา
สองเท้าเร่งก้าวไปยังห้องตน
“ ท่านมาช้า “ ร่างสีม่วงเอ่ยทัก
“ ทำงานเอกสารเพลินน่ะ “
มือซ้ายยกขึ้นมาจับท้ายทอยโดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่าเวลาตัวเองพยายามแก้ตัวมือมักจะจับที่ท้ายทอยตัวเอง
พฤติกรรมนี้ไม่เคยรอดสายตาขององครักษ์คนนี้ได้
“ เพิ่มอีกหนึ่ง “
“ อะไรนะ? “
“ เพิ่มอีกหนึ่งรอบ “
พรานสุขไม่ว่าเปล่าเดินรุกเข้าใกล้จนประชิดตัวมือทั้งสองเริ่มซุกซนปลดเหล่าเครื่องประดับออกจนเหลือเพียงโจงกระเบนปักด้วยด้ายทองลายวิจิตร
ลมหายใจร้อนปะทะกัน ริมฝีปากทาบทับแลกเปลี่ยนสัมผัสวาบหวานลิ้นทั้งสองเกี่ยวพันอย่างไม่ยอมกันผลัดกันรุกไล่กันอย่างเนิ่นนาน
มือทั้งสองของมารตาลูบไล้กล้ามท้องปลุกปั่นอารมณ์อีกฝ่ายได้อย่างดี มือทั้งสองของพรานสุขเองก็ขย้ำเจ้าก้อนแน่นทั้งสองบีบคลายซ้ำไปมาทั้งยังกดให้ร่างแนบชิดให้จนสัมผัสถึงสิ่งโป่งพองทั้งสองเสียดสีกัน
ริมฝีปากทั้งสองผละออกจากกันพรานสุขก้มลงขบเม้นตุ่มไตแข็งขึง
ยามใดเมื่อฟันขบกัดพลันกระแสความซ่านแล่นลงล่างพาลให้ช่องทางขยิบเกร็ง
ความต้องการอันไม่สิ้นสุดมักทำให้คนเรามักจะทำสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ
มารตาย่อตัวนั่งคุกเข่าเปิดปากไล้สิ่งแข็งขึงผ่านเนื้อผ้า
ลิ้นสากรับรสของน้ำที่ซึมอยู่ที่เนื้อผ้า การกระทำนี้ไปกระตุ้นกำหนัดของพรานผู้นี้
สองมือยั้งใบหน้าไว้ก่อนเร่งปลดเปลื้องสิ่งกีดขวางสุดท้าย ความใหญ่โตปรากฏต่อหน้ามารตา
ปากใหญ่เข้าครองแท่งร้อนลิ้นสากไล้ตามตุ่มนูนด้านล่างของแท่นร้อนนี้ ความยาวของแท่งร้อนแทบทำเอาสำลัก
ดวงตาสีฟ้าทะเลเหลือกขึ้นจ้องร่างสันทัด หากตาคนที่มองลงมามันช่างยั่วเย้าเหลือเกิน
สะโพกแกร่งขยับกระแทกเข้าออกอย่างเอาคืนสลับกับศีรษะที่ขยับด้วยเช่นกัน
เสียงอันน่าอายดังกังวานทั่วห้อง
“ พอก่อนท่าน ข้ายังไม่อยากเสร็จตอนนี้
“ หากแต่เหมือนคำพูดจะไม่เข้าหูของยักษา ปากร้อนยังขยับขึ้นลงอยู่จนสุดท้ายสายธารร้อนทะลักออกมาดื่มกินทุกหยาดหยดร่างสันทัดถอดกายออกส่วนที่กลืนไม่ทันไหลออกที่ข้างปากไหลหยุดเปื้อนที่อก
สีขาวตัดกับผิวกายสีชาดแต่รับกับเส้นผมและดวงตา
‘ ช่างสวยงามนัก ‘
“ ไปที่เตียงกันเถอะท่าน “
ทั้งสองร่างจูงกันไปยังเตียงขนาดใหญ่ยักษาปลดโจงกระเบนของตน ล้มตัวลงนอนหงายโดยมีร่างสันทัดคร่อมอยู่
ยักษาส่งนิ้วตนลูบผ่านช่องทางสอดเข้าไปสัมผัสถึงความคับแน่นและชีพจรที่เต้นเป็นจังหวะ
ร่างสันทัดก้มลงไล้แท่นกายของยักษาความใหญ่ที่เป็นทุนเดินของพงพันธุ์จึงส่งได้แค่ส่วนหัวเข้าสู่ปากร้อน
นิ้วยาวเรียวสอดเข้าช่องทางช่วยยักษาเตรียมอีกแรง
“ ท่านมารตา “
เมื่อช่องทางคลายลงนิ้วของทั้งสองโดนแทนที่ด้วยแท่งร้อนตุ่มนูนขุดผนังนิ่มเรียกเสียงครางหวานได้อย่างเคย
สะโพกแกร่งขยับหาจุดกระสันและเพียงไม่นานนัก
“ อา ตรงนั้น อีกสิ “ เสียงเร่งเร้าขับกำหนัดของพรานสุขให้พุ่งสูงสะโพกขยับเน้นจุดเดิมซ้ำๆ
กายร้อนสีชาดเต็มไปด้วยน้ำใสไหลย้อยออกมา จังหวะเร่งมากขึ้นพร้อมกับลิ้นที่ส่งไปไล้ยอดตุ่มไตที่ชูชันเด่นชวนให้ลิ้มลอง
นิ้วเท้าของยักษาจิกเกร็งหน้าเชิดขึ้นพยายามกอบโกยอากาศ
เสียงร้องดังตามความซ่านที่ได้รับมา มือใหญ่กว่าคนทั่วไปเอื้อมจับสะโพกกดให้แนบเพื่อที่จะได้ส่งมาลึกที่สุด
ฝากฝังธารร้อนไว้ภายในให้ลึกที่สุด
“ พรุ่งนี้ท่านคงต้องงดว่าราชการแล้ว
ท่านมารตา “ เสียงเนิบประจำเอ่ยแซว ริมฝีปากจุมพิตแก้มอีกฝ่ายร่อนเอวให้อีกฝ่ายกระสันซ่านเล่น
ร่างสีชาดกระตุกยามตุ่มนูนโดนจุดกระสันพรานขี้แกล้งจงใจขยี้ซ้ำลงไปอีก
จนร่างด้านใต้หมดความอดทนพลิกกลับเป็นฝ่ายนั่งคร่อมคุ้มเกมแทน
“ เจ้ามันพิรีพิไร “
พรานมองไล่ร่างหนาที่นั่งคร่อมจุดกลางตัวเชื่อมกัน มัดกล้ามที่เกร็งจนเห็นชัดเมื่ออายุจะมากแต่มันช่างสวยงามเหลือเกิน
“ เช่นนั้นจะเป็นการลงโทษหรือ? “
สะโพกแกร่งเด้งสวนขึ้นด้วยท่านี้จึงเข้าไปลึกมากกว่าปกติร่างสีชาดรู้งานโดยทันทีสะโพกแน่นยกและกดลงเป็นจังหวะประสานรับกับคนด้านใต้
เสียงร้องดังก้องยาวนานพอรู้ตัวกันอีกทีแสงแรกได้สาดเข้าห้องแล้ว สองร่างขยับประสานกันเป็นครั้งสุดท้ายธารร้อนปลดปล่อยออกมา
ความง่วงและเหนื่อนล้าเกาะกินยักษาให้เข้าสู่ห้วงนิทรา
=.,= เลือดหมดตัวค่าาา ว่าแต่ ท่านจ้าวกับอ๊อดจะมีเจ้าตัวน้อยออกมาวิ่นเล่นมั้ย 😶
ตอบลบมีค่าา😄😄
ลบ