Fic 9 ศาสตรา [ไขลานที่หยุดนิ่ง]
Pairing: ยักษ์กินอ๊อด
Reta: R-15(มั้งนะ)
#คือเนื้อเรื่องจะต่อจากตอนจบในเรื่องนะจ๊ะ คืออินมากจนแต่งอ่าาาา
.........................................................................................................................................
ภายในถ้ำที่เย็นยะเยือกและอับชื้นไร้สุมเสียงใดๆขนาดทำเข็มตกยังได้ยินมียักษากายมรกตซีดนั่งคุกเข่าอยู่ตรงกลางถ้ำแขนทั้งสองขาทั้งสองโดนตรึงด้วยโซ่ลงอาคมขนาดใหญ่
แต่มิได้ทำให้ความน่าเกรงขามนั้นลงเลยแม้แต่น้อยกลับกันมันยิ่งทำให้ดูดุร้ายกว่าเดิม
หลังจบสงครามระหว่างยักษ์และมนุษย์เวลาก็ได้ล่วงมาแล้ว
80 ปี อดีตราชาคีรีกัณฑ์ “เทหะยักษา หรือ ทารคา” โดนจองจำในนครรามเทพ 20 ปีก่อนจะได้ย้ายสถานที่จองจำมายังบ้านเกิดได้ราว
60 ปี ด้วยเวลาอันยาวในคุกอันมืดมิดและเยือกเย็นได้เยียวยาจิตใจอันคั่งแค้นของเทหะในทุเลาลง
แต่ใช่ว่ามีเป็นใครก็ได้ที่เข้าใกล้ยักษาตนนี้ได้มีเพียงอนุชาเท่านั้นที่แวะเวียนส่งอาหารไปให้แต่หาได้แตะเนื้อต้องตัวไม่
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่อนุชาของเขานำอาหารมาให้
นานวันเข้าสิ่งที่ปรากฏขึ้นมา ”มารตา” อนุชาของเขาชราขึ้นนั้นเป็นเรื่องปกติของทุกชีวิต
แต่กับตัวเขาถึงแม้จะเป็นเชษฐากลับไม่เปลี่ยนไปเลยนับจากวันที่เขาล่มสลายลงมา
อาจจะเป็นบทลงโทษของสวรรค์ก็เป็นได้ที่สาปส่งยักษาชั่วตนนี้
“ ท่านพี่ ” เสียงเรียกของอนุชาเรียกให้เขาเงยหน้ามองดวงตาสีโลหิตส่องประกายท่ามกลางความมืดมิด
“ มีอะไร มารตา “
“ ข้าแค่จะมาบอกท่านว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้จะเป็นคนอื่นนำอาหารมาให้ท่าน
ได้โปรด อย่าทำเขาบาดเจ็บหรือกินเขาล่ะพี่ ข้าเพียงแค่ต้องแฝงตัวตามสืบเหล่าพ่อค้าทาสเถื่อน
”
“ ข้าจะพยายาม “
“ ข้าเชื่อใจพี่นะ “ มารตาทิ้งท้ายแล้ววางถาดอาหารลงจ้องมองหน้ากันสักพักก่อนที่มารตาจะผละจากไป
“ เจ้าเติบโตขึ้นเรื่อยๆเลยมารตา
ช่างต่างจากข้าที่โดนสาปส่งโดยโชคชะตาเช่นนี้ ” อดีตราชันพึมพำด้วยเสียงอันน้อยเนื้อต่ำใจ
ตัวเขาที่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี กลับต้องเป็นอยู่อย่างนี้ ทำเขาเหมือนตายทั้งเป็น ใจแตกร้าวภายใต้กำแพงแห่งความทะนงและศักดิ์ศรีผลักดันในตนมิอาจดับชีวิตตนทำได้เพียงหายใจมีชีวิตไปวันๆ
อดีตยักษาหลับตาลงปล่อยตัวเองในจมไปกับความมืดดังที่เคยเป็นมาโดยไม่รู้เลยว่าเมื่อรุ่งอรุณสาดส่องเมื่อใดไขลานที่หยุดนิ่งทั้งสองจะขับเครื่องฟันเฟืองอันบิดเบี้ยวแห่งโลกสีเทา
TBC.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น