[SF] candy
Pairing : ??//
Reta : PG-13
จากคนเขียน:
ฟิคเรื่องนี้เข้าร่วมกิจกรรมของพี่จีนล่ะ(ไอดอล)เนื่องจากเราตามงานพี่เขามานานมากกกกชอบบบบ
แล้วรุ่นพี่ก็ลาก(ชวน)มาร่วมด้วย เลยเข้าแบบไม่คิดไรเลย55555 ทั้งๆที่มีสอบ เอาเป็นว่าฟิคงอกแล้วค่ะ
#ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งไม่ต้องการทำลายชื่อเสียงของภาพยนตร์แต่อย่างใด
#ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งไม่ต้องการทำลายชื่อเสียงของภาพยนตร์แต่อย่างใด
ปล.เนื้อหาในฟิคจะต่อจากตอนจบของหนังไปประมาณ1สัปดาห์เป็นช่วงที่พี่น้องคู่นี้นัดกันไปกินช้าวกันหลังจากที่จากกันกว่า10ปี
..............................................................................................................................................................
วันที่ 12 เดือน 12 ปี 25xx
วันนี้เป็นอาทิตย์ที่อากาศหนาวโคตรเลยผม”แบร็กซ์ตัน วูฟฟ์” กำลังเดินฝ่าอากาศที่น่าทรมาณนี้ไปที่ร้านพิซซ่าดังในชิคาโก
‘Lou
Malnati’s Pizzeria ในร้านตกแต่งด้วยสไตล์วินเทจที่นี่ขึ้นชื่อในเมนูพิซซ่าThe classic Chicago ด้วยลักษณะของพิซซ่าทำออกมาคล้ายกับพายขนาดใหญ่ที่ไส้ในอัดแน่นไปชีสและเนื้อวัวจนหนาถึง2ซ.ท็อปปิ้งด้วยซอสสูตรพิเศษกับเปปเปอโรนี
เมื่อได้กัดพิซซ่าเข้าไปสัมผัสแรกจะเป็นความกรอบของแป้งต่อมาจะเป็นเนื้อวัวที่แสนจะjuicyน้ำของมันหวานและแทรกด้วยความเค็มมันของชีสตามด้วยควาเปรี้ยวหวานของซอส
เมื่อเราดึงชีสจะยืดยาวราวจะไปที่สิ้นสุดเลย’ เพียงแค่คิดเขาน้ำย่อยในกระเพาะมันก็เริ่มทำงาน
“ร้านอยู่ไหนกันนะ” ผมมองรอบตัวมองหาและพบมันที่อยู่อีกไม่ไกลเพียงเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง
เลี้ยวขวา เดินไปนิด ก็พบร้านแล้วด้วยป้ายอันเด่นนั้น
“มีจองไว้ไมคะ” พนักงานต้อนรับสาวสอบถามผมที่หน้าประตูร้าน
“อ่า มีพี่ชายมาจองก่อนแล้วครับ ชื่อ คริสเตียน วูฟฟ์”
“ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ”
พนักสาวนำผมไปที่ด้านในสุดของร้านที่แสนจะส่วนตัวและคนเดินไปมาน้อย
‘สมเป็นนายชะมัด’
“เดี๋ยวอีก 5 นาทีจะมารับออเดอร์นะคะ”
ผมพยักหน้าและเดินมานั่งฝั่งตรงพี่ชายตัวเองที่แต่งตัวโคตรน่ารักมาก!!!
“......”
“เฮ้ จะไม่ทักทายน้องชายหน่อยหรอ”
คริสเตียนทำหน้าเลิ่กลั่กจนผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
‘ให้ตายสิ’
ในระหว่างที่พี่อ้ำอึ้งอยู่ผมมองสำรวจเขาวันนี้ใส่เสื้อสเวตเตอร์คอเต่าสีเทาเข้มแขนเสื้อยาวจนถึงกลางฝ่ามือชวนให้นึกถึงหมีตัวโตๆ
ไหนจะแก้มยุ่ยๆนั้นอีก
“ช่างมันเถอะ สั่งอาหารกัน” ผมพูดดึงสติทั้งของตัวเองกับพี่
พวกเราต่างสั่งอาหารแน่นอนว่าผมต้องสั่งแบบจัดเต็มและเผด็จการไหนๆคนจ่ายไม่ใช่ผมอยู่แล้ว
“พิซซ่าคลาสสิคถาดใหญ่ 1 ผักขมอบชีส 1 ขนมปังกระเทียม 1 และโค้ก 2
เท่านี้ครับ” ผมคืนเมนูให้พนักงานกลับมาสนใจพี่ชายเองต่อ
“ฉันไม่ดื่มน้ำอัดลม”
“เลือกไม่ได้
นายควรจะลองทานอะไรใหม่ๆดู กินอะไรซ้ำๆมันน่าเบื่อ” ผมเท้าคางมองพี่ชายที่ไม่ยอมแม้จะสบตาผมเลย
ผมรู้ธรรมชาติของเขา แต่ผมชอบสีนัยน์ตาพี่ตัวเองไง อยากสบ
“ เฮ้ “ ผมเอื้อมมือไปจับมือพี่ชายกดดันเล็กๆให้มาสบตาด้วย
“ฉันดีใจนะ ที่พี่ชวนมากินข้าวด้วย ฉันคิดถึงนายมากๆเลยนะ 10
ปีฉันตามหานายมาตลอด ฉัน...ดีใจจริงๆที่ได้เจอนายอีก”
ผมยกมือเย็นๆนั้นมาแนบที่แก้ม
“ตอนนี้ฉันเหลือแค่นายเท่านั้นเองนะ ฉะนั้นอย่างน้อยก็ช่วยส่งข่าวมาเดือนล่ะครั้งก็ยังดี”
ผมจ้องมองความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของพี่ตัวเอง ให้ตายสิ
แก้มนั้นมันค่อยๆแดงขึ้นจากที่สบตากันอยู่ พี่ชายผมก็หลบสายตาทันที
“เน่ คำตอบล่ะ” ผมเอียงคอแล้วรอคำตอบ
“ดะ.ได้ เลิกทำสายตาแบบนั้นเถอะ” พี่ชายเริ่มกระวนกระวาย
“มันทำนายเขินหรอ พี่ชาย”
ผมยิ้มออกมาอย่างได้ใจได้เจอกันทั้งทีของแกล้งหน่อยแต่คำตอบกลับมาทำผมเขินแทนเลย
“อะ.อื้ม นายทำฉันเขินแทบตาย แต่ฉันชอบมัน” พี่ชายบ้านั้นหันมาด้วยรอยยิ้มที่เคยยิ้มให้ผมตอนเด็ก
ยังไงผมก็แพ้ทางพี่ตลอดเลย
“งั้นเตรียมตัวเจอบ่อยๆได้เลย” ผมยิ้มแต่ก่อนจะได้ทำอะไรอาหารทั้งหมดก็มาเสริฟ
บรรยากาศการกินของพวกเราในตอนแรกผมคิดว่าจะตึงเครียดกว่านี้แต่เหมือน10ปีที่ห่างกับพี่ชายของผมจะปรับตัวให้เข้าสังคมได้ใกล้เคียงกับคนธรรมดาแต่ผมชอบพี่ที่เข้ากับคนอื่นๆไม่ค่อยเพราะความต้องการความเป็นเจ้าของของผมเองล่ะแต่ก็ช่างมันไปก่อนตอนนี้คือช่วงที่ต้องเก็บเกี่ยวให้ได้มากที่สุด
การสนทนาส่วนใหญ่จะเป็นผมที่เปิดบทสนทนาแต่ทุกครั้งที่พี่เป็นคนเปิดมันทำให้ผมยิ้มกว้างมากๆเหมือนคนบ้าเลยเราพูดทุกเรื่องเลยทั้งเรื่องที่คาใจกันอยู่ถามไถ่ชีวิตที่ผ่านมา
สิ่งที่ทำในตอนนี้ สิ่งที่อย่างจะทำต่อ หลายๆอย่างจนลืมเวลากันเลย พอรู้ตัวอีกทีพิซซ่าและทุกๆอย่างก็หมดลง
“การได้กินของใหม่ๆมันไม่ได้แย่นักใช่ไมล่ะ”
“อื้ม ดีมากเลย ไว้คราวหน้า”
“ไว้คราวหน้า อ๋อ ถือเป็นของขวัญเล็กๆที่ชวนฉันมา”
ผมล้วงห่อลูกอมในเสื้อโค้ทออกมาหยิบออกมา1เม็ดแกะมันและยัดใส่ปากพี่ชาย
“ฉันให้นายไว้จะหยิบมาอมเวลาเครียด ช่วยได้เยอะ”
พี่ทำหน้างงมองสลับห่อลูกอมให้มือกับหน้าผม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“หมดเมื่อไรฉันจะเอาไปให้ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน”
