ตอนที่ 7
[ทางด้านพระราม]
ร่างสูงของกษัตริย์แห่งกรุงอโยธยาที่ตอนนี้กำลังควบม้าอย่างรีบร้อนกลับเมือง เพราะจดหมายที่สีดา ภรรยาของเขาส่งมานั้น บอกว่าหากไม่กลับมาภายใน 2 วัน นางจะฆ่าตัวตาย!!!
“สีดา...เจ้าอย่าทำอะไรโง่ๆนะ ”
“ย่ะ!!” ร่างสูงเร่งความเร็วของม้าเพิ่มไปอีก
[ทางด้านทศกัณฐ์]
“พระเชษฐาๆ ท่านตื่นหรือยังขอรับ” พิเภกเปิดประตูห้องบรรทมของพระเชษฐาอย่างเสียมารยาทแต่ด้วยเวลาที่ล่วงเลยจากเวลาปกติที่พระเชษฐาของเขาจะตื่นมานานแล้ว
“อา ข้าตื่นแล้วล่ะ พิเภก” สิ่งที่ยักษ์ผู้น้องเห็นคือร่างของยักษ์ผู้พี่ที่ตอนนี้ร่างกายแต่งกายด้วยชุดดังเดิมของเจ้าเมืองกรุงลงกากำลังนั่งกอดเจ้าปีศาจจิ้งจอกเซยะอยู่และดวงตาที่บวมเป่งเหมือนผ่านการร้องไห้มานานหลายชั่วโมง
“พระเชษฐาท่านจะทานอาหารหรือไม่ ขอรับ ข้าจะได้สั่งนางกำนันให้ขอรับ”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวข้าจะกลับแล้วล่ะ”
“ท่านไม่เห็....”
“ข้ามีธุระน่ะ ข้ามีเรื่องที่จะพิสูจน์นิดหน่อยน่ะ” ร่างของยักษ์ผู้พี่พูดขัดขึ้นมาก่อนจะทำหน้าเศร้าก่อนจะขึ้นขี่เจ้าปีศาจจิ้งจอกและกระโดดออกทางหน้าต่างกลับสู่กรุงอโยธยา
“.....” ร่างของยักษ์ผู้น้องได้แต่มองตามพี่ชายของตนไปพร้อมกับในใจภาวนาอย่างให้สิ่งที่ผู้ชายตนจะพิสูจน์นั้นไม่ใช่เรื่องที่...นางสีดาคือลูกของนางมณโฑกับอดีตเจ้าแห่งกรุงลงกา...ท่านไงล่ะ ท่านพี่.....ทศกัณฐ์
ณ กรุงอโยธยา
“สีดา!!...ข้ากลับมาแล้ว สีดา ข้าขอโทษ” ร่างของเจ้าเมืองอโยธยารีบลงจากม้าวิ่งเข้ากอดร่างของภรรยาของตน
“ท่านพี่.....ท่านไม่รักข้าแล้วหรอเพค่ะ” ร่างของหญิงสาวอรชรงดงาม ที่หน้ามีน้ำตาซึมไหลลงมา
“ทะ.ทำไม เจ้าพูดเช่นนั้นเล่า ข้ารักเจ้านะสีดา”
“แล้วทำไม่ท่านถึงไปหลงกับเจ้ายักษ์ชั่วนั้นล่ะ ท่านจำไม่ได้แล้วหรอว่ามันอะไรไว้กับเราบ้างเพค่ะ” ร่างอรชรนั้นร่างกายสั่น
“ไม่ ข้าแค่อยากจะ....”
“หลบไป!!!!” คำพูดของกษัตริย์แห่งอโยธยาโดนขัดโดยร่างบางของอดีตเจ้าเมืองกรุงลงกาพร้อมกับลูกธนูที่โดนยิงออกมาและมุ่งตรงไปที่ร่างของหญิงสาว
“ไม่!!” ร่างสูงของเจ้ากรุงอโยธยาใช้กายกันร่างของภรรยาตนหลับตาเตรียมรับความเจ็บปวดแต่ที่มามีเพียงความว่างเปล่า
“.....” ร่างสูงลืมตาขึ้นมาแต่สิ่งที่พบไม่ใช่ลูกธนูแต่กลับเป็นขนมสำหรับกับร่างบางที่ยืนแข็งทื่อและทหารที่กำลังรุมกดร่างบางของยักษ์ลงกาให้คุกเข่าลง
“ทศกัณฐ์ เจ้าตอบข้ามาได้ไม ทำไมถึงจะสังหารสีดาของข้า” ร่างสูงที่ตอนนี้ปรับอารมณ์ให้กลับมายะเยือกได้แล้วเอ่ยถามร่างที่คุกเข่าตรงด้วยเสียงเย็น
“......”
“ ข้าสั่งให้เจ้าตอบมา!!!!!!!! ”
“......”
“.....” ร่างสูงยืนรอคำอย่างอดกลั้นอารมณ์ที่เดือดอยู่ โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าสายตาของร่างบางนั้นแวบหนึ่งได้แตกสลายและกลับมาแข็งกร้าวในชั่วพริบตาก่อนจะแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ
“....หึหึๆ เจ้าคิดว่ายักษ์อย่างข้าจะทำไปเพื่ออะไรล่ะ รามจันทร์ ...นอกจากความริษยา!!! ฮ่าๆๆๆ” ร่างบางส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“เอาตัวเจ้ายักษ์ชั่วไปขังคุก!!!! แล้วข้าจะประหารมันทีหลัง!!” ร่างสูงสั่งทหารก่อนจะหลังกลับแต่ต้องหยุดลง
“รามจันทร์ ข้าขอเปลี่ยนชุดก่อนได้หรือเปล่าล่ะ มันคันเนื้อคันตัวไปหมดแล้วน่ะ”
“ได้!! ทหาร!! จับตามองอย่าให้คาดสายตาเป็นอันขาด แม้ว่าเจ้าตัวจะเปลี่ยนเสื่อผ้าก็ตาม!!” ร่างสูงสั่งทหารเสร็จก่อนจะพาภรรยาของตนกลับวัง กับร่างบางที่กลับเรือนของตน
.
.
.
.
[ทางด้านทศกัณฐ์]
“ เร็วๆเข้า!! “
“ หึๆ โหดจริงๆเลยนะ พ่อหนุ่ม อ้อ แล้วช่วยหันไปหน่อยได้หรือเปล่า ข้าจะเปลี่ยนชุดน่ะ”
“ไม่ ข้าได้รับคำสั่งมาว่าจับตาดูเจ้าอย่าให้คาดสายตา”
“ อา จริงๆข้าก็ไม่ได้อายอะไรมากมายหรอก แต่เอาเถอะ ข้าไม่สนแล้ว” ร่างบางถอดชุดออกโดยไม่สนใจสายตาของทหารมากมายก่อนจะเลือกชุดยาวสีดำที่เป็นชุดแรกที่ร่างสูงให้เขามา
“เอาล่ะเสร็จแล้ว”
“ดะ..ดี งั้นตามพวกเรามาได้แล้ว” ทหารนายหนึ่งพูดติดขัดไปพร้อมกับหน้าที่แดงระเรื่อ
“ไปไม่ได้หรอก เซยะ!!” ร่างของปีศาจจิ้งจอกขยายร่างขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะขี่มันหนีออกไปแต่ก่อนจะพ้นหน้าประตูร่างบางหันมามองร่างสูงที่ขี่มาตามมาด้วยดวงตาที่มีน้ำตาไหลรินอย่างไม่ข้าสายก่อนจะเอ่ยเสียงที่แผ่วเบา
“ รักษา...ตัวด้วย.....ลาก่อน ” ร่างบางสะกิดเซยะให้ออกวิ่งอย่างรวดเร็วและหนีไป
[ทางด้านพระราม]
ย้อนไประหว่างที่ผ่านนางสีดากลับวัง
“สีดา เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไม”
“ข้าไม่เป็นอะไรเพค่ะ คะ.แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“เจ้าไม่เป็นอะไรไรก็ดีแล้ว ข้าให้สัญญาว่าเจ้าจะไม่เป็นอะไร” ร่างสูงกอดปลอบหญิงสาวโดยที่ไม่เห็นหน้าที่ยิ้มแสยะอย่างมีชัยของนาง
‘ หึ ตอนแรกคิดว่าจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่คิดว่ามันจะหาเรื่องใส่ตัว สมน้ำหน้า ทศกัณฐ์ เจ้าจะต้องตาย เจ้าที่แย่งทุกสิ่งของข้าไป!!’
.
.
.
“ท่านองค์ราม ทศกัณฐ์ หนีไปแล้วขอรับ!!”
“ห่ะ!! ข้าสั่งให้พวกเจ้าเฝ้าไว้ไม่ใช่หรือ!!”
“พะ.พวกข้าเฝ้าแล้วขอรับ แต่มีปีศาจที่เป็นจิ้งจอกพาหนีขอรับ!!”
“เซยะ!!!” ร่างสูงไปว่างเปล่ารีบออกไปไล่ล่าอดีตเจ้าเมืองกรุงลงกาและอดีตสนมของตนโดยสิ่งหญิงสาวไว้ที่ตำหนัก
“เตรียมม้ามา!!” ร่างสูงรีบควบม้าออกไปก่อนจะเห็นปีศาจจิ้งจอกอยู่ไม่ไกลและร่างบางที่ใส่ชุดที่เขาให้เป็นชุดแรกแต่ยังไม่ทันที่จะตามทันร่างบางและเจ้าปีศาจจิ้งจอกก็หนีไปร่างสูงได้แต่สบถออกมาและร่างสูงต้องชะงักไปอีกเมื่อเขาได้ยินเสียงของร่างบางลอยมากับลม
.
.
“รักษา....ตัวด้วย.........”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น