fic I found you VIII [ FB: credence/graves ] [End]

I found you VIII

จากใจคนเขียน:ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดจบแล้วววว

เหนื่อยกับการเขียนตอนนี้มากกกกในหัวมันมีแต่ภาพอลังจนไม่รู้จะเขียนยังไงให้คนอื่นเข้าใจ

ยังไม่ก็ฝากเรื่องนี้ไว้กับคนอ่านด้วยนะคะ จะมีต่อนพิเศษอีกตอนด้วยนะคะ

..............................................................................................................................................................

ในถนนที่คับคลั่งไปด้วยผู้คน เพอร์ซิวัล กำลังเดินอย่างเร่งรีบเขาแต่งในชุดสูทธรรมดาเหมือนกับโน-แมจธรรมดาทั่วไปใส่หมวกทรงสูงพร้อมกับถือกระเป๋าสีน้ำตาลไว้กับตัว มุ่งลงไปที่รถไฟฟ้าใต้ดิน

15 นาทีก่อน

“แผนของฉัน คือการถ่วงเวลาให้กับเธอและพี่ชายของเธอ หน้าที่ของเธอคือเอา ออบสคูรัส ออกมาและกำจัดมันทิ้งซะ และเธอเครเดนซ์หน้าที่ของเธอมีแค่ รอดชีวิตออกมาได้เท่านั้นก็พอ”

“และเราคุณจะถ่วงเวลายังไง ต่อสู้หรอ”

“หลบหนี ต่างหากล่ะ ฉันจะเป็นเพียงหนูที่จะล่อแมวไปให้เจอหมาเท่านั้นเอง”

“ขอให้คุณโชคดี” เพอร์ซิวัลพยักหน้ารับ

“อ้อ ฉันขอวานเธออีกเรื่อหนึ่งเอาจดหมายฉบับนี้ส่งให้พี่ชายเธอด้วย ฉันเชื่อว่าลูกๆของเธอจะรอดสายตาของกวินฯ” เขายืนจดหมายให้นิวท์เจ้าตัวมองมันและเปิดกระเป๋าและเรียก*เดมิไกส์ออกมานิวส์ยืนผลไม้ให้พร้อมกับจดหมายและรูปทีน่าให้เขามองเหตุการณ์นั้นเงียบๆ

“เธอจะรอรับมันไม่ไกลจากที่นี้”นิวท์หันาพยักหน้าให้เขาเปิดหน้าต่างปล่อยนกฮูกออกไปรอสักพักและตามไปด้วยเดมิไกส์ที่ล่องหนเรียบร้อย

“เฮ้ เครเดน์เธอจะต้องรอดไม่ต้องกล้ว ฉันจะรอดเธอที่ปลายทางของทุกสิ่ง หลังเรื่องนี้จบเราจะได้อยู่ด้วยกัน ฉันสัญญา”เขาดึงเครเดนซ์มากอดเขาจูบหน้าผากใสนั้นถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอก เขาอาจจะไม่รอดกลับมา เขาผละออกและไล่ทั้งสองลงกระเป๋าเขาใส่เสื้อสูทพร้อมกับจากหน้าต่างและหยิบนกอีกตัวเดินออกมาจากห้องโดยไม่ลืมกระเป๋าของ นิวท์ สคามันเดอร์

เพอร์ซิวัลออกจากตึกแล้วเขาลอบมองรอบๆตัวตลอด มีสองคนตามเขามาไม่มีกวินฯ เขาคาดว่าอีกสองน่าจะตามนกของเขาอยู่การสลัดจากการสะกดรอยตามเป็นเรื่องง่ายมากเพียงแค่เขาหักเลี้ยวเข้าไปในตรอกและหายตัวไปโผล่ในบล็อคถัดไป และเข้าปะปนการเหล่าโน-แมจเขากดพลังเวทย์ไว้ นั้นก็ทำให้เขาเดินทางสะดวกขึ้น เขาเดินไปเรื่อยๆการเดินทางแบบโน-แมจทำให้ต้องใช้เวลามากตอนนี้ปาไปราวชม.ครึ่งแล้วเขาก็ถึงจุดหมายของเขา อู่ต่อเรือร้างฝั่งแม่น้ำฮัดสัน

“นายใช้เวลาเดินทางนานจังนะ” ที่ลานกว้างของลานต่อเรือปรากฏชายตาสองสียืนอยู่ด้านหลังมีลูกน้องสามคนยืนอยู่

“ก็ยังไงเราก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว รอหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก” เพอร์ซิวัลคงท่าทางสุขุมดังที่เคยทำมาก่อน

“หึ แน่นอนฉันรอได้แต่การที่ทำให้ฉันรอมันมักจะตามมาด้วยการลงโทษเสมอ เพราะมันทำให้ฉันหงุดหงิด”กวินเดลวัลด์แสยะยิ้มเส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นแสดงถึงขีดจำกัดที่เจ้าของมันมีแน่นอนว่าเพอร์ซิวัลยังนิ่งอยู่เช่นเดิม

“โอ้ว ฉันคงหวังว่าจะได้รับการอภัยจากเรื่องนี้นะ”เพอร์ซิวัลพูดเสียงล้อเลียนการกระทำนี้ทำให้ลูกน้องด้านหลังยืนตัวสั่นกันเป็นแถบเพอร์ซิวัลรูว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อด้วยเหตุการณ์ที่เขาโดนจับมันยังฝังอยู่ในหัวแต่จะให้เขากลัวมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยและกวินเดลวัลด์ก็รู้เช่นกันว่าการทรมานที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้คนตรงหน้ากลัวตนเองเลยแม้แต่น้อย

“หึ ยังพยศเหมือนเดิมเลย”การทำให้เพอร์ซิวัลยอมคุกเข่าด้วยตัวเองมันเคยเป็นเป้าหมายหนึ่งของกวินเดลวัลด์ กวินฯสะบัดไม้กายสิทธิ์ แสงสีแดงพุ่งไปเพอร์ซิวัล เขาตัวปัดมันไปอย่างง่ายดาย และการดวลก็เริ่มขึ้น

“นายคงไม่คิดว่าประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรอกนะ นายไม่มีทางชนะฉัน นายจะถูกฉันฆ่าและกระเป๋านั้นจะกลายเป็นของฉัน” 

“แต่ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ” การดวลยังดำเนินไม่หยุดพวกเขาต่างร่ายเวทย์ใส่กันผลัดกันเป็นฝ่ายรุก เพอร์ซิวัลรู้ว่ากวินฯออมมือให้เขา จริงๆแล้วการดวลนี้มันเหมือนการเจรจา ถ้าเจ้าตัวจะฆ่าเขาตอนนี้เขาคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว

“แสดงให้ฉันเห็นสิ” พวกเขาเพิ่มความเร็วในการปะทะกันการดวลนี้ไม่มีช่องว่างให้คนอื่นแทรกแซงเลยท้องฟ้าสว่างวาบจากการดวลเวทย์ในแต่ล่ะที ตอนนี้เพอร์ซิวัลตกเป็นรองอยู่โดยปกติเขาใช้สองมือในการดวลซึ่งตอนนี้เขาจะไม่เสี่ยงวางกระเป๋าเป้าหมายของเขาคือ ถ่วงเวลา ไม่ใช่เอา ชนะ

“ฉันชักจะเบื่อแล้วสิ” กวินเดลวัลด์ส่งเวทย์ไปเพอร์ซิวัลปัดมันกวินฯอาศัยจังหวะนี้สะบัดมือข้างที่ว่างทำให้ร่างของเพอร์ซิวัลลอยไปชนกับกำแพงอย่างแรงและร่วงลงมากองกับพื้น

“ครูซิโอ” กวินส่งคาถากรีดแทงออกไป

“อ๊ากกก อึก “ ร่างของทั้งๆร่างของเพอร์ซิวัลสั่นเทาความเจ็บปวดมากมายแล่นเข้าสมองอย่างรวดเร็ว เขากรีดร้องในคราแรกแต่ก็กัดฟันไม่ยอมให้หลังจากนั้นมันออกมาอีก เหงื่อเริ่มไหลเขาลากกรเป๋ามากอดไว้อย่างหวงแหน เขาได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆเข้ามาใกล้มากขึ้นๆๆ และหยุดตรงหน้าเขา กวินฯกระชากผมของเขาอย่างแรงทำให้เขาเงยหน้าสบตากับอีกคน ดวงตาสองสีนั้นมองเขาอย่างหรรษาแบบที่เป็นมาตลอด

“สีหน้ายังดีดูไม่เปลี่ยนเลย” กวินเดลวัลด์เชยคางเขาพลิกหน้าเขามันไปมา สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงจ้องเขม็งเท่านั้น

“อึก หึๆ นายน่าจะเห็นมันจนชินได้แล้วนะ” เพอร์ซิวัลพยายามฉีกยิ้ม การกระทำนี้ไปกระตุ้นต่อมหงุดหงิดของอีกคนเข้าให้

“ครูซิโอ”

“อ๊ากกก  อึก”  เพอร์ซิวัลทรุดตัวลงกับพื้นอีกครั้ง

“สตูเปฟาย!!!” กวินเดลวิลด์หันไปแสงสีแดงที่พุ่งมาและยังต้องปัดอีกหลายครั้ง คาถาเหล่านี้ทำให้กวินเดลวัลด์ต้องถอยห่างจากเพอร์ซิวัล

“มาช้านะ โกลด์สตีน” เพอร์ซิวัลที่หลุดจากคำสาปแล้วก็มองไปยังผู้มาใหม่ ด้านหลังยังมีเพื่อนของเขามาด้วย ตามด้วยหัวหน้าของเขากับมือปราบอีกเป็นสิบคน

“ว้าว ยังมีจดหมายรอดไปอีกหรอเนี่ย” กวินเดลวัลด์เลิกคิ้วขึ้นสูง

“แน่นอน ยังไงฉันก็รอบคอบกว่านายหลายเท่าตัว” เพอร์ซิวัลค่อยๆยันตัวลุกขึ้นโดยมีทีน่าช่วยพยุง เขายืนกระเป๋าให้ทีน่า เขากำไม้กายสิทธิ์และเดินกระเผลกมายืนข้างเพื่อนเขา

“เหมือนเรากลับไปสมัยก่อนว่าไม” ธีซิอุสเปิดบทสนทนา

“นายพร้อมไม” เขามองหน้าเพื่อนเขาก่อนจะเสยผมที่ปกลงมาขึ้น และไม่นานการต่อสู้เริ่มขึ้น เหล่ามือปราบรับมือกับลูกน้อง เขากับธีซิอุสสู้กับกวินเดลวัลด์ ตอนนี้กวินเดลวิลด์ไม่ได้ออมแรงแล้ว ความรุนแรงของการปะทะทำให้กำแพงรอบตัวแตกออกบางส่วนทลายลงมา พวกเขายิงคาถาใส่กันไม่มีอันไหนเลยที่โดนเพอร์ซิวัลสะบัดมือใช้ประโยชน์จากอิฐรอบตัวส่งมันไปหากวินเดลวัลด์ แน่นอนเจ้าตัวปัดมันได้ เขารู้ว่ามันเป็นวิธีสกปรกแต่สำหรับดาร์กลอร์คคงไม่จำเป็นต้องใช้วิธีสะอาดมั้ง การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆกวินเดลวัลด์เป็นรองให้พวกเขาพวกเขารุกหน้าไปเรื่อยจนสุดขอบด้านล่างนั้นเป็นแม่น้ำ

“สตูเปฟาย!!!/สตูเปฟาย!!!/สตูเปฟาย” พวกเขาทั้งสามร่ายมนต์พร้อมกันแต่หนึ่งหรือจะชนะสอง แสงสีแดงระเบิดออกผลักให้ร่างกวิลเดลวัลด์ตกแม่น้ำไป

“เหมือนจะจบลงแล้วนะ” ธีซอุสปาดเหงื่อและหันมองเขา

“หวังว่านะ อะไร” เพอร์ซิวัลมองมือที่ยกขึ้นมาของธีซิอุส

“ก็แบบเมื่อก่อนไง” เพอร์ซิวัลส่ายหน้าก่อนจะยกมือขึ้นมาตีกับอีกคนก่อนจะเดินกลับไปหาทีน่า ตอนนี้เธอวางกระเป๋าลงเปิดมัน คนที่โผล่มาคนแรกคือนิวท์ และตามมาด้วยเครเดนซ์

ทันทีที่เพอร์ซิวัลเห็นเครเดนซ์เขาถอดหายใจและกอดเครเดนซ์แน่น น้ำตาไหลของทั้งคู่มันไหลออกมา ท่ามกลางความยินดีของอื่นๆด้วย

“ฉันรู้ว่าเธอต้องทำมันได้ เราจะกลับบ้านกัน โอเคนะ” เครเดนซ์ได้แต่พยักหน้าและกอดอีกคนแน่น เครเดนซ์รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไร เขาได้ยินเสียงร้องและเหตุการณ์ต่างๆที่จริงมันเกือบล้มเหลวเพราะเขาจะพุ่งออกไปช่วยคุณเกรฟส์ข้างแต่คุณสคามันเดอร์คอยเตือนสติไว้

‘เธอจะออกไปไม่ได้นะ กวินเดลวัลด์จะได้ตัวเธอและนั้นจะทำให้คุณเพอร์ซิวัลโดนฆ่าในทันทีที่เขาได้เธอ เธออดทนและทำสิ่งที่ทำได้ในตอนให้ดีที่สุด’

นั้นเป็นอีกแรงนึงที่ดันเขาให้สงบลงและสนใจการการต่อสู้กับด้านมืดของตัวเองแค่คิดว่าหลังจากนี้จะได้อยู่กับคุณเกรฟส์เขาก็สามารถชนะได้ทุกอย่าง

ในขณะที่ทุกอย่างสงบลงไม่มีใครรับรู้เลยกวินเดลวัลด์ได้ขึ้นมาจากแม่น้ำแล้วเนื้อตัวที่เปียกปอนผมสีทองที่ลู่นั้นตาสองสีนั้นแข็งก้าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กวินเดลวัลด์ยกมือขึ้นพร้อมกับท่อเหล็กด้านหลังลอยขึ้น ทุกคนหันกลับไปมองมันก็สายไปแล้วชายผมทองลงมือเรียบร้อยแล้ว มันราวกับโลกเคลื่อนไหวช้าลง เหล่าปราบร่ายมนต์สะกดนิ่งใส่กวินเดลวัลด์ธีซิอุสร่ายเกราะขึ้นมาแต่ก็มีสองอันรอดไปได้ นิวท์ยืนบังทีน่าพร้อมร่ายเกราะขึ้นมาและเขาที่ผลักเครเดนซ์ลงกับท่อที่กำลังเสียบที่เอวกับต้นขา เขาค่อยๆล้มลง สิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้คือเครเดนซ์กำลังกอดเขา

“อื้ม” เพอร์ซิวัลลืมตาขึ้นและหันมองรอบๆ เขาคงอยู่โรงบาลข้างๆเขามีเครเดนซ์นอนอยู่ข้างเตียงเขายกมือลูบหัวเครเดนซ์เจ้าตัวสะดุดและเงยหน้าขึ้นมา

“อรุณสวัสดิ์ เครเดนซ์”  

“ผะ ผมจะไปคุณทีน่า ผมดีใจมากเลยที่คุณตื่นแล้ว ผมกังวลมาก คุณเลือดออกเยอะมาก ผมๆๆๆๆ” เครเดนซ์ลนลานจนทำให้อีกคนยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

“เธอจะตามทีน่าไม่ใช่หรอ” เพอร์ซิวัลพูดยิ้มๆ

“คะ คับ”

เครเดนซ์บอกทีน่าแน่นอนว่าทุกคนต้องรู้เรื่องในทันที โดยสรุปแล้วเขาหลับไปสามวันแต่ไม่ใช่เพราะท่อเหล็กทั้งหมด และข่าวตอนนี้ที่เขารู้คือกวินฯโดนส่งอัซคาบันในอังกฤษและเขาต้องพักฟื้นที่บ้านอีกอาทิตย์หนึ่งก่อนจะกลับไปทำงานตามเดิมในหนึ่งอาทิตย์นี่เขาอยู่ภายการดูแลของเครเดนซ์ในช่วงเย็นจะมีทีน่าแวะมาดูและกลับไปในช่วงสองทุ่ม ทั้งห้องจึงมีแค่เขากับเครเดนซ์ นี้คงเป็นโชคดีของเขาอีกครั้งนึงบางทีมันดีเหมือนกันที่ได้มีเรื่องเสี่ยงตายแต่อย่าบ่อยนัก เขาเหนื่อย

ตอนพิเศษ:X'mas [ FB: Credence/graves ]

ตอนพิเศษ:X’mas

Rate:PG-15

จากคนเขียน:ตอนที่จะโยงกับI found you นิดๆนะ แต่จะไม่สปอยตอนจบไม่ต้องกลัวจ๊ะ

.........................................................................................................................................................................................................................

24 ธันวาคม 193X

ในอากาศที่หนาวเย็นของหน้าหนาวนี้ภายในตลาดที่ผู้หนาแน่นวันนี้คือวันคริสต์มาสอีฟ ผู้คนรวมถึงเหล่าพ่อมดแม่มดด้วยที่มาจับจ่ายซื้อของเพื่อที่จะฉลองในวันพรุ่งนี้

หนึ่งในนั้นคือ เพอร์ซิวัล   เกรฟส์  ที่กำลังเดินในมืออุ้มถุงกระดาษที่อัดแน่นไปด้วยผลไม้และมันฝรั่งอีกมือยังมีไก่งวงอีกตัวนึงและคนเดินข้างๆเขาคือ แบร์โบน  เครเดนซ์  ที่ถือของเยอะไม่แพ้กัน แต่เป็นจำพวกเสื้อผ้าของเครเดนซ์ที่เจ้าตัวสูงเอาๆจนแม้จะยืนหลังค่อมๆก็สูงกว่าเขาแถมยังไม่รวมที่ร่างกายมีกล้ามเนื้อมากขึ้นและของขวัญที่เพอร์ซิวัลสั่งทำพวกเขาทั้งสองเดินมุ่งหน้ากลับที่พักที่ห่างไปอีกบล็อค

นี่ก็เข้าปีที่สามที่พวกเขามาอาศัยด้วยกันหลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างจบลง เขาได้สอนเวทย์เล็กๆน้อยๆให้ก่อนซึ่งไม่ผิดหวังเลยเครเดนซ์คือนักเรียนที่ดี ถึงจะทำไม่ได้ในทันทีแต่เจ้าตัวพยายามจนตอนนี้มีความสามารถเท่าพ่อมดแม่มดทั่วไป และอีกอย่างเจ้าตัวไม่ใช่สคิวป์ และยังมีความเปลี่ยนในทางที่ดีอีกหลายอย่าง เช่น พูดมากขึ้น เงยหน้าสบตามากขึ้น ไม่ขี้อายและกลัว ยิ้มมากขึ้น กล้าแสดงออกมากขึ้น และยังทำงานเก็บเงินเองถึงแม้จะแค่ในร้านขนมปัง เจ้าตัวให้เหตุผลว่าอยากจะทำอะไรที่คนทั่วไปทำ เขาก็ไม่ขัด เขาอยากให้เครเดนซ์ได้มีอิสระ เรียนรู้โลกภายนอก เขาแค่ให้คำปรึกษาได้เท่านั้น

ส่วนความสัมพันธ์ของพวกเขาที่คนอื่นมองคือ พวกเขาเหมือนพ่อลูกกัน แต่จริงๆแล้วคือ คนรัก แต่ทุกอย่างคือความลับ ถ้ามีใครรู้คุณอาจโดนจับก็ได้

เมื่อถึงห้องพักพวกเราไม่รอช้าจัดการหน้าที่ของตนเอง เขาตกแต่งห้องด้วยไฟหลากสีมีต้นสนเล็กที่มุมโซนนั่งเล่น เรียงกล่องของขวัญให้เรียบร้อย เรียงเสื้อผ้าเข้าตู้เมื่อทุกเสร็จเขาเข้าไปที่ครัวช่วยเครเดนซ์เตรียมวัตถุดิบสำหรับวันพรุ่งนี้ พวกเขาหมดครึ่งวันไปกับการจัดการทุกอย่าง พวกเขายังเหลือมีเวลาอีกเยอะ จริงเขาสามารถกลับไปทำงานต่อได้แต่ลูกน้องและหัวหน้าเขารวมใจกันให้เขาหยุดยาวจนถึง26 และยังเป็นช่วงเดียวกันกับเครเดนซ์หยุดงานพอดี ตลอดช่วงบ่ายพวกเขาใช้เวลาที่โต๊ะทำงานเอกสารโดยมีเครเดนซ์อยู่ใกล้ๆช่วงเย็นหลังทานข้าวเสร็จพวกเขาก็นอนเล่นกันที่โซฟาโดยที่เขาเอนพิงเครเดนซ์และเครเดนซ์ก็กอดเอวเขาไว้เอาคางมาเกยไหล่

“เบื่อหรือไง เจ้าลูกหมา”  เพอร์ซิวัลยกขึ้นมาลูบผมที่ตอนนี้มันยาวถึงต้นคอแล้ว

“ก็ช่วงที่ผ่านมาทั้งคุณเกรฟส์กับผมงานยุ่งนิคับ พออยู่อย่างนี้เหมือนอยู่สวรรค์เลย”  เครเดนซ์ยู่หน้านิดๆ

“งั้นมาใช้เวลาก่อนพวกเขาจะมาให้วันพรุ่งนี้ไม”  เพอร์ซิวัลพลิกตัวและโอบคอ

“แล้วถ้าผมทำคุณลุกไม่ไหวล่ะคับ”  เครเดนซ์เริ่มไล้มือลงต่ำเรื่อยๆ

“พรุ่งนี้หมาน้อยก็จะต้องตื่นเช้ามารับแขกกับทำอาหารเองไงล่ะ” เพอร์ซิวัลดึงจมูกอย่างหมั่นไส้

“ถ้าแค่นั้นคืนนี้คุณเกฟส์คงหนีผมไม่รอดแล้วล่ะคับ” เครเดนซ์ยิ้มกว้างและก้มมาหอมแก้มเขา

“เด็กหื่นกาม”

“ผมก็หื่นแค่กับคุณเกรฟส์เท่านั้นล่ะ” เครเดนซ์กดจมูกสูดกลิ่นของอีกฝ่ายเข้าไปเต็มปอดและเพอร์ซิวัลก็ลูบหัวเครเดนซ์ไปด้วย

“ฮ่าๆๆ  เธอนิน่า  นี่ก็ผ่านไปอีกปีแล้วนะ”

“คับ ผมมีของขวัญสำหรับคุณเกรฟส์ด้วยนะคับ ผมไม่รู้ว่าคุณจะชอบมันไม” เครเดนซ์ฝังใบหน้าลงไปที่ไหล่ของเพอร์ซิวัลและพูดด้วยเสียงอู้อี้

“ฉันก็มีให้เธอเหมือนกันนะ”

“คุณให้ผมมาสองปีแล้วนิคับ แต่ผมพึ่งให้คุณปีแรกเองนะคับ”

“ฉันชักอยากรู้แล้วสิ รอให้ถึงพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆ”

“คุณกำลังล้อผมอ่า” เครเดนซ์เงยหน้าขึ้นมามองเพอร์ซิวัลที่กำลังยิ้มอ่อนๆพร้อมเลิกคิ้วขึ้น

“ฉันเปล่าสักหน่อย จริงๆนะ”

“คุณล้อผม นี่แน่ะๆๆ” เครเดนซ์ใช้มือจี้เอวคนแก่กว่าทำให้เพอร์ซิวัลดิ้นพล่านเหมือนปลาขาดน้ำ

ภายในค่ำคืนที่หนาวเหน็บนี้ห้องพักของเพอร์ซิวัลที่แต่เดิมมักเงียบเหงาตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแม้ว่าจะมีกันเพียงสองคนแต่ความรู้สุขมันช่างมหาศาลนัก เขานั้นช่างโชคดีที่เครเดนซ์เป็นคนมาเจอเขา เขาช่างโชคดีมากจริงๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 "เธอคือของขวัญสำหรับฉัน เครเดนซ์"

"คุณเกรฟส์ก็เช่นกันคับ"

I found you VII [ FB:credence/graves ]

I found you VII

“อื้ม” เพอร์ซิวัลลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ นี่ก็เป็นวันที่สามหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นที่พวกเรามีสัมพันธ์กันมันไม่ได้ทำให้เครเดนซ์ทำตัวผิดแปลกจากก่อนหน้านั้น แต่กลับตัวติดเขามากกว่าเดิมไม่ว่าเขาจะเดินไปส่วนไหนของบ้านด้านหลังเขาจะเครเดนซ์มองตลอดแทนตอนนอนกลางคืนจะแอบมานอนกับเขาและจะไปก่อนที่เขาจะตื่น ในแต่ล่ะวันที่มันผ่านไปเขารู้ว่าความรู้สึกนี้มันจะอยู่ได้ไม่นานเครเดนซ์จะมีอายุที่ไม่ยืนยาวนัก เขาอยากจะให้เวลาที่เหลือนี้มีค่ากับเจ้าตัว สิ่งแรกที่เขาวางแผนคือการจัดการ ‘ออบสคูรัส’ ก่อนแน่นอนว่าเขาทำมันด้วยตัวเองไม่ได้ แต่เขาได้ฝากคำขอไปยังน้องชายของเพื่อนเขา ตอนนี้เขาเพียงแค่รอให้เจ้าตัวเดินทางมาที่นี้ ตอนนี้คงถึงเวลาที่เหมาะจะพูดเรื่องนี้กับเครเดนซ์

“!!!”  ขณะที่เขากำลังจะเดินออกจากห้องนอนสายตาของเขาสะดุดกับบางอย่างบนโต๊ะทำงานในห้องมันคือไม้กายสิทธ์ของเขา ข้างในมีกระดาษเล็กๆอยู่มันเขียนว่า

“ฉันเอาของๆนายมาคืน  อีกไม่นานฉันจะมาเอาของฉันคืน

จาก  จี      “

“ชิ!!”  ใช่ ตอนนี้กวินเดลวัลด์รู้แล้วว่าเขามีออบสคูรัสห้องเขาไม่ปลอดภัยอีกแล้ว  แต่เขายังมีหวังวันนี้คือวันที่ นิวท์ สคามันเดอร์  จะมาถึงที่นิวยอร์ก เขาได้ขอร้องให้เพื่อนเขาส่งข้อความไปให้น้องชายตัวเอง เขาคิดไว้แล้วว่าไม่นานที่นี้จะต้องถูกพบแต่เขาก็หวังว่าจะหลังจากที่เขาไปแล้ว เขาต้องมีหวัง เขาขย่ำกระดาษนั้นทิ้งและเดินมุ่งหน้าไปที่โซฟากลางห้อง

“เครเดนซ์ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” เขาจ้องหน้าเครเดนซ์ด้วยสีหน้าจริงจัง เจ้าตัวเหมือนรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำตัวเยาะแยะ เครเดนซ์เงยหน้าจ้องเขาตอบหลังที่ค่อมๆนั้นยืดตรง พร้อมที่จะรับฟังสิ่งสำคัญ

“เรื่องที่แรก การที่จะเอาออบสคูรัสออกไม่เคยมีการบันทึกไว้ ฉันอยากให้เธอเตรียมตัวไว้”เพรอ์ซิวัลกุมมือแน่นขึ้นมันทั้งสั่นและเริ่มชื้นเหงื่อ

“พวกเขาจะตายหลังจากที่เอาออกหรอกคับ” เครเดนซ์มองเพอร์ซิวัลสายตานั้นมันเศร้าสร้อย สักพักกว่าที่คุณเกรฟส์ของเขาจะตอบ แต่ก็แค่เพียงส่ายหน้า

“ไม่เคยมีใครทำหรอก ส่วนมากเด็กที่เป็นแบบเธอมักจะอายุไม่เกิน 10 ขวบการจะเอาออกมาจึงเป็นเรื่องใหม่โอกาสมีเพียง 50:50 แต่ถ้าเอาออกได้อายุขัยเธอจะไม่โดนลดทอนอีก และกวินฯจะไม่ไล่ตามเธอด้วย”

“แล้วพอเอาสิ่งนั้นออกคุณเกรฟส์จะทิ้งผมไหมคับ”  ดวงตาของเครเดนซ์สั่นไหว เขากลัวที่จะกลายเป็นสิ่งที่หมดประโยชน์อีกครั้ง

“ไม่ ไม่ใกล้เคียงเลย เราจะมาอยู่ด้วยกันต่างหาก เราจะย้ายออกจากอเมริกา อาจจะขึ้นเหนือไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักเราสองคนแล้วฉันจะสอนเวทย์มนต์ เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันจะไปทิ้งเธอ ฉันสัญญา” เพอร์ซิวัลดึงมือของเครเดนซ์มากุมในขณะที่พูด เขาลูบมันอย่างช้าๆ เขาชอบมือของเครเดนซ์ มันทั้งเรียว สวย และยังนุ่มมากช่างต่างกับของเขา

“ละ แล้วเรื่องอื่นล่ะคับ”  การกระทำของเพอร์ซิวัลเรียกให้หน้าของมีรอยยิ้มกับแก้มแดงระเรื่อได้ไม่ยากเลย

“อ่า  เธออยากจะย้ายมาใช้นามสกุลเดียวกับฉันไม”ทันทีสิ้นสุดประโยคเครเดนซ์ปล่อยโฮและโผเข้ากอดคุณเกรฟส์ของเขา

“อยากคับ ผมอยากเปลี่ยน ขอบคุณมากเลยคับ ผมๆๆ ผมดีใจมากเลยคับ” พวกเขากอดเนิ่นนานแต่ทุกอย่างก็โดนขัดด้วยเสียงเคาะประตู

“เธอรออยู่นี่นะ” เพอร์ซิวัลเดินไปที่ประตูส่องตาแมวก่อนจะสะบัดมือไม้กายสิทธิ์มาอยู่ในมือเขาก่อนจะเปิดประตูเผยในเห็นชายชาวอังกฤษผมสีน้ำตาลแดงอยู่ท่าแปลกๆอยู่และยังมองแบบแปลกๆ เขาไม่รอช้ายกไม้ออกมาและเป็นจังหวะเดียวกันที่อีกฝ่ายยกไม้ขึ้นมา

“รีเวลิโอ้/รีเวลิโอ้”

พวกเขามองกันสักพักเมื่อไม่มีอะไรเปลี่ยนเขาผายมือเชิญเข้ามาก่อนจะปิดประตูเขาสำรวจว่ามีใครไมก่อนจะล็อคห้องเขาร่ายมนต์ปิดกั้นเสียงไม่ให้ออกไปข้างนอก

“โอ้ว เหมือนพวกเธอจะรู้จักนะ” เพอร์ซิวัลมองผู้มาใหม่ที่มาถึงก็คุยกับเครเดนซ์อย่างกับรู้จักกันมาก่อนมันสร้างความหงุดหงิดให้เขาจนเขาต้องเดินหนีเข้าไปในครัว

“พวกนายเจอกันได้ไงน่ะ มีแต่กาแฟนะ” เขาเดินกลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟกับโกโก้

“ขอบคุณคับ/ขอบคุณ”

“ที่รถไฟใต้ดินหลังจากที่เขาทำร้ายเซเล็มใหม่ๆน่ะคับ ผมจะช่วยเขาแต่ไม่ทันมือปราบในกระทรวงแล้วพวกคุณเจอกันได้ไงคับ” นิวท์ถามด้วยความสงสัยแต่ท่าทางบางอย่างมันก็ดูรีบร้อนเพอร์ซิวัลมองสายตาที่พยายามจะส่งให้เพอร์ซิวัลไปที่หน้าตา

“เครเดนซ์ต่างหากล่ะที่เจอฉัน เขาเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้  เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า เวลามีไม่มากแล้ว นิวท์ฉันขอถามหน่อย เธอจะใช้เวลาที่จะดึงออบสคูรัสออกมานานไม”  เขาพูดไปพร้อมกับมองลอดช่องม่านไปข้างนอก

‘สี่ คน มีกวินฯรวมอยู่ด้วยไม่ดีเลย’

“สองชม.คับ “ 

“เริ่มได้เลยไม” คำตอบนั้นเป็นเพียงการพยักหน้านั้นก็มาพอแล้ว

“ดี งั้นฉันจะเริ่มอธิบายแผน”

...................................................................................................................................................................

อีกไม่นานก็จะจบแล้วนะคะ ตื่นเต้นจังงงงงงงงงงง

ตอนหน้าจะเป็นการหลบหนีออกจากที่พักนะ

จริงๆการเขียนบรรยายมันยากเหมือนกันเนอะ

คือมันมีภาพในหัวแต่ไม่รู้จะเขียนยังไง

เขียนแล้วเขาจะเข้าใจไม

คืออยากให้เม้นกันอ่าค่ะ

จะได้รู้ว่ายังรู้เรื่องกันนะ

ช่วยเม้นกันด้วยนะคะ

I found you VI [ FB:credence/graves ] [R]

I found you VI

"อ่า "  เพอร์ซิวัลพยายามหาเสียงของตัวเองเขาไม่ได้ใจเต้นกับคนนี้เลยจริงๆนะ 

"เครเดนซ์ฉันมาเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย" เขามองอาการของอีกฝ่ายที่มีท่าทางตื่นๆเล็กน้อยแต่ก็เดินมาหาเขาอยู่ดี เขาสะบัดมือเก้าอี้จากห้องครัวก็เลื่อนมาวางฝั่งตรงข้ามเขาและสะบัดอีกทีผ้าเช็ดตัวก็ไปอยู่ที่หัวเปียกๆนั้น

"เช็คผมให้แห้งก่อนแล้วเราจะเริ่มคุยกัน" เขาหันไปเคลียร์เขียนรายการของใช้ประจำวันและวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารเขาเช็คมันรอบนึงหลังจากเขียนเสร็จและเขาหันไปแต่ต้องพบว่าเด็กนั้นมันทำตัวอย่างกับเด็กเล็กที่เช็คผมไม่เป็น!!! มันสร้างความหงุดหงิดเล็กๆให้เขาท่าทางที่เงอะงะกับแขนที่ดูเก้งก้างนั้นอีก

"เฮ้อ!!" เขาถอดหายใจแล้วค่อยๆลุกและเดินไปอย่างช้าถึงจะไม่ลำบากเท่าก่อนหน้านี้แต่มันก็ยังไม่มั่นคงเท่าที่ควรอยู่ดี

"ยืมตักเธอหน่อยนะ เอามือออกไป ฉันจัดการให้" เขานั่งลงบนตักกว้างนั้นก่อนจะเอ่ยขออนุญาตเขาสัมผัสได้ถึงตัวที่เกร็งขึ้นเขาไม่ค่อยแปลกใจเท่าไรใครๆก็จะตัวเกร็งทุกครั้งที่เขาจ้องหรือจับตัวยิ่งเวลาคุยงานลูกน้องเป็นกันทุกคนเลยทั้งทีเขาก็ไม่ได้ดุเพียงแค่ปกติแล้วในเวลาทำงานเขาจะจริงจังและเข้มงวดก็เท่านั้นเอง

"เวลาเช็ดผมไม่ใช่แค่ขยี้ เธอต้องค่อยซับมัน" เพอร์ซิวัลอธิบายไปพร้อมกับคอยเช็คผมไปด้วย แต่อีกคนเหมือนจะไม่ได้ฟัง เครเดนซ์กำลังต่อสู้กับตัวอย่างมาก เขาก้มหน้าพยายามคุมตัวเองไม่ให้แสดงอาการอะไรที่ผิดไปจากปกติถึงแม้ว่าใจเขาจะเต้นจนเหมือนจะหลุดออกมาแล้ว เขาดีใจมากในการดูแลเอาใจใส่ของคุณเกรฟส์ตัวจริงแต่มันมากเกินไปจนเขาจะคุมตัวเองไม่อยู่ ทั้งการสัมผัส กลิ่นและเสียงมันทำเขาคลั่ง แต่ความคิดมันมักจะช้ากว่าร่างกายมือของเขาโอบไปที่เอวและค่อยๆดึงคนบนตักให้เข้ามาใกล้ขึ้นๆอีกคุณเกรฟส์ใกล้มาขึ้นเท่าไรที่กลางตัวก็ปวดเหน็บมากเท่านั้น แต่ทุกอย่างหยุดลงเมื่อคุณเกรฟส์ดึงแก้มของเขา

"เธอไม่ต้องกลัวฉันจะหล่นขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันจะวานเธอไปซื้อของหน่อยแต่ก่อนไปฉันจะต้องจัดการกับการแต่งตัวและบุคลิกเธอก่อน" เพอร์ซิวัลสะบัดมือทางกล่องที่โต๊ะของเขาให้มาอยู่ที่มือ เพอร์ซิวัลเปิดมันและหยิบหลอดแก้วเล็กๆออกมาเปิดจุกเทน้ำใสๆลงบนมือเอามาชโลมของเครเดนซ์ไม่นานผมของเครเดซ์ก็ยาวขึ้นถึงบ่าเขาค่อยๆลุกขึ้นมาและสะบัดมือกรรไกรในกล่องก็พุ่งไปตัดแต่งทรงผมให้เข้าที่ส่วนเขากลับไปยืนที่ใกล้ๆเก้าอี้และกรรไกรนั้นก็กลับมาที่กล่องพอดีกับเขาหาอะไรมาค้ำตัวเองได้

"เครเดนซ์เธอลองยืนดีๆให้ดูหน่อยสิ เงยหน้าขึ้นด้วย" เครเดนซ์ลุกขึ้นและเงยหน้าตามที่เขาบอกอย่างว่าง่ายนั้นทำให้เขาถึงกับตะลึง ตอนนี้ผมของเครเดนซ์มันเข้ากับโครงหน้าคมออกหวานนั้นมาก ผมหลังที่ตัดสั้นละต้นคอและผมหน้าที่ตัดเป็นหน้าม้าแต่ไม่ได้เต่อปัดมันไปด้านขวาทุกอย่างนี้มันขับให้เคนเดนซ์ดูดี 

"คะ คุณเกรฟส์คับ คือมันแปลกเหรอคับ"

"ไม่ ไม่เลย ส่วนนี่คือรายการที่ต้องใช้  จำไว้เวลาเดินห้ามก้มหน้า ตอนนี้เธอคือคนใหม่แล้วเธอไม่ได้อยู่ที่เซเล็มนั้นแล้วตอนนี้เธออยู่กับฉัน จงมั่นใจในตัวเอง" เขาหลุดจากการตะลึงได้เขายืนรายการให้เขาพูดเพิ่มความมั่นใจและดึงเครเดนซ์มากอดเขาลูบที่ท้ายทอยเขามักจะทำเวลาปลอบใครสักคน เขาผละออกมองหน้าของเครเดนซ์ที่มีความมั่นใจมากขึ้น เด็กนั้นเดินออกไปโดยมีเขายืนส่งอยู่ หลังจากที่ประตูปิดลง เขาเข้าไปที่ห้องน้ำปิดประตูล็อคมันเขาทรุดนั่งลง เขาเอามือลูบไปที่ส่วนนูนตรงกลางลำตัว มันกำลังตื่นตัว ใช่ เขาตื่นตัวเพราะ เครเดนซ์และเขากำลังช่วยตัวเองโดยที่นึกถึงหน้าของเครเดนซ์เขารู้ว่าการโอบเอวนั้นไม่ใช่กลัวเขาจะหล่น สัมผัสของมือที่เอวและสะโพกมันยังอยู่เขาหลับตานึกถึงสัมผัสเมื่อครั้งที่เครเดนซ์ทายาให้เขามือที่ค่อยๆไล้จากขาขึ้นมาหยุดอยู่ที่ต้นขาของเขาและสายตาของผู้ล่าที่มองช้อนถึงมาสบกับเขามันทำให้ขนลุกและยั่วยวนในเวลาเดียวกัน 

เขาเร่งจังหวะก่อนจะกระตุกและปลดปล่อย เขานั่งหอบ ไม่ใช่เขาไม่เคยทำมาก่อนเขาก็อายุไม่น้อยแล้วสมัยก่อนที่จะเป็นมือปราบเขาก็ผ่านมามากทั้งชายและหญิงแต่ที่อยู่ยืดจริงกลับไม่มี พอมาเป็นมือปราบเขาคิดว่าจะมีสักคนแต่ความภาระและความรับผิดชอบทำให้เขากลายเป็นคนบ้างานแต่นานๆทีเขาก็มีปลอดปล่อยบ้างแต่ไม่ใช่มานั่งช่วยตัวเองเพราะเด็กที่เจอกันวันเดียวแบบนี้เขารู้ว่าความรู้สึกนี่คืออะไร

'เขาตกหลุมรักเครเดนซ์'

นั้นมันไม่ตลกเอาซะเลย เขากำลังตกหลุมรักเด็กรุ่นลูก เขาไม่มีความคิดที่จะกินเด็กเล็กเลยในชีวิตนี้ แต่ความคิดของเขาต้องหยุดลงด้วย

เสียงเคาะประตู เขาสะบัดมือคราบทุกอย่างก็หายไปเขาจัดการตัวเองให้เรียบร้อยและออกจากห้องน้ำมุ่งไปที่ประตู เขาส่องตาแมวดูว่าใครคนอีกฝากคือคนที่เขาได้ส่งจดหมายไป


'ธีซีอุส. สคามันเดอร์'



เขาเตรียมพร้อมก่อนจะเปิดประตูทันทีที่ประตูเปิดออกเพื่อนที่รักก็พุ่งเขามากอดเขา มันถือเป็นเรื่องปกติของพวกเขาล่ะนะ หลังจากกอดจนหน่ำใจแล้ว ธีซีอุสก็พยุงเขามาที่โซฟาและเปิดบทสนทนาจนหน้าเตะ

"ฉันคิดว่านายจะกลายเป็นศพสักแล้ว นายโอเคนะมาให้ฉันตรวจหน่อย" เจ้าตัวถือวิสาสะเปิดเสื้อเขาก็ไม่ได้ชอบอะไรเขาใช้คำว่าชินจะเหมาะคนนี้จะดีกว่าเขาโดนแบบนี้ตั้งแต่สมัยที่เรียนด้วยกันแล้ว
"พอได้แล้วเราเริ่มธุระกันได้แล้ว!!!" เขาตัดบทพร้อมกับดันอีกคนให้นั่งดีๆและทันทีที่เขาเปิดบทสนทนาสีหน้าที่ทะเล้นนั้นเปลี่ยนจริงจังทันที นี่ก็ถือเป็นข้อดีอย่างนึงล่ะนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
"งั้นฉันจะพยายามตามตัวมาให้เร็วที่สุด ตอนนี้ยังพอที่จะตามไอ้น้องชายได้ไม่ยาก"
"ขอบคุณมากจริงๆ เร็วมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น ที่นี่ไม่ได้ปลอดภัยเท่าก่อนแล้ว" พวกเขาลุกขึ้นและตรงไปที่ประตู
"แน่นอน! แต่ช่วยต้องมีค่าตอบแทน" รอยยิ้มทะเล้นมันทำให้เขาเหนื่อยใจทุกครั้งที่มีค่าตอบแทนมันไม่เคยพ้นการเป็นหนูทดลองการเล่นพิเรณ์ๆตามเคยแม้พวกเขาจะอายุเท่านี้แล้วก็แต่อีกคนมักจะเล่นเป็นเด็กๆด้วยเหตุผลที่ว่าการเล่นมันทำให้มีชีวิตชีวาซึ่งเขาไม่รู้สึกเลยสักนิด

"นายไม่คิดว่าแกล้งคนเจ็บใช่ไม?"เขาพยายามหาเหตุผลเพียงที่จะรอดตัว


"ไม่หรอก แกล้งนายตอนนี้จะไปสนุกอะไร แกล้งเด็กที่มาอยู่กับนายดีกว่า"ธีซีอุสซุกหาลงไปที่ซอกคอของสร้างรอยมาร์คไว้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพอร์ซิวัลโดนแบบนี้ ธีซีอุสยิ้มทะเล้นและมองนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู




"สาม.....สอง.....หนึ่ง"





"แกร๊ก" " คุณเกรฟส์ ผม"

"ฉันไปก่อนนะ ดาร์ลิัง" ธีซีอุสโน้มมาจูบปากเขาถึงมันจะไม่มีการสอดเข้ามาแต่ก็ทำให้เขาหยะแหยงมาก เท่านั้นไม่พอก่อนไปยังหอมแก้มเขาอีกฟอดและหันไปส่งสายตาท้าทายให้กับเครเดนซ์แบบไม่กลัวว่าอีกคนจะแปลงร่างมาฆ่าตัวเองเลยพร้อมกับออกไปแบบสบายใจทิ้งพวกเขาให้เงียบกริบเครเดนซ์เดินก้มหน้างุดๆไปยังห้องครัววางทุกอย่างลงบนโต๊ะ จริงๆเขาจะปล่อยเรื่องนี้ไปก็ได้แต่บางอย่างทำให้เขาไม่อยากให้เครเดนซ์เข้าใจผิดเขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆเดินไปหาทำทีช่วยเก็บของพร้อมกับดูสีหน้าของเครเดนซ์ไปด้วย เครเดนซ์ในตอนนี้เขาไม่สามารถเดาอะไรได้เลยสีหน้านั้นนิ่งจนเขาไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ 
"เครเดนซ์เธอคงไม่คิดว่าฉันกับเจ้านั้นเป็นอะไรแบบนั้นใช่ไม" เขาถามน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจนัก
"...." สิ่งที่ได้รับกลับมาเพียงการส่ายหน้าเล็กน้อย เครเดนซ์พยายามสะกดความโกรธและริษยา เขาพยายามลืมภาพนั้นแต่มันก็ยังติดตาของเขาอยู่เลย ตอนนี้ในหัวมันกึกก้องไปด้วยคำพูดที่ว่า 'คุณเกรฟส์คือของๆเขา'


"เรารีบเก็บกันเถอะ" พวกเรานำของสดใส่ในตู้เย็นคุณเกรฟส์ชี้ไปที่ห้องนอนที่ไม่ได้ใช้คุณเกรฟส์เดินนำไปเปิดห้องภายในกว้างมากและยังความสะอาดมากด้วย
"ขอบคุณคับ คุณเกรฟส์" เขาก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะรีบจัดวางของใช้ที่พึ่งไปซื้อมาตามจุดต่างๆ 

"ห้องนี้เป็นของเธอแล้วนะ จะทำอะไรกับมันก็ตามสบายเลย"
"คอของคุณมันเป็นรอย"
"อ้อ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แค่รอยมาร์คน่ะ" เพอร์ซิวัลยืนมือปิดรอยนั้นด้วยความลนลานเล็กน้อยเขาหันหลังจะเดินออกจากสถานะการนี้แต่คำถามก็ทำให้เขาหยุดลง
"คนเมื่อกี้ทำไว้หรอคับ" 

"อื้ม" เพียงคำตอบสั้นๆของเพอร์ซิวัลมันส่งผลมหาศาลให้กับเครเดนซ์ ร่างทั้งร่างสั่นเทาด้วยความโกรธดวงตาเปลี่ยนเป็นสีขาวรอบๆตัวเริ่มควันดำๆที่คืบไปหาเพอร์ซิวัล


'คุณคือของๆผม'

คำๆนี้วนอยู่ในหัวของเครเดนซ์พร้อมกับสติค่อยๆโดนลดทอนและถูกแทนที่ด้วยความบ้าคลั่งทุกอย่างเหลือแต่ความดำมืดเขาปล่อยทุกอย่างไปตามสัญชาตญาณเหมือนทุกครั้ง










"เฮ้  เคร...."
"เครเดนซ์  ได้...กลับ"
"เฮ้ เครเดนซ์!!!" เครเดนซ์สะดุดตัวตอนนี้เขาหลุดออกจากด้านมืดแต่ภาพตรงหน้ามันทำให้เขาจะร้องไห้คุณเกรฟส์ของเขานอนหอบอยู่ใต้ร่างเขาที่รอบคอขึ้นรอยแดงและยังช้ำเป็นจ้ำๆด้วย เสื้อผ้าที่เคยเรียบร้อยกลับหลุดหลุ่ยตามลำมีรอยฟันจำนวนมาก ยิ่งเขามองมันเขายิ่งรู้สึกผิดเขาทำพลาดอีกครั้ง เขาควรจะคุมตัวเองให้ดีกว่านี้ เขาๆๆ เขาทำร้ายคุณเกรฟส์
"คะ คุณเกรฟส์ ผมๆๆ ผมขอโทษ ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้" เขาหลับตาก้มหน้าร้องไห้เขาไม่อาจจะมองหน้าคุณเกรฟส์แบบตรงๆได้เลย เขาพร้อมถ้าคุณเกรฟส์จะลงโทษเขา เขายอมรับมัน ความผิดในครั้งนี้มันหนักหนากว่าครั้งไหนๆ
"ขอบคุณเมอร์ลิน ฉันคิดว่าจะดึงเธอกลับมาไม่ได้ซะแล้ว" 
"ผะ ผมจะไปเอายานะคั.."  ทันทีที่เครเดนซ์ขยับมือหนาของเพอร์ซิวัลก็กระฉากรั้งไว้

"อื้มมม อยากพึ่งขยับตัวนะ"   การกระทำของเพอร์ซิวัลทำให้เครเดนซ์ชะงักเครเดนซ์ก้มลงไปก็พบตอนนี้ตรงนั้นของเขากำลังเชื่อมกับตัวคุณเกรฟส์และมีเลือดไหลออกมาด้วยมันทำให้เขากลัวมากขึ้น เขาทำอะไรไม่ถูกตัวของเขาสั่นไปหมดเขาควบคุมมันไม่ได้ 
"เฮ้! ใจเย็นก่อน ฉันไม่เป็นไร ทุกอย่างโอเค" เพอร์ซิวัลดึงเครเดนซ์ลงมากอดเขาลูบท้ายทอยช้าๆตอนนี้เขาเพียงแค่คอยให้เด็กนี่ใจเย็นลงและช่องทางของเขาให้มันคลายด้วยเขาไม่รู้สึกรังเกียจเลยออกจะรู้สึกดีด้วยซ้ำ บางทีเขาคงโดนทรมานจนเสพติดไปแล้วก็ได้ 



'กินเด็กสักหน่อยคงไม่แย่เท่าไร'



เพียงไม่นานเครเดนซ์ก็หยุดสั่นเจ้าตัวกำลังจะผละออกจากการกอดแต่ต้องเป็นคนลงไปนอนเพราะเพอร์ซิวัลพลิกตัวตอนนี้เครเดนซ์ลงไปนอนโดยมีเพอร์ซิวัลนั่งคร่อมอยู่เขาคุณเกรฟส์เสยผมที่กระเซิงไปด้านหลังและมองลงมาที่เขามันช่างเซ็กซี่เหลือเกิน

"เด็กเกเรต้องโดนลงโทษ" เพอร์ซิวัลกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมาเขาประกบจูบสอดลิ้นไล้เลียสิ่งที่ข้างในเขาผละออกมาให้เด็กน้อยข้างใจสักหน่อยและจูบใหม่อีกครั้ง เขารู้ตอนนี้มือทั้งสองของเด็กนั้นกำลังขย่ำก้นของเขาแต่เขาจะปล่อยไปก่อน เครเดนซ์ถือเป็นคนเรียนรู้เร็วทีเดียวไม่นานก็สามารถตามเขาทันเขาจึงปล่อยให้เด็กนี่เป็นคนนำ
'แต่บทลงโทษมันพึ่งเริ่มต้น'  เขาผละออกมาและสะบัดมือเข็มขัดที่กางเกงของเคนเดนซ์ก็มาอยู่ในมือเขา
"ชู่ ฉันไม่ได้จะตีเธอ" เขาจูบปลอบพร้อมกับรัดเข็มขัดไว้ที่คอเขาเลือกรูล็อคที่จะไม่รัดคอของเครเดนซ์มากนั้นมันออกจะหลวมด้วยซ้ำ
"เรามาต่อให้ทุกอย่างมันเสร็จเถอะ" เขากระชากเข็มขัดทำให้เครเดนซ์หน้าของเครเดนซ์มาอยู่ซอกคอเขา เขาก้มลงไปที่ลาดไหล่ของเครเดซ์และกัดมันจนมีเลือดซึมออกมาและเลื่อนมาที่ใกล้ๆกับไหปลาร้าและทำรอยมาร์ค
"นี่สำหรับที่เธอผลักฉัน" เขายังเลื่อนลงไปที่กล้ามอกเขาขบยอดอกนั้นส่วนอีกข้างเขาคลึงมันด้วยมือที่ว่างอยู่ มือข้างเด็กนั้นเปลี่ยนตำแหน่งมาโอบคอของเขาและมาพร้อมกับแกนกายที่แข็งขึ้นภายในตัวเขา
"ฉันจะสอนบทเรียนง่ายๆให้กับเธอ ครั้งแรกน่ะสำคัญมากเธอต้องอ่อนโยนห้ามรุนแรง" เขาโยกตัวไปข้างเล็กน้อยแต่มันมากพอที่จะทำให้เครเดนซ์ส่งเสียงครางต่ำ 
"ต้องขยับช้าๆให้อีกฝ่ายปรับตัว" เขาดันตัวขึ้นลงช้าๆเครเดนซ์ในตอนนี้กลายเป็นแมวน้อยไปเรียบร้อยดวงตานั้นปลิ่มไปด้วยน้ำตานิ้วเรียวจิกผ้าปูแน่น
"พออีกฝ่ายเริ่มชินแล้วเธอสามารถเพิ่มความเร็วได้ และเธอยังต้องหาจุดจี-สปอตมันจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดี" เขากดน้ำหนักลงไปแรงๆครั้งนึงแน่นอนเขาเจอจุดของตัวเองการกระแทกครั้งนี้มาพร้อมเสียงครางของเขากับเครเดนซ์แต่เหมือนเด็กน้อยของเขาจะครางดังกว่าเขา เขาปล่อยให้เด็กน้อยนอนพักสักพัก เขารู้นี่เป็นครั้งแรกของเครเดนซ์ ก่อนหน้านี้เจ้าตัวทำไปตามสัญชาตญาณดิบล้วนๆและเป็นโชคดีอีกครั้งของเขาที่ดึงกลับมาได้

"คุณเกรฟส์ ผมไม่ไหวแล้ว" เครเดนซ์บิดเร้ามองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน


"เธอรู้หรอว่าต้องทำอะไรต่อ" เขาหรี่ตามองและโยกตัวไปมาให้เด็กนี่สะท้านเล่น


'ก็เด็กมันน่าแกล้งนิ ทำไงได้'


"ผะ ผมเคยเห็นที่ อื้อ~~ ที่เซเล็ม"

"ยังไง" เขาก้มไปปลดเข็มขัดที่คอก่อนจะไซ้มัน
"ผมเคยเห็นพี่ในเซเล็มเขาทำกันตะ แต่อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง" 
"เธอเสียใจไมที่อีกฝ่ายเป็นตาแก่"
"มะ ไม่คับ ผมชอบมัน ผมชอบเพราะว่าอีกฝ่ายคือคุณ" และพวกเราจูบกัน ใช่ แบบร้อนแรงมากด้วย

คำว่า 'ชอบ' ของเครเดนซ์ทำเขาเกือบเสร็จ ให้ตายสิเขาอายุปูนนี้แล้วไม่คิดว่าจะมาใจเต้นเพราะคำว่าชอบแบบนี้


"งั้นเธอคงพร้อมที่จะทำตามบทเรียนของฉันแล้วใช่ไม" ทันทีที่คำพูดเขาจบลง เครเดนซ์ก็พลิกกลับมาอยู่ข้างบน แววตาฉายความเป็นนักล่าออกมาอย่างชัดเจน


'ถึงเวลาออกล่าของสิงโตแล้ว'

เครเดนซ์จับขาเขาพาดไว้ที่บ่าขยับกายอย่างช้าและค่อยๆเร็ว เด็กนั้นจำจุดของเขาได้ทุกครั้งที่เข้ามามันจะชนกับจุดนั้นทุกครั้งกระแสไฟฟ้าแล่นไปตามสันหลังเขาเ เขาโอบคอและจิกแผ่นจนมันถลอก มือที่จับเอวไล้ขึ้นมาที่ยอดอกและขยี้มันจนเขาหลุดครางเสียงดัง
"คุณเกรฟส์คับ อื้มมม " เครเดนซ์ครางต่ำตรงนั้นของคุณเกรฟส์มันรัดเขาแน่นเหลือเกิน เขาเงยหน้ามองคุณเกรฟส์ของเขา เขากดจูบลงไปอีกครั้งเขาเร่งจังหวะเพิ่มอีกและเขาก็กระตุกสองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยมันออกมาเขาขยับต่อไปอีกไม่กี่ครั้งคุณเกรฟส์ก็ปลดปล่อยออกมาช่องทางนี้รัดเขาแน่นกว่าทุกๆครั้ง

"คุณเกรฟส์คับ ผมขอโทษกับเรื่อง.."

"อ่า ฉันไม่ได้โกรธเธอมาตั้งแต่แรกแล้ว"

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่ ตอนนี้เธอควรพาฉันไปอาบน้ำและทายา" เครเดนซ์พยักหน้าและอุ้มเขาไปอาบคราวนี้พวกเขาอาบด้วยแต่จุดจบไม่ดีนัก พวกเขาต่ออีกสองรอบในนั้น ด้วยเหตุที่ว่าเขากำลังคว้านคราบข้างในออกมาแต่เด็กมันดันมีอารมณ์เลยได้ต่อกันอีกมันทำให้เขาหมดแรงทันทีที่เขาถึงเตียงก็หลับโดยที่มีเด็กแสบนอนกอดเขา

.........................................................................................................................................................

หมดแล้วคร้าาาาาาาาาาาาาา  แต่งไปเลือดท่วมพื้นเลย ให้ตายเถอะ

ถ้าไม่ผิดพลาดอีกสามตอนจะจบล่ะค่าาาาาาาา

I found you V [ FB:credence/graves ]

I found you V


"เธอจะมาอยู่กับฉันก็ได้นะ ถ้าเธอไม่รังเกียจ"

"คะ คุณเกรฟส์" เครเดนซ์เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่หลากหลายทั้งดีใจ ประหลาดใจและไม่เข้าใจ เขาไม่คิดว่าเขาจะมีวันนี้ เขาเฝ้าฝันว่าคุณเกรฟส์จะรับเขามาอยู่ด้วย เขาที่เป็นเพียงเด็กขี้อายและไม่มั่นใจในตัวเอง ทะ ที่เขาช่วยคุณเกรฟส์คนนี้เพราะเขาแค่อยากจะลองเชื่อใจ 'คุณเกรฟส์' อีกครั้ง แต่เขาไม่คิดว่าเขาจะได้รับมากกว่าที่เขาคิดไว้ จริงๆเขาหวังแค่ได้อยู่ดูแลคุณเกรฟส์ให้หายแล้วเขาจะจากไปแต่นี่มันเหนือความคาดหวังของเขาไปมากเหลือเกิน 

"ถ้ามันทำให้เธอลำบากใจ เธอจะเก็บไป"

"ตกลงคับ!!!" เครเดนซ์ตะโกนขัดขึ้นการกระทำนี้เรียกรอยยิ้มน้อยๆของเพอร์ซิวัลได้ดีเชียว

'น่ารักชะมัดเลย!!!'

"ยินดีต้อนรับนะ เครเดนซ์" 

"คับ" 

"เลิกทำหน้าเคลิ้มได้แล้ว จัดการกองนั้นให้เสร็จแล้วพาฉันไปห้องน้ำที เหนียวตัวจะแย่แล้ว" 

หลังจากที่เครเดนซ์จัดการทุกอย่างเสร็จก็มาอุ้มเขาไปที่ห้องน้ำ เอาจริงๆเขาไม่ยอมถูกอุ้มหรอกมันน่าอายออกการที่ตัวเองเป็นผู้ชายที่สมส่วนคนหนึ่ง(ถึงแม้ตอนนี้จะผอมลงเล็กน้อย)ถูกเด็กตัวเล็กๆอุ้มมันให้เขาขนลุก แต่เจ้าตัวยังยืนกลางจะอุ้มเขาไปสุดท้ายจบลงที่เขาใจอ่อน ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าอ้อนๆกับตาแดงๆนั้นเขาไม่มีทางยอมมันแน่และสิ่งที่เขารู้เพิ่มมาเด็กนี่มันซ่อนรูป!!!!

เขารับรู้ได้เลยว่าภายใต้เสื้อผ้านั้นคือร่างกายที่พวกสาวใฝ่ฝันอย่างจะลูบไล้มันคิดแล้วก็น่าเสียดายบางทีเขาคงต้องปรับลุคของเด็กนี่สักหน่อยแล้วความคิดทุกอย่างสิ้นสุดลงเมื่อพวกเขามาถึงห้องน้ำเขาให้เครเดนซ์รอที่ข้างนอกพวกเขาผลัดกันอาบแต่ก่อนที่จะอาบเขาถือโอกาสนี้ลองใช้เวทย์เขาสะบัดมือไปที่ตู้เสื้อผ้าตู้มันเปิดพร้อมกับเสื้อผ้าลอยออกมาวางบนตักของเขาและเขาขยับนิ้วอีกทีตู้ก็ปิด

"นี่เสื้อผ้าของเธอเอาไว้ใส่แก้ขัดไปก่อน พอฉันหายดีแล้วค่อยไปเลือกซื้อกัน" เครเดนซ์รับเสื้อด้วยสีหน้ายิ้มๆก่อนจะปล่อยเขายืนและค่อยๆพยุงเข้าไป

เขาใช้เวลาไม่นานในการอาบและตอนนี้เขาอยู่ที่ห้องนอนกำลังเขียนจดหมายอยู่แน่นอนคนที่พามาคือเครเดนซ์และตอนนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแลคตามปกติเพียงแค่ไม่ใส่เนคไทกับเข็มขัดเท่านั้นถึงจะแต่งเรียบร้อยหรือไม่ยังไงเขาก็ไม่คิดว่าจะออกไปไหนหรอกส่วนเรื่องจดหมายแน่นอนว่าเขาไม่ได้เขียนถึงมาคูซ่าแต่เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งเขากำลังขอความช่วยเหลือตอนนี้มีไม่อีกคนที่เขาไว้ใจเจาแนบจดหมายให้นกฮูกก่อนจะปล่อยมันไปหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเครเดนซ์ออกมาด้วยเสื้อผ้าของเขามันพอดีกับตัวเลยแต่มีแค่ขากางเกงที่เต่อนิดหน่อยทรงผมเด๋อๆนั้นตอนนี้มันโดนน้ำจนลู่ลงแต่เจ้าตัวก็เสยมันขึ้นไปบางส่วนทุกอย่างในตอนนี้มันทำให้เขาต้องกลืนน้ำลาย


'เด็กนี่มันอันตรายเกินไปแล้ว!!!'

I found you IV [ FB:credence/graves ]

I found you lX


"อื้มมม" เพอร์ซิวัลขยับตัวขึ้นมานั่งและหันไปมองนาฬิกา

'05.00' 

นี่เป็นเวลาที่เขาจะตื่นเป็นประจำแต่ตอนนี้มันไม่สำคัญเท่าไรนักเพราะเขาคงไม่ต้องไปทำงานแล้ว เขาสะบัดหัวให้หายมึนก่อนจะสำรวจตัวก่อน ตอนนี้บาดแผลส่วนใหญ่หายแล้วมีแค่ตรงข้อเท้าที่น่าเป็นห่วง ถึงแม้ว่าแผลจะสมานกันแต่ใช่ว่าเส้นเอ็นเขาจะสมานกันดีมันต้องใช้เวลาอย่างน้อยก็3วันกว่าเขาจะเดินได้ตามปกติ ส่วนเรื่องเวทย์ก็น่าจะกลับมาแล้ว เพียงปัญหาในตอนนี้คือเครเดนซ์ เด็กคนนั้นเป็น'ออบสคูรัส' แต่กลับอายุยืนจนถึงตอนนี้ถ้าไม่ใช่มีพลังแกร่งกล้าก็คงไม่มีทางรอด เขาจะปกป้องเด็กคนนี้จากนายท่านยังไง? ถ้าเด็กนั้นสติแตกเขาจะดึงกลับมายังไง? แล้วยิ่งความรู้สึกเอ็นดูนั้นอีก? ตอนนี้สถานะเขากับเครเดนซ์นั้นเหมือนกันคือโดนกวินเดลวัลด์หลอก 

"เฮ้อ แต่ก่อนหน้านั้นฉันจะออกจากห้องนี้ยังไง" เขาถอดหายใจและมองไปรอบห้องหาของที่พอจะใช้แทนไม้เท้าได้แต่ก็ไม่มี ที่นี้มันห้องนอนนินะ 

"คงต้องพิงผนังไปสินะ" เขาค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงด้วยขาที่สั่นเทามันไม่มั่นคงเอาเสียเลยร่างของเขาเป๋ไปมาแต่สุดท้ายเขาก็ไปถึงผนัง เขาค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ จะออกจากห้องได้เขาก็ต้องสะดุดกับกลิ่นของอาหาร มันไม่น่าแปลกเท่าไรเพราะโน-แมจส่วนมากทำอาหารเป็นแต่ที่เขาแปลกใจคือไม่คิดว่าเด็กนั้นจะตื่นแล้ว

"เครเดนซ์?" 

"คะ คุณเกรฟส์ คุณน่าจะเรียกผม" เครเดนซ์ทิ้งทุกอย่างที่กำลังทำอยู่วิ่งมาพยุงเขาไปที่โต๊ะอาหาร

"เธอตื่นเช้าแบบนี้ทุกวันเลยหรอ?"  

"คะ คับ" หลังจากพาเพอร์ซิวัลมานั่งที่เก้าอี้แล้วเขาก็กลับไปทำอาหารต่อ พวกเขาถูกความเงียบครอบงำอีกครั้ง
เครเดนซ์หันความสนใจทุกอย่างไปที่กะทะตรงหน้าถึงแม้จะเหล่มองอีกคนเป็นพักๆ แต่เพอร์ซิวัลกลับจ้องมองเด็กนั้นอย่างไม่ละสายตา



'อยากได้'


นั้นคือสิ่งที่เขารู้สึกตั้งแต่เห็นเครเดนซ์ครั้งแรก เขาเจอเด็กคนครั้งแรกหลังจากเหตุการณ์ที่ทีน่าละเมิดกฏของกระทรวง เขาในฐานะหัวหน้าเขาไม่เห็นด้วยที่ทีน่าลงมือเอง แต่เขาก็เห็นใจเธอที่ทำไปเพื่อช่วยเด็กคนหนึ่งเขาเองก็ไม่ใช่คนใจดำและนั้นคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง เขาตามสืบชีวิตเด็กคนนี้เฝ้ามองเด็กนี่แจกใบปลิวที่ถนนพูดประโยคเดิมซ้ำไปมา เด็กคนนี้ชื่อ แบร์โบน เครเดนซ์ เป็นลูกเลี้ยงของแมรี่ ลู แบร์โบน 


เธอคนนี้จะรับอุปการะเด็กคนอื่นๆแต่ในความจริงเขาคิดว่ามันคือโรงงานนรกที่เด็กต้องทำงานเพื่อแลกกับอาหารและที่พัก เธอคนนี้เกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับเวทย์มนต์ พ่อมดแม่มด เครเดนซ์คือพ่อมดที่อยู่ในกำมือของนักฆ่า เด็กนั้นจำเป็นต้องกดพลังเวทย์ รวมทั้งต้องอยู่ในความเข้มงวดขนาดนั้น เขาไม่แปลกใจเลยที่เด็กนี่จะเป็น'ออบสคูรัส' เด็กนี่มักจะโดนจับผิดและลงโทษมากกว่าคนอื่นๆ เขาคิดว่าจะขอรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงแต่มันก็สายไป  เขาโดนสลับตัว 

เขาไม่รู้ว่ากวินเดลวัลด์ทำอะไรลงไปถึงขนาดเด็กนั้นลงทุนตามหาตัวเขาขนาดนั้นแต่ไม่รู้ว่าตามหาเพื่อฆ่าหรือช่วยกันแน่


"แกร๊ะ" 


"ผมทำซุปเห็ดกับแซนวิสคับ ผะ ผมไม่รู้ว่าคุณ"

"ฉันไม่ใช่คนเลือกกินหรอก ลงมือทานกันเถอะ"


"คับ". 


"อิ้ม!". เขาตักซุปเห็ดเข้าปากถึงกับครางต่ำออกมาและยิ้มน้อยๆด้วยความพอใจ เขาหยิบแซนวิสขึ้นมากินและพบว่ารสชาติไม่เลวเลย

การทานอาหารดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและรวดเร็วเครเดนซ์เก็บจานเคลียร์ทุกอย่างและเขาที่เดินไม่สะดวกทำได้แค่นั่งมองอีกฝ่าย เขาก็จมลงในห้วงความคิดอีกครั้ง 

การที่เขายังไม่ตายก็ถือว่าโชคดีมาก ในขณะที่โดนขังนั้นเขาพยายามทุกอย่างเพื่อที่จะหนีออกมาแต่เหมือนความพยายามของเขาจะมากไปจนไปสร้างความรำคาญให้กวินเดลวัลด์จนโดนตัดเอ็น เขารู้ว่าเขาจะไม่ตายจนกว่าอีกฝ่ายจะได้ 'ออบสคูรัส' และตอนนี้ 'ออบสคูรัส' อยู่ตรงหน้าของเขาแล้วยังเป็นเด็กที่เขาคิดว่าจะรับมาเลี้ยงอีก เขาเรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว 

"เครเดนซ์  ก่อนหน้าที่เธอจะเจอฉัน เธออาศัยอยู่ที่ไหนหรอ?" 

"ผะ ผมอยู่ที่เซเล็มใหม่คับ ตะ แต่ผมทำลายมันทิ้งไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่อยู่เป็นหลักแหล่ง" เครเดนซ์ก้มหน้างุมมือที่กำลังล้างกะทะกำแน่นเหมือนพยายามสะกดอะไรบางอย่าง


"เธอจะมาอยู่กับฉันก็ได้นะ ถ้าเธอไม่รังเกียจ"