Fic ไขลานที่หยุดนิ่ง
[ยักษ์กินอ๊อด] ตอนที่ 3
Fic 9 ศาสตรา
[ไขลานที่หยุดนิ่ง] Pairing: ยักษ์กินอ๊อด
Reta: R-15(มั้งนะ)
#คือเนื้อเรื่องจะต่อจากตอนจบในเรื่องนะจ๊ะ คืออินมากจนแต่งอ่าาาา
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ตอนนี้การพบกันของอดีตราชันยักษาและวีรชนล่วงมาเกือบเดือนแล้ว อ๊อดใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันอยู่ที่ถ้ำกับยักษา
การพูดและนำของแปลกใหม่มาให้คือความสุขหลักของเขา แต่ความสุขของเขามักจะหมดเร็วเสมอ
เมื่อเช้ายามเฝ้าหน้าคุกไม่ใช่ตนเดิมลางสังหรณ์กรีดร้องถึงอันตรายที่พบเจอประจำ
ด้วยความแม่นยำที่ไม่เคยพลาดได้สร้างความหนักใจแก่เขา เขายอมรับว่าในตอนนี้ตนยึดติดกับยักษาตนนี้แค่ไหน
“ ท่านทารคาท่านชอบเดินทางไมจ๊ะ “
อ๊อดนั่งพิงอกแกร่งของยักษาสองมือก็ป้อนเนื้อดิบ
“ แต่ถึงชอบอย่างไรก็ออกไปมิได้หรอก
ความผิดของข้าหนักหนานัก “
“ ท่านมิแค้นมนุษย์หรอ “
“ แค้นสิ แค้นนิสัยทรยศทำให้ครอบครัวข้าวายชน
แค้นที่พวกมันทำให้ข้าและมารตาต้องชีวิตที่ต้องหนีตายอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ แค้นที่พวกมันไม่รู้จักสำนักบุญคุณ
“ ทารคากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบมืออันร้อนประคองใบหน้าคมสันให้เงยขึ้น
ดวงตาจับจ้องลึกลงในแก้วกระจ่างสีเปลือกไม้
“ แค้นที่พวกมันโง่เขลากล้าแตะต้องสิ่งที่บริสุทธิ์เช่นนี้
แค้นที่พวกมันทำให้ข้าโกรธาเพียงเพราะเจ้าโดนทำร้าย “
อดีตราชันยักษาโน้มหน้าลงริมฝีปากแตะกัน ความหอมหวานชวนมัวเมาพาลให้ความยับยั้งชั่งใจลดลง
ทารคารู้ใจตัวเองมาสักพักหนึ่งแล้ว ความต้องการที่อยากครอบครอง อยากกักขังป้องภัย
อยากกลืนกินเพิ่มพูนขึ้นทุกวันที่เจอหน้า ลิ้นร้อนไล้เลียริมฝีปากชมพูนุ่มลิ้มชิมรสหวานฉ่ำ
“ ข้ายังแค้นที่มนุษย์บางคนทำให้ข้าเป็นเหมือนคนบ้าที่เฝ้ารอการพบเจอกันอีก
ยิ่งแค้นมาขึ้นไปอีก เพียงคิดว่าหลังจากครบเดือนจะไม่เจอหน้าเจ้าใจมันราวกับฉีกขาดและตายลงไป
“ อดีตราชันก้มลงจุมพิตอีกครา หากครานี้อ๊อดยกมือขึ้นโอบคอ
“ นี่คงเป็นครั้งเดียวที่ข้าคิดอย่างออกจากการตรวนจำนี้
ข้าจะเคียงข้างเจ้าไม่ว่าที่ใด “ อดีตราชันกอบกุมมือทั้งสองเลื่อนมันมาจุมพิต
แม้จะเปื้อนยักษาตนนี้ก็มิรังเกลียดมัน
“ เจ้าจักยอมยกเวลาอันไรสิ้นสุดนี้ให้ข้าป้องภัยจากสิ่งที่เจ้าต้องเผชิญ
ข้าจักสัญญาร่างกายนี้ต่อไปมันจะมิมีบาดแผลใดๆอีก “
กาลเวลามักจะเปลี่ยนผู้คน
ประโยคนี้จริงดังขนาดอดีตยักษาที่แสนทะนงตนในอดีตคำๆนี้คงไม่มีทางออกจากปาก “ เทหะยักษา
“ หรือ “ ทารคา “ เป็นแน่
.
.
.
.
“ ข้ารักเจ้า อ๊อด “
.
.
.
.
.
ถ้อยคำอันหนักแน่นสั่นสะเทือนสู่ใจดังเดี่ยวดายของวีรชนผู้ผิดแปลก
หยดน้ำอุ่นไหลทะลักอย่างปิติ เจ้าตัวพลิกมาซบอกและปล่อยโฮร้องออกมาดังเด็กน้อย ความหวังที่แสนริบรี่นี้
ทั้งๆที่คิดเพียงแค่ได้คุยกันอย่างนี้ก็พอแล้ว เพียงแค่ไม่ได้เกลียดกันก็พอแล้ว
“ ฉะ ฉันดีใจเหลือเกิน ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วจริงๆ
นี่มิใช่เพียงฝันหนึ่งตื่นใช่ไมจ๊ะ ฉันก็รักท่านทารคา ฉันรักท่าน ฉันจะรักท่านตลอดชีวิตที่ยืนยาวนี้จ๊ะ “
“ มิใช่ฝันดอก
ข้าจะพิสูจน์ให้ล่ะกัน “ มือแกร่งไล้ลงตามแผ่นหลังที่เต็มเปี่ยมด้วยกล้ามอันงดงาม
หยุดลงที่ก้อนนุ่มขย่ำมันจนเนื้อผ้าสีหยาบแทบจะขาดคามือ กลิ่นหอมเย้ายวนชวนให้ลิ้มรสอีกครั้ง
ฟันคมขมขบสร้างความเป็นเจ้าของ เสียงอันหน้าอายดังระงมก้องทั่ว อากาศอันหนาวเย็นพลันร้อนขึ้นด้วยแรงสวาท
จุมพิตลึกซึ้งพาลิ้นทั้งรุกรับกันไปมาน้ำสีใสไหลย้อนออกข้างปากวีรชนผู้ผิดแปลก กลางกายที่ชูชันเสียดสีกันเร็วขึ้นตามแรงราคะที่ปล่อยออกมา
ดูเหมือนอาภรณ์น้อยชิ้นนี้จะสร้างความรำคาญแก่ทั้งสอง สองมือน้อยๆปลดโจนกระเบนของตนและยักษา
หัวใจของวีรชนเต้นรัวยามเห็นสิ่งใหญ่โต
“ โปรดอ่อนโยนกับฉันด้วยนะจ๊ะ “
“
นั้นเป็นสิ่งที่เจ้าต้องกังวลน้อยที่สุด “ ยักษาเล้าโลมตุ่มไตที่แข็งขึง
ขยี้มันอย่างรักใคร่ ลิ้นร้อนไล้จากอกลงมายังกล้ามท้องที่เกร็งจนเห็นได้ชัดเจน ขบมันอีกด้วยความคันเขี้ยวก่อนแล้วจึงไล้วนรอบสะดือ
มือทั้งสองผละจากตุ่มไตจับวางวีรชนลงนอนยกขาทั้งสองขึ้นกดเข่าลงจนเผยจุดลับสีชมพู
ร่างวีรชนอายม้วนยกมือปิดหน้าเป็นการใหญ่
“ หึ เจ้าจะได้อายมากกว่านี้ อ๊อด“
การกระทำอันหน้ารักนี้เรียกเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูนี้
ทารคาส่งลิ้นร้อนไล้เลียจนช่องทางฉ่ำเยิ้ม
นิ้วแรงส่องเข้าแรงตอดรัดเป็นจังหวะนั้นทำยักษาแทบอดทนรอมิได้
“ หายใจลึกๆ ผ่อนคลายไว้ “
อ๊อดยกมือขึ้นโอบคอเป็นหลักยึดเหนี่ยว ผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆเมื่อช่องทางคลายลงนิ้วที่แช่ไว้ขยับอย่างช้าๆเรียกเสียงหน้าได้เป็นอย่างดียิ่งเมื่อสะกิดกับจุดอ่อนไหวเสียงก็ยิ่งหน้าอายมากว่าเดิม
“ เพิ่มเริ่มต้นเท่านั้น “
ยํกษาเพิ่มอีกนิ้วหยุดแช่รอจนคลายและขยับทำอย่างนี้จนใส่เข้าไปถึงสามนิ้ว ถึงแม้จะเพิ่งทำไปเพียงทำนี้แต่อ๊อดก็ได้ปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่นไปถึงสองครา
“ ข้าจะใส่แล้วนะ “
ทารคาจ่อแก่นกายกับช่องทางที่ขมิบเป็นจังหวะๆ ดันกายเข้าไปช้าๆด้วยขนาดที่ใหญ่กับความคับแน่นจึงเป็นไปอย่างลำบาก
เมื่อส่วนหัวเข้าไปได้หมดยักษาพักให้คนด้านใต้ได้พักและคลายตัว
เสียงจุมพิตดังขึ้นแข่งกับเสียงหอบหายใจ
ขณะยังจุมพิตช่องทางก็คลายยักษาดันแก่นเข้าไปช้าๆจนหมด
“ หายใจๆช้า อ๊อด “ ยักษาจูบขมับปลอบโยน
“ ฉันรู้สึกถึงท่านที่อยู่ในนี้
รู้สึกดีจังเลยจ๊ะ “ อ๊อดลูบไปที่ท้องตนเองใบหน้าแดงยิ้มไปพร้อมกับดวงตาที่เยิ้มด้วยน้ำตา
ภาพนี้ปลุกสัญชาตญานดิบของยักษาขึ้นแต่ทารคากดมันเอาไว้
“ เจ้ามันยั่วรู้ตัวไม “ ยักษาขยับกายอย่างช้าๆ
กระทำมันอย่างทะนุถนอมมนุษย์ด้านใต้สุดชีวีแต่มนุษย์มิได้ต้องการเช่นนั้น
“พี่ทารคาจ๊ะ ได้โปรดมากกว่า
ได้โปรดรุนแรงกับฉันเถอะจ๊ะ “ ความพยายามที่กดสัญชาตณานนั้นมลายหายไปสิ่งทันที
เสียงของเนื้อกระทบกันดังผสมกับเสียงครางหวาน ใจทั้งสองของผู้เป็นนิรันด์หลอมรวมกันเช่นเดียวกับกายในตอนนี้
“ พี่ทารคาจ๊ะ ปลดปล่อยในกายฉัน ปลดปล่อยให้เต็มท้องนี้เลยจ๊ะ
ฉันอยากจะตั้งครรภ์บุตรของพี่ ฉันรักพี่ทารคา “
“ ข้าก็เช่นกัน “
ขยับกายหนักหน่วงอีกไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยน้ำกามมากมายเกินไปจนทะลักไหลย้อยออกมาข้างนอก
“ ท้องฉันอุ่นจังเลยจ๊ะ “
“
นั้นยังไม่พอที่จะตั้งครรภ์ได้หรอกนะ ต้องมากกว่านี้ “
“ จ๊ะ “
แซ่บ....//กำเดาทะลัก 😍😍😍😍😍
ตอบลบอ๊อดดูบีชอ่อนๆ
ลบ