ตอนที่ 2
ณ เมืองอโยธยา
“เอาล่ะ พวกเรามาถึงกันแล้วล่ะ”เมื่อกล่าวจบจึงลงจากม้าแล้วไปโอบกอดมารดาและอนุชาของตนก่อนจะพร้อมสั่งให้ทหารทุกคนไปพักผ่อนเตรียมเข้างานเลี้ยง
“องค์รามขอรับ ท่านจะเอายังไงกับเชลยยักษ์ตนนั้นขอรับ”
“อ่า ข้าลืมไปเลย นำตัวลงมาก่อน”
“ขอรับ” ก่อนจะนำตัวยักษ์ขี้โวยวายที่ตอนนี้เนื้อตัวมอมแมม
“อื้ม จงให้นางกำนัลให้ทำความสะอาดร่างกายเจ้ายักษ์นี่แล้วก็ให้ไปพักที่เรือนของนางสนมที่ไม่มีคนอยู่ด้วยล่ะ”เมื่อสั่งทหารเสร็จกลับมีเสียงขัดขึ้น
“นี่!! ทำไมต้องไปเรือนของนางสนมด้วย ข้าคือ’เชลย’นะ อีกอย่างแล้วกางเกงหรือโจงกระเบนที่เจ้าสัญญาจะให้ข้าเมื่อถึงเมืองล่ะ?” พูดไปพร้อมกับพยายามดึงเสื้อลงมา
“หึ เจ้าจะได้หลังจากทำความสะอาดร่างกายเสร็จน่ะ อีกอย่างเจ้าคือ ’เชลย’ ข้าสั่งให้เจ้าอยู่ที่ไหนก้อยู่ไปซะ!!” กระซิบที่ข้างหูและกดเสียงต่ำในคำสุดท้ายก่อนส่งสัญญาณให้นางกำนัลบริเวณนั้นพาตัวไปชำระร่างกาย
“ท่านแม่ข้าว่าเราไปที่งานเลี้ยงกันเถอะขอรับ”ไม่ว่าเปล่าก่อนจะชวนพระมารดาและอนุชาทั้งสามไปงานเลี้ยง
ทางด้านทศกัณฐ์
‘ทำไมต้องเรือนของนางสนม??? หรือว่า......ไม่ๆๆๆ ไม่ต้องไม่ใช้ แต่ว่าทั้งคำพูดที่และการกระทำมันส่อจนเราไม่....สบายใจ’
“ท่านทศกัณฐ์ เชิญทางนี้ เพค่ะ ข้าจะช่วยชำระร่างกายให้นะเพค่ะ”ไม่ว่าเปล่าก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าของอีกคนแล้วเริ่มขัดตัวชำระร่างกาย
“พวะ.พวกเจ้าไม่ต้อง!! อยู่กับที่ล่ะ ข้าจะอาบน้ำเอง!”
“ไม่ได้หรอกเพค่ะ พวกข้าโดนกำชับมาให้ชำระร่างกายของท่านและอย่าให้ท่านคลาดสายตาด้วยเพค่ะ”
“อึก ชิ! รีบๆล่ะกัน”ร่างบางผู้มีกายสีเขียวสบถแล้วพูดแบบตัดปัญหา
เมื่อร่างบางชำระร่างกายเสร็จแต่ต้องหงุดหงิดเพราะเสื้อผ้าที่เจ้ามนุษย์ร่างเขียวนั้นสั่งให้นางกำนัลมาให้เค้าใส่คือ ชุดผู้หญิง!!! และยังมาบอกด้วยนะว่าเป็นของชาติตะวันตก!! แต่จะตกจะออกก็ไม่อยากใส่หรอก!!! มันบานเกินไปแล้วนะ!! มันเย็นขาด้วย!! เหมือนที่อยู่ในเกวียนเชลยที่ไม่ได้ใส่กางเกงเลย !!! แถมมัน...แถมมันพร้อมจะเปิดขึ้นทุกเมื่ออีกด้วย!!
แล้วทำไมเค้าถึงยอมใส่น่ะหรอ ก้เพราะว่าถ้าไม่ใส่ข้าก้ได้เปลือยน่ะสิ!! แล้วชุดที่ใส่มาน่ะหรอ?...โดนเอาไปทิ้งตอนไหนก็ไม่รู้!!!
“ไอ้รามจันทร์ อย่าให้ถึงทีข้านะ!!”ร่างบางบ่นสาปแช่งคนที่เตรียมชุดให้ตน พร้อมกับเดินเข้าเรือนของนางสนมที่ไม่มีใครอยู่แต่ด้านในสะอาดแต่กลับมีกลิ่นของฝุ่นที่ยังไม่ซาลงบอกได้ว่าเพิ่งมีการทำความสะอาดมาแน่ๆ
“ข้าจะไปเตรียมอาหารให้ท่านนะ เพค่ะ” นางกำนัลไม่ว่าเปล่าพร้อมกับบเดินออกไปพร้อมกับล็อคประตูด้วย
“เออ” ขานรับก่อนจะเดินสำรวจเรือนนั้นไปเรื่อยๆทำให้รู้ว่าเรือนนี้อยู่ห่างจากวังหลักไกลพอสมควร แล้วร่างบางก็เริ่มรู้สึกเบื่อ
“ง่วงจิง”ไม่ว่าเปล่าจึงเดินไปที่เตียงแล้วทิ้งกายที่มีแต่ความอ่อนเพลียพร้อมสติไปกับสายลมแล้วเข้าสู้ห้วงนินทรา
ทางด้านพระราม
เมื่องานเลี้ยงเริ่มได้ไม่นานเค้าก้ได้ปลีกตัวออกมาแล้วลอบเข้าเรือนที่เค้าได้ให้นางกำนัลจัดไว้ให้ร่างบางของยักษ์จอมโวยวาย
“อื้ม ที่นี้สินะ”เมื่อมาถึงเค้าก้ได้เข้าปลดกลอนประตู
“ทศกัณฐ์ เจ้าว่า...” ร่างสูงที่กะจะมาแกล้งร่างบางต้องชะงักเมื่อร่างบางที่ตอนนี้อยู่ในชุดกระโปรงที่เค้าได้ซื้อเมื่อตอนเดินทางกลับเมืองจากพ่อค้าชาวตะวันตก ชุดกระโปรงสีดำมีขอบระบายสีขาว กระโปรงสั้นเสมอเข่าที่ด้านหลังยาวถึงพื้นแล้วยิ่งบัดนี้เจ้าของร่างบางกำลังนอนคะแคงข้างผมยาวสีดำสนิทกำลังสยายไปทั่วเตียงนอนพร้อมกับโซ่ตรวนที่ทำให้รู้สึกเหมือนนกน้อยที่โดนกักขังในกรงที่ตนเป้นคนสร้างขึ้น แล้วบัดนั้นสมองก้มีความคิดหนึ่งผุดขึ้น ก่อนจะจุมพิตไปที่หน้าผากอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปนอนข้างๆแล้วดูหน้าของคนที่หลับลึก ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนที่ร่างบางไม่ค่อยเห็น
“ทศกัณฐ์ เจ้าใช้มนตร์อะไรกัน รู้ไหมมันทำให้คนอย่างข้าหลงเจ้าจนหัวปักหัวปำแล้วนะ”พร้อมกับเกลี่ยผมของร่างบาง
“คืนนี้เจ้าต้องรับผิดชอบที่ทำให้ข้าหลงเจ้า” ก่อนจะดึงอีกคนเข้ามาในอ้อมกอด
ด้านทศกัณฐ์
‘หนัก...ทำไมมันหนักจัง’ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตนนั้นอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ทำให้เค้าต้องมาใส่ชุดแบบนี้!!
“เฮ้ย!!! เจ้าๆๆๆ มาได้ยังไงน่ะ” เด้งตัวขึ้นมาก่อนจะตะโกนร้องด้วยความสงสัยปนตกใจ
“อะไรกัน ทศกัณฐ์ข้าน่ะมาตั้งนานแล้วนะ จะว่าไปตอนเจ้านอนเนี่ยน่ารักดีนะ”พูดก่อนจะยิ้มกวนๆให้
“คระ.ใครน่ารักกัน เจ้ามนุษย์อย่าทำหน้าหม้อ!!”
“ถ้าข้าหน้าหม้อ เจ้าล่ะคงร่านล่ะมั้ง เจ้าน่ะมีภรรยากี่คนแล้วล่ะ”
“นั้นมันก้เรื่องของข้า”
“นั้นสิ แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่เจ้าไม่เคยแน่ๆ”
“อะ.อะไร เรื่องอะไร”
“หึ เจ้าคงไม่เคยเป็นเมียใครแน่”พูดเสียงเรียบพร้อมกับกดข้อมือร่างบางไว้เหนือหัวก่อนจะคร่อมร่างบาง
“มะ.มันต้องแน่อยู่แล้ว ข้าเป็นผู้ชายนะ อีกอย่างปล่อยข้านะ!!” ร่างบางเริ่มที่จะดิ้น
“หึๆ ข้าบอกแล้วไง ว่าข้าต้องการทุกอย่างของเจ้าไงล่ะ” ไม่ว่าเปล่าก่อนที่จะซบลงไปที่ต้นคอก่อนจะขบมันเบา
“อ๊ะ! ปล่อยข้านะ!! อื้ม!!” ร่างบางที่กำลังดิ้นนั้นต้องตกใจเมื่องร่างสูงที่คร่อมตนอยู่จู่ๆก็ประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็วก่อนจะเบิกโพรงปากกวาดความหวานจนร่างสูงพอใจ
“อื้ม อื้อๆ ปละ.ปล่อยนะ..แฮ่กๆ” ร่างบางที่โดนจู่โจมนั้นได้แต่นอนหอบหน้าแดง
“ว้าว ทศกัณฐ์เจ้ารู้หรือเปล่า ตอนนี้เจ้าน่ากินมากเลยรู้หรือเปล่า”
“อึก ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!!”ร่างบางอาศัยจังหวะที่ร่างสูงเผลอ ก่อนจะถีบร่างสูงจนหงายหลังแล้วรีบวิ่งแต่ว่าไม่ทันร่างสูง
“หึ งานนี้ข้าต้องสอนแมวจอมพยศสินะ”ร่างสูงไม่ว่าก่อนจะกดจูบลงมาแรงพร้อมกับใช้มือถลกชุดกระโปรงขึ้น
“ว้าว นางกำนัลของข้าเนี่ย เคร่งครัดดีนิ ขนาดชั้นในยังเป็นของมันเลยนะ”ไม่พูดเปล่าก่อนที่จะปลดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเริ่มปลดเชือกและถอกชุดนั้นออกแล้วปาอย่างไม่ใยดีเช่นกัน ก่อนที่จะขบยอดอกที่ชมพู เลื่อนขึ้นไปที่ต้นคอก่อนจะฝากรอยสีกุหลาบเอาไว้ พร้อมกับบดเบียดร่างของตนเข้าหาร่างบาง ทำให้ร่างบางรับรู้สิ่งที่แข็งขึงที่ระหว่างขา จึงรีบดิ้นก่อนที่จะรับรู้สิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกายตน
“มะ.ไม่ปล่อยข้านะ อึก อื้ม มะ.ไม่อ๊ะ อื้ม อ๊า”
“อะไรกัน ไม่เป็นแมวพองขนแล้วหรอ ทศกัณฐ์”เมื่อร่างสูงเห็นปฏิกิริยาของร่างบางร่างสูงก็ยิ่งอยากแกล้งมากขึ้น
“ปล่อยข้านะ!!!!” ก่อนที่จะเอาหัวโหม่งร่างสูง
“อึก ทศกัณฐ์!! เจ้ายังไม่เลิกดื้อสินะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับอารมณ์ที่เริ่มมีน้ำโหเล็กน้อย
“ใช่!! ข้าไม่เลิกดื้อหรอก”
“งั้นสิ่งเกิดหลังจากนี้เจ้าก็อย่าเสียใจล่ะกันนะ”ร่างสูงจึงถอดอาภรณ์ก่อนจะจับต้นขาของร่างบางขึ้นพาดไว้ที่บ่าก่อนที่สอดแก่นกายเข้าในตัวของร่างบาง
“ไม่ อ๊า!! ไม่ข้าเจ็บ..อะ.เอาออกไป อ๊ะ อ๊า!!!!”เมื่อช่องทางนั้น ต้องรับสิ่งที่ใหญ่ แล้วเป็นครั้งแรกที่มีผู้ล่วงล้ำเข้ามา ก้เกิดการฉีกขาดทำให้เลือดสีแดงชาดไหลออกกับการเกร็งของช่องทางสีหวาน
“มองตาข้าทศกัณฐ์ กอดข้าไว้จะจิกก้ได้แล้วแต่เจ้า” ร่างสูงได้แต่ค้างอยู่ท่านั้นพร้อมกับจับมือของร่างบางไว้ที่หลังของตนพร้อมกับจูบประโลมร่างบางเป็นระยะ เมื่อร่างบางรู้สึกผ่อนคลายร่างสูงจึงเริ่มขยับอย่างช้าๆ
“ไม่..อยะ.อย่าขยับ..อื้ม อ๊า..อ๊ะ” ร่างบางเริ่มเกร็งพร้อมกับกอดร่างสูงแน่พร้อมกับร่างกายที่สั่นน้อยๆ
‘น่ารัก’ คำๆเดียวที่ผุดขึ้นมาในความคิดของร่างสูง
“ไม่ต้องกลัวหรอก ทศกัณฐ์ เชื่อใจข้านะ”เมื่อร่างสูงรู้สึกร่างบางสงบลงแล้วจึงเริ่มขยับจากช้าไปเร็ว
“อ๊ะ อ๊า รามจันทร์ อ๊า ระ.รามจันทร์ อ๊ะ อยะ.อย่าตรงนั้น..อื้ม..อื้อ..อ๊า”
“อื้ม ทศกัณฐ์ ตรงนี้สินะ” ร่างสูงได้กระแทกจุดนั้นอีกรอบเพื่อแน่ใจก่อนที่จะขยับเร็วพร้อมกับการปลดปล่อยของร่างบาง
“อ๊า!!! แฮ่กๆ ปละ.ปล่อยข้านะ”
“คงยากนะ ทศกัณฐ์”ก่อนจะรีบขยับเร็วขึ้นและปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นในของร่างบาง
“ทะ.ทำไมถึงทำกับข้าล่ะ”ร่างสูงถึงกับอึ้งไปกับคำถามของร่างบางก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าและคำตอบของร่างบางจนร่างบางถึงกับตกใจ
“ก้เพราะข้าแค้นเจ้ายังไงล่ะ ที่ข้าทำเพื่อต้องที่จะแก้แค้นเจ้าไงล่ะ ทศกัณฐ์” พร้อมกดจูบหนักๆลงมาพร้อมกับกัดริมฝีปากของร่างบางจนแตก
“อื้มๆ อื้อ อ๊า อื้ม ปละ.อื้มม”ร่างบางทุบไหล่ร่างสูงเนื่องจากขาดอากาศหายใจ
“คืนยังอีกยาวไกล ทศกัณฐ์”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น