I found you III [FB:credence/graves]

I found you lll


พวกเราลัดเลาะผ่านเงามืดของเมืองจนถึงจุดหมายตึกสีน้ำเงินเข้มขนาดสามชั้นพวกเขาไม่รอช้าที่เข้าไปทันที

"ห้องฉันอยู่ชั้นสาม" เด็กหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไป

"กุญแจสำรองอยู่ใต้กระถางตรงโน่น" ผมยกมือชี้มันอย่างอ่อนแรง เด็กนั้นกรุรี้กรุจอไปหยิบมันและไขเข้าห้องโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูหลังจากนั้น ตอนนี้พวกเขาเข้ามาในห้องแล้ว เด็กนั้นวางเขาลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่ที่กลางห้องอย่างเบามือที่สุด


"เห็นไม เธอทำมันได้ เด็กน้อย" 

"ผะ ผมจะไปหาอะไรมาเช็ดตัวคุณ" เด็กนั้นท่าทางลนลาน ทำอะไรไม่ถูก มันน่ารัก น่าเอ็นดูมากก

"ผ้าอยู่ในตู้ทางขวามือของเธอและจะมีกะละมังใบเล็กอยู่ใกล้ๆกัน  รบกวนเธอด้วยนะ" เด็กนั้นจัดแจงทุกอย่างด้วยเวลาที่ไม่นาน เขาถูกจับให้นอนลง เด็กนั้นบรรจงเช็ดตัวเขาอย่างเบามือหรืออาจเป็นเพราะเขาชาไปทั้งตัวแล้วก็ได้ตอนนี้เขาไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเวลาผ่านไปทุกอย่างรอบตัวตกอยู่ในความเงียบ เขามองหน้าคนที่กำลังตั้งใจเช็ดคราบเลือดพินิจโครงหน้าเด็กนี่หน้าตาดีใช่เล่นถ้าเปลี่ยนทรงผมหน่อยคงมีผู้หญิงตามจีบเยอะแน่


"คะ คุณเกรฟส์คับ ผมจะอุ้มคุณไปที่ห้องนอนนะคับ" เด็กนั้นพูดขึ้นราวกับขออนุญาต

"เดี๋ยวก่อน ช่วยหยิบกล่องเล็กๆในลิ้นชักตรงนั้นทีสิ มันเป็นกล่องยาน่ะ" เมื่อเห็นเป็นกล่องยาเด็กนั้นไม่รอช้าที่จะไปหยิบในทันที ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของเพอร์ซิวัล

'น่ารักชะมัด'


"ฉันยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย เด็กน้อย" เขารับกล่องยาและยิ้มให้แต่เด็กนั้นทำหน้าเศร้าหน่อยๆ

"เครเดนซ์  แบร์โบน เครเดนซ์คับ" เครเดนซ์ตัวสั่นอย่างหวาดกลัวจนเพอร์ซิวัลที่กำลังทายาอยู่ตกใจและงงไปพร้อมกัน แต่ก็เดาอะไรได้ไม่ยากว่าเด็กนี่เจออะไรมา

"เฮ้ๆ ฉันไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เธอเจออะไรมาแต่เธอเหมือนจะรู้จักฉันมาก่อน ฉันขอให้เธอรู้ไว้นั้นคือคนๆเดียวที่ทำกับฉันแบบนี้ และต่อจากนี้คนนั้นจะทำอะไรเธอไม่ได้อีกต่อไป เธอเชื่อใจฉันไม มองตาฉัน" เขาจับหน้าเด็กนั้นเป็นรอบที่สอง

"เธอเชื่อฉันไม?" เขาจ้องตานั้นอย่างคาดหวัง

"คับ!  ดะ เดี๋ยวช่วยทายานะคับ" เด็กนั้นกลับมาก้มหน้างุดแบบที่ชอบทำหลังจากที่รับขวดยาจากเขา

"ขอบใจเธอมากนะ เครเดนซ์  ในหลายๆเรื่องเลยนะ" เขาพลิกตัวช้าๆให้เครเดนซ์ทายาที่แผ่นหลัง เขาสัมผัสได้ถึงนิ้วที่ค่อยๆไล้ไปตามจุดต่างๆตามไล่จากหลังคอ หัวไหล่ ตรงสะบัก ลงมาที่กลางหลัง เอว สะโพก 

"คุณเกรฟส์  ขอโทษนะคับ" เครเดนซ์อุ้มเพอร์ซิวัลให้นั่งพิงโซฟาส่วนตัวเองคุกเข่าจับเท้าอีกมาวางไว้ที่หน้าขาบรรจงทายาที่เท้าเลื่อนไปที่ขา น่อง ต้นขา ทุกการกระทำของเขามีเพอร์ซิวัลจ้องอยู่อย่างไม่ละสายตา สีหน้าที่เขาอ่านไม่ออก

"ผะ ผมไปหาชุดมาให้คุณก่อนนะคับ" ผมลุกขึ้นอย่างร้อนรน จริงๆแล้วผมเสียดายมันมาก ร่างกายของคุณเกรฟส์มันเป็นแม่เหล็ก มันดึงดูดตัวผมและด้านมืดของผมด้วย ยิ่งผมสัมผัสเขามากเท่าไร มันทำให้ผมคลั่ง อยากทำให้เขาเป็นของผม เป็นของๆผมคนเดียว  ถ้าตัวปลอมทำให้ผมยอมเขาได้มากเท่าไรคนตรงหน้านั้นมากกว่าหลายเท่านัก ไม่ต้องพูดหรือปลอบอะไรเลย แค่มองตา ดวงตาของเขามันคือสิ่งอันตรายที่สุด สายตาของคนที่ผ่านอะไรมามากกับสีดำประกายเหมือนท้องฟ้าที่มีดาวประดับนั้น มันช่วยดึงสติให้คงอยู่และฉุดสติให้ตกลงในความคลั่งในเวลาเดียวกัน ผมอาจเผลอทำร้ายเขาได้ ผมต้องระวังตัวมากกว่านี้

"เดี๋ยว!!!" เพอร์ซิวัลดึงข้อมือของเครเดนซ์แต่ก็ต้องทำหน้าเหยเกหลังจากนั้น

"คับ คุณเกรฟส์"

"มือ แบมือออก" ประโยคนี้ทำให้เครเดนซ์ตัวสั่นแต่ก็แบมันอย่างช่วยไม่ได้

'คุณเกรฟส์จะทำโทษผม ผมทำอะไรผิด'

แต่แทนที่จะโดนตีกลับเป็นอะไรเย็นมาทา เครเดนซ์เงยหน้ามองเพอร์ซิวัลอย่างไม่เข้าใจ

"ฉันสังเกตมาสักพักแล้วมือเธอเป็นแผลอยู่ถึงจะเป็นเก่าแต่เธอคงเจ็บหน้าดูฉันทายาให้แล้วขอบคุณที่เธอทายาให้ฉันแล้วกัน พรุ่งนี้มันจะหายส่วนที่เป็นแผลเป็นจะจางลงเธอต้องทามันอีก อุ๊บ!!" จู่ๆเครเดนซ์ก็เข้ากอดเขาและปล่อยโฮ่ออกมา เขาทำได้แค่ลูบแผ่นหลังนั้นไปมา เนิ่นนานเด็กนั้นยังไม่หยุดร้องเขาเองก็เพลียและหลับไปคาไหล่นั้น

"คุณเกร " ผมเงยหน้าที่เต็มไปด้วยขี้มูกและน้ำตาขึ้นน้ำหนักที่พาดที่ไหล่เขาบ่งบอกว่าคนตรงหน้าหลับไปแล้ว ผมเลยอุ้มเขาขึ้นจากโซฟามุ่งไปที่ห้องนอนวางเขาลงและหาเสื้อผ้าให้เขาเป็นเสื้อคลุมยาวหนาก่อนจะจัดแจงห่มผ้าให้ ตอนนี้เขากำลังตีกับตัวเองว่าจะไปนอนที่โซฟาหรือจะนอนกับเขาดีขนาดของเตียงก็นอนสองคนได้สบาย

"หวังว่าคุณเกรฟส์จะไม่ตื่นฆ่าเขานะ" ผมล้มตัวลงนอนข้างๆเขาดึงเขามากอดสูดกลิ่นกายเต็มปอดไล้มือลงจากแผ่นหลังผ่านเอวไปหยุดสะโพก

"อื้มมมม " เสียงครางต่ำของเพอร์ซิวัลได้หยุดการกระทำทุกอย่างลง

'นอนท่านี้ก็ไม่เลว'

"คุณเกรฟส์คือของๆผม ของผมคนเดียว". และทุกอย่างเข้าห้วงนิทรา