ณ เมืองอโยธยา
“แกร๊งๆ” ในห้องอันเงียบงันมีเสียงโซ่ตรวนกระทบไปมาแต่ว่ากับมีเสียงหายใจหนักๆและเสียงหอบหนักๆของคน2คนหากแต่ไม่ใช่ชายและหญิงแต่กลับเป้นบุรุษ2คนทั้งคู่มีกายสีเขียวมรกตเพียง แค่ว่าคนหนึ่งกำลังโดนล่ามด้วยโซ่ตรวนและโดนจับกดต้นคอไว้ที่ต้นขามีเลือดไหลปะปนกับน้ำสีขาวขุ่นของผู้ที่อยู่ด้านบน และคนที่กำลังขยับตัวนั้นกลับเร่งจังหวะอย่างไม่สนใจเลือดหรือเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของคนด้านใต้แต่อย่างใด
“แกร๊งๆ” ในห้องอันเงียบงันมีเสียงโซ่ตรวนกระทบไปมาแต่ว่ากับมีเสียงหายใจหนักๆและเสียงหอบหนักๆของคน2คนหากแต่ไม่ใช่ชายและหญิงแต่กลับเป้นบุรุษ2คนทั้งคู่มีกายสีเขียวมรกตเพียง แค่ว่าคนหนึ่งกำลังโดนล่ามด้วยโซ่ตรวนและโดนจับกดต้นคอไว้ที่ต้นขามีเลือดไหลปะปนกับน้ำสีขาวขุ่นของผู้ที่อยู่ด้านบน และคนที่กำลังขยับตัวนั้นกลับเร่งจังหวะอย่างไม่สนใจเลือดหรือเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของคนด้านใต้แต่อย่างใด
"อ๊า! หยะ.หยุดนะ อ๊ะ! อื้ม"
"อื้ม อะไรกันเจ้าเป้นถึงราชาผู้ชนะสิบทิศแค่นี้คงไม่เท่าไรหรอก อีกอย่างเจ้าคือเชลยอีกด้วยนะ สั่งข้าไม่ได้หรอก ทศกัณฐ์"คนด้านบนไม่ว่าเปล่าเพิ่มแรงไปอีก
"อ๊าาาา! ไม่..เอาออกไป.ข้าเจ็บ.รามจันทร์..อ๊ะ!.อ๊า.อื้ม..จะ.เจ็บ.อ๊าาาา!"คนที่อยู่ด้านล่างได้แต่เกร็งและยอมรับความเจ็บปวดพร้อมน้ำตาที่ไหลรินกับความรู้สึกที่อยากจะหนีไปไกลๆแต่ติดที่โซ่ตรวนที่ขา แขนกับคอและคาถาที่ทำให้กลายเป้นคนธรรมดา
"หึ! นี้ยังน้อยไปกับความแค้นที่ข้ามีต่อเจ้านะ ทศกัณฐ์! หึๆข้าอยากเห็นเจ้าปลดปล่อยจิงๆเลยราชาผู้ยิ่งใหญ่"คนด้านบนไม่ว่าเปล่าได้เพิ่มจังหวะและใช้มือเจ้าไปที่ส่วนอ่อนไหวของคนด้านล่างและเริ่มขยับ
"อื้ม..มะ.ไม่นะ.อ๊ะ..อ๊า..รามจันทร์.ปล่อย.มะ.ไม่มันจะ..จะออกแล้ว..อ๊ะ.อื้ม..อ๊าาาาาา! อ๊ะ!"คนด้านล่างปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นแล้วต้องสะดุ้งเพราะอยู่ๆก้โดนจับให้ไปนั่งด้านบนในท่าที่ตนนั่งคร่อมอีกฝ่ายพร้อมทั้งที่โซ่ที่แขนโดนถอดไปตอนไหนก้ไมรู้เช่นกัน
"อะไรกัน ข้ายังไม่สุดเลยนะทศกัณฐ์ ไงเจ้าต้องเป้นคนรับผิดชอบ เอ้า! ขยับซะสิ!"
"อึก! เจ้ามันต่ำช้าที่สุดเลย!"
"หึๆ แต่ก้ไม่เท่ากับเจ้าล่ะนะ เอ้ารีบๆขยับซะสิ"ไม่ว่าเปล่าได้ใช้กดสะโพกของอีกฝ่ายลงมาให้ลึกจนช่องทางนั้นได้กลืนกินส่วนนั้นจนมิดด้าม
"อ๊าาาา! แฮ่กๆ เจ้ามัน.."ว่ากล่าวไปพร้อมหอบและหน้าแดง
"หึ เร็วเข้าสิ" "ชิ! อื้ม อ๊ะ"เมื่อเริ่มขยับได้นิดเดียวก้หยุดพร้อมกับตัวสั่นและกอดอีกฝ่ายแน่น
"ทศกัณฐ์นี่น่ะหรือเสือผู้หญิง หึ อย่างกับเด็กอมมือ"พูดจบก่อนจะดันไหล่อีกฝ่ายให้นอนลงและเร่งจังหวะอย่างรวดเร็วก่อนจะกระตุก2-3ครั้งแล้วปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นแล้วเหล่มองคนด้านใต้ที่สลบไป
"หึ ช่างเป็นยักษ์ที่บอบบางจิงเลย แต่เอาเถอะข้าจะละไว้กัน"กล่าวเสดก่อนจะโอบกอดยักษ์ที่สลบอยู่ให้ซบกับอกของตน
“ในที่สุด เจ้าคือของๆข้า ทศกัญฐ์ หึๆ “กล่าวจบก้เข้าสู้ห้วงนินทรา...
ปล.ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นจากความฟินส่วนตัวตอนที่อ่านรามเกียรติ์ฉบับร้อยแก้ว
ถ้าฟิคผิดพลาดอย่างไรก้ติชนเม้นได้จะได้เอาไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น