I found you VIII
จากใจคนเขียน:ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดจบแล้วววว
เหนื่อยกับการเขียนตอนนี้มากกกกในหัวมันมีแต่ภาพอลังจนไม่รู้จะเขียนยังไงให้คนอื่นเข้าใจ
ยังไม่ก็ฝากเรื่องนี้ไว้กับคนอ่านด้วยนะคะ จะมีต่อนพิเศษอีกตอนด้วยนะคะ
..............................................................................................................................................................
ในถนนที่คับคลั่งไปด้วยผู้คน เพอร์ซิวัล
กำลังเดินอย่างเร่งรีบเขาแต่งในชุดสูทธรรมดาเหมือนกับโน-แมจธรรมดาทั่วไปใส่หมวกทรงสูงพร้อมกับถือกระเป๋าสีน้ำตาลไว้กับตัว
มุ่งลงไปที่รถไฟฟ้าใต้ดิน
15 นาทีก่อน
“แผนของฉัน คือการถ่วงเวลาให้กับเธอและพี่ชายของเธอ หน้าที่ของเธอคือเอา
ออบสคูรัส ออกมาและกำจัดมันทิ้งซะ และเธอเครเดนซ์หน้าที่ของเธอมีแค่
รอดชีวิตออกมาได้เท่านั้นก็พอ”
“และเราคุณจะถ่วงเวลายังไง ต่อสู้หรอ”
“หลบหนี ต่างหากล่ะ ฉันจะเป็นเพียงหนูที่จะล่อแมวไปให้เจอหมาเท่านั้นเอง”
“ขอให้คุณโชคดี” เพอร์ซิวัลพยักหน้ารับ
“อ้อ ฉันขอวานเธออีกเรื่อหนึ่งเอาจดหมายฉบับนี้ส่งให้พี่ชายเธอด้วย
ฉันเชื่อว่าลูกๆของเธอจะรอดสายตาของกวินฯ” เขายืนจดหมายให้นิวท์เจ้าตัวมองมันและเปิดกระเป๋าและเรียก*เดมิไกส์ออกมานิวส์ยืนผลไม้ให้พร้อมกับจดหมายและรูปทีน่าให้เขามองเหตุการณ์นั้นเงียบๆ
“เธอจะรอรับมันไม่ไกลจากที่นี้”นิวท์หันาพยักหน้าให้เขาเปิดหน้าต่างปล่อยนกฮูกออกไปรอสักพักและตามไปด้วยเดมิไกส์ที่ล่องหนเรียบร้อย
“เฮ้ เครเดน์เธอจะต้องรอดไม่ต้องกล้ว ฉันจะรอดเธอที่ปลายทางของทุกสิ่ง
หลังเรื่องนี้จบเราจะได้อยู่ด้วยกัน ฉันสัญญา”เขาดึงเครเดนซ์มากอดเขาจูบหน้าผากใสนั้นถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอก
เขาอาจจะไม่รอดกลับมา เขาผละออกและไล่ทั้งสองลงกระเป๋าเขาใส่เสื้อสูทพร้อมกับจากหน้าต่างและหยิบนกอีกตัวเดินออกมาจากห้องโดยไม่ลืมกระเป๋าของ
นิวท์ สคามันเดอร์
เพอร์ซิวัลออกจากตึกแล้วเขาลอบมองรอบๆตัวตลอด มีสองคนตามเขามาไม่มีกวินฯ
เขาคาดว่าอีกสองน่าจะตามนกของเขาอยู่การสลัดจากการสะกดรอยตามเป็นเรื่องง่ายมากเพียงแค่เขาหักเลี้ยวเข้าไปในตรอกและหายตัวไปโผล่ในบล็อคถัดไป
และเข้าปะปนการเหล่าโน-แมจเขากดพลังเวทย์ไว้ นั้นก็ทำให้เขาเดินทางสะดวกขึ้น เขาเดินไปเรื่อยๆการเดินทางแบบโน-แมจทำให้ต้องใช้เวลามากตอนนี้ปาไปราวชม.ครึ่งแล้วเขาก็ถึงจุดหมายของเขา
อู่ต่อเรือร้างฝั่งแม่น้ำฮัดสัน
“นายใช้เวลาเดินทางนานจังนะ” ที่ลานกว้างของลานต่อเรือปรากฏชายตาสองสียืนอยู่ด้านหลังมีลูกน้องสามคนยืนอยู่
“ก็ยังไงเราก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว รอหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก” เพอร์ซิวัลคงท่าทางสุขุมดังที่เคยทำมาก่อน
“หึ แน่นอนฉันรอได้แต่การที่ทำให้ฉันรอมันมักจะตามมาด้วยการลงโทษเสมอ
เพราะมันทำให้ฉันหงุดหงิด”กวินเดลวัลด์แสยะยิ้มเส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นแสดงถึงขีดจำกัดที่เจ้าของมันมีแน่นอนว่าเพอร์ซิวัลยังนิ่งอยู่เช่นเดิม
“โอ้ว ฉันคงหวังว่าจะได้รับการอภัยจากเรื่องนี้นะ”เพอร์ซิวัลพูดเสียงล้อเลียนการกระทำนี้ทำให้ลูกน้องด้านหลังยืนตัวสั่นกันเป็นแถบเพอร์ซิวัลรูว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อด้วยเหตุการณ์ที่เขาโดนจับมันยังฝังอยู่ในหัวแต่จะให้เขากลัวมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยและกวินเดลวัลด์ก็รู้เช่นกันว่าการทรมานที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้คนตรงหน้ากลัวตนเองเลยแม้แต่น้อย
“หึ ยังพยศเหมือนเดิมเลย”การทำให้เพอร์ซิวัลยอมคุกเข่าด้วยตัวเองมันเคยเป็นเป้าหมายหนึ่งของกวินเดลวัลด์
กวินฯสะบัดไม้กายสิทธิ์ แสงสีแดงพุ่งไปเพอร์ซิวัล เขาตัวปัดมันไปอย่างง่ายดาย และการดวลก็เริ่มขึ้น
“นายคงไม่คิดว่าประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรอกนะ นายไม่มีทางชนะฉัน
นายจะถูกฉันฆ่าและกระเป๋านั้นจะกลายเป็นของฉัน”
“แต่ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ” การดวลยังดำเนินไม่หยุดพวกเขาต่างร่ายเวทย์ใส่กันผลัดกันเป็นฝ่ายรุก
เพอร์ซิวัลรู้ว่ากวินฯออมมือให้เขา จริงๆแล้วการดวลนี้มันเหมือนการเจรจา
ถ้าเจ้าตัวจะฆ่าเขาตอนนี้เขาคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว
“แสดงให้ฉันเห็นสิ” พวกเขาเพิ่มความเร็วในการปะทะกันการดวลนี้ไม่มีช่องว่างให้คนอื่นแทรกแซงเลยท้องฟ้าสว่างวาบจากการดวลเวทย์ในแต่ล่ะที
ตอนนี้เพอร์ซิวัลตกเป็นรองอยู่โดยปกติเขาใช้สองมือในการดวลซึ่งตอนนี้เขาจะไม่เสี่ยงวางกระเป๋าเป้าหมายของเขาคือ
ถ่วงเวลา ไม่ใช่เอา ชนะ
“ฉันชักจะเบื่อแล้วสิ” กวินเดลวัลด์ส่งเวทย์ไปเพอร์ซิวัลปัดมันกวินฯอาศัยจังหวะนี้สะบัดมือข้างที่ว่างทำให้ร่างของเพอร์ซิวัลลอยไปชนกับกำแพงอย่างแรงและร่วงลงมากองกับพื้น
“ครูซิโอ” กวินส่งคาถากรีดแทงออกไป
“อ๊ากกก อึก “ ร่างของทั้งๆร่างของเพอร์ซิวัลสั่นเทาความเจ็บปวดมากมายแล่นเข้าสมองอย่างรวดเร็ว
เขากรีดร้องในคราแรกแต่ก็กัดฟันไม่ยอมให้หลังจากนั้นมันออกมาอีก เหงื่อเริ่มไหลเขาลากกรเป๋ามากอดไว้อย่างหวงแหน
เขาได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆเข้ามาใกล้มากขึ้นๆๆ และหยุดตรงหน้าเขา กวินฯกระชากผมของเขาอย่างแรงทำให้เขาเงยหน้าสบตากับอีกคน
ดวงตาสองสีนั้นมองเขาอย่างหรรษาแบบที่เป็นมาตลอด
“สีหน้ายังดีดูไม่เปลี่ยนเลย” กวินเดลวัลด์เชยคางเขาพลิกหน้าเขามันไปมา
สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงจ้องเขม็งเท่านั้น
“อึก หึๆ นายน่าจะเห็นมันจนชินได้แล้วนะ” เพอร์ซิวัลพยายามฉีกยิ้ม
การกระทำนี้ไปกระตุ้นต่อมหงุดหงิดของอีกคนเข้าให้
“ครูซิโอ”
“อ๊ากกก อึก” เพอร์ซิวัลทรุดตัวลงกับพื้นอีกครั้ง
“สตูเปฟาย!!!” กวินเดลวิลด์หันไปแสงสีแดงที่พุ่งมาและยังต้องปัดอีกหลายครั้ง
คาถาเหล่านี้ทำให้กวินเดลวัลด์ต้องถอยห่างจากเพอร์ซิวัล
“มาช้านะ โกลด์สตีน”
เพอร์ซิวัลที่หลุดจากคำสาปแล้วก็มองไปยังผู้มาใหม่
ด้านหลังยังมีเพื่อนของเขามาด้วย ตามด้วยหัวหน้าของเขากับมือปราบอีกเป็นสิบคน
“ว้าว ยังมีจดหมายรอดไปอีกหรอเนี่ย” กวินเดลวัลด์เลิกคิ้วขึ้นสูง
“แน่นอน ยังไงฉันก็รอบคอบกว่านายหลายเท่าตัว” เพอร์ซิวัลค่อยๆยันตัวลุกขึ้นโดยมีทีน่าช่วยพยุง
เขายืนกระเป๋าให้ทีน่า เขากำไม้กายสิทธิ์และเดินกระเผลกมายืนข้างเพื่อนเขา
“เหมือนเรากลับไปสมัยก่อนว่าไม” ธีซิอุสเปิดบทสนทนา
“นายพร้อมไม” เขามองหน้าเพื่อนเขาก่อนจะเสยผมที่ปกลงมาขึ้น
และไม่นานการต่อสู้เริ่มขึ้น เหล่ามือปราบรับมือกับลูกน้อง
เขากับธีซิอุสสู้กับกวินเดลวัลด์ ตอนนี้กวินเดลวิลด์ไม่ได้ออมแรงแล้ว ความรุนแรงของการปะทะทำให้กำแพงรอบตัวแตกออกบางส่วนทลายลงมา
พวกเขายิงคาถาใส่กันไม่มีอันไหนเลยที่โดนเพอร์ซิวัลสะบัดมือใช้ประโยชน์จากอิฐรอบตัวส่งมันไปหากวินเดลวัลด์
แน่นอนเจ้าตัวปัดมันได้ เขารู้ว่ามันเป็นวิธีสกปรกแต่สำหรับดาร์กลอร์คคงไม่จำเป็นต้องใช้วิธีสะอาดมั้ง
การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆกวินเดลวัลด์เป็นรองให้พวกเขาพวกเขารุกหน้าไปเรื่อยจนสุดขอบด้านล่างนั้นเป็นแม่น้ำ
“สตูเปฟาย!!!/สตูเปฟาย!!!/สตูเปฟาย”
พวกเขาทั้งสามร่ายมนต์พร้อมกันแต่หนึ่งหรือจะชนะสอง แสงสีแดงระเบิดออกผลักให้ร่างกวิลเดลวัลด์ตกแม่น้ำไป
“เหมือนจะจบลงแล้วนะ” ธีซอุสปาดเหงื่อและหันมองเขา
“หวังว่านะ อะไร” เพอร์ซิวัลมองมือที่ยกขึ้นมาของธีซิอุส
“ก็แบบเมื่อก่อนไง”
เพอร์ซิวัลส่ายหน้าก่อนจะยกมือขึ้นมาตีกับอีกคนก่อนจะเดินกลับไปหาทีน่า
ตอนนี้เธอวางกระเป๋าลงเปิดมัน คนที่โผล่มาคนแรกคือนิวท์ และตามมาด้วยเครเดนซ์
ทันทีที่เพอร์ซิวัลเห็นเครเดนซ์เขาถอดหายใจและกอดเครเดนซ์แน่น
น้ำตาไหลของทั้งคู่มันไหลออกมา ท่ามกลางความยินดีของอื่นๆด้วย
“ฉันรู้ว่าเธอต้องทำมันได้ เราจะกลับบ้านกัน โอเคนะ” เครเดนซ์ได้แต่พยักหน้าและกอดอีกคนแน่น
เครเดนซ์รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไร
เขาได้ยินเสียงร้องและเหตุการณ์ต่างๆที่จริงมันเกือบล้มเหลวเพราะเขาจะพุ่งออกไปช่วยคุณเกรฟส์ข้างแต่คุณสคามันเดอร์คอยเตือนสติไว้
‘เธอจะออกไปไม่ได้นะ
กวินเดลวัลด์จะได้ตัวเธอและนั้นจะทำให้คุณเพอร์ซิวัลโดนฆ่าในทันทีที่เขาได้เธอ
เธออดทนและทำสิ่งที่ทำได้ในตอนให้ดีที่สุด’
นั้นเป็นอีกแรงนึงที่ดันเขาให้สงบลงและสนใจการการต่อสู้กับด้านมืดของตัวเองแค่คิดว่าหลังจากนี้จะได้อยู่กับคุณเกรฟส์เขาก็สามารถชนะได้ทุกอย่าง
ในขณะที่ทุกอย่างสงบลงไม่มีใครรับรู้เลยกวินเดลวัลด์ได้ขึ้นมาจากแม่น้ำแล้วเนื้อตัวที่เปียกปอนผมสีทองที่ลู่นั้นตาสองสีนั้นแข็งก้าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
กวินเดลวัลด์ยกมือขึ้นพร้อมกับท่อเหล็กด้านหลังลอยขึ้น
ทุกคนหันกลับไปมองมันก็สายไปแล้วชายผมทองลงมือเรียบร้อยแล้ว
มันราวกับโลกเคลื่อนไหวช้าลง เหล่าปราบร่ายมนต์สะกดนิ่งใส่กวินเดลวัลด์ธีซิอุสร่ายเกราะขึ้นมาแต่ก็มีสองอันรอดไปได้
นิวท์ยืนบังทีน่าพร้อมร่ายเกราะขึ้นมาและเขาที่ผลักเครเดนซ์ลงกับท่อที่กำลังเสียบที่เอวกับต้นขา
เขาค่อยๆล้มลง สิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้คือเครเดนซ์กำลังกอดเขา
“อื้ม” เพอร์ซิวัลลืมตาขึ้นและหันมองรอบๆ เขาคงอยู่โรงบาลข้างๆเขามีเครเดนซ์นอนอยู่ข้างเตียงเขายกมือลูบหัวเครเดนซ์เจ้าตัวสะดุดและเงยหน้าขึ้นมา
“อรุณสวัสดิ์ เครเดนซ์”
“ผะ ผมจะไปคุณทีน่า ผมดีใจมากเลยที่คุณตื่นแล้ว ผมกังวลมาก
คุณเลือดออกเยอะมาก ผมๆๆๆๆ” เครเดนซ์ลนลานจนทำให้อีกคนยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
“เธอจะตามทีน่าไม่ใช่หรอ” เพอร์ซิวัลพูดยิ้มๆ
“คะ คับ”
เครเดนซ์บอกทีน่าแน่นอนว่าทุกคนต้องรู้เรื่องในทันที
โดยสรุปแล้วเขาหลับไปสามวันแต่ไม่ใช่เพราะท่อเหล็กทั้งหมด
และข่าวตอนนี้ที่เขารู้คือกวินฯโดนส่งอัซคาบันในอังกฤษและเขาต้องพักฟื้นที่บ้านอีกอาทิตย์หนึ่งก่อนจะกลับไปทำงานตามเดิมในหนึ่งอาทิตย์นี่เขาอยู่ภายการดูแลของเครเดนซ์ในช่วงเย็นจะมีทีน่าแวะมาดูและกลับไปในช่วงสองทุ่ม
ทั้งห้องจึงมีแค่เขากับเครเดนซ์ นี้คงเป็นโชคดีของเขาอีกครั้งนึงบางทีมันดีเหมือนกันที่ได้มีเรื่องเสี่ยงตายแต่อย่าบ่อยนัก เขาเหนื่อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น