รามเกียรติ์ yaoi เชลยหัวใจ (พระราม x ทศกัณฐ์) ตอนที่ 5

ณ เมืองกรุงลงกา
"ทศกัณฐ์ ห้องบรรทมขอเจ้าอยู่ไหนกัน"

"ทำไมต้องบอกเจ้าด้วยล่ะและที่สำคัญ ปล่อยข้าลงเด็ยวนี้นะ!!!!"

"ข้าไม่ปล่อย ถ้าเจ้าไม่บอกข้า ก็ไม่เป็นอะไร ข้าถามเอาจากพิเภกเอาก็ได้"ร่างสู่งสง่าของเจ้าเมืองกรุงอโยธยาไม่ว่าเปล่าอุ้มร่างบางไปท้องพระโรง โดยสั่งให้เซยะรอที่ด้านนอกของท้องพระโรงที่มียักษ์ร่างสูงกายสีเขียวมรกต หน้าตาคมคาย ตาคมดังจระเข้กำลังจ้องเหยื่อ ผมสีนิลกาฬตัดสั้น มือถือกระดาษชนวนกำลังขีดเขียนบางอย่างพร้อมกีบหน้าตาที่ยิ้มแย้ม แต่ต้องสะดุ้งเมื่อเจ้าแห่งกรุงอโยธยาทักขึ้น

"พิเภกเจ้าช่วยบอกข้าหน่อยว่า ห้องบรรทมของพระเชษฐาของเจ้าอยู่ที่ใด"

"หึๆ ข้าจะบอกท่านก๊ได้องค์ราม แต่ว่าข้าขอข้อแลกเปลี่ยนได้หรือไม่ องค์ราม"

"ได้ถ้ามันไม่เกินกำลังของข้านะ"

"งั้นข้าขอ....พระลักษณ์ได้หรือ"ร่างสูงอึ้งนิดๆก่อนยิ้มเลห์ออกมา

"อนุชาคนนี้หยิ่งมากนะ เจ้าจะไหวหรือ"

"ใยท่านถึงคิดเช่นนั้นเล่า ข้ากับท่านและพระอนุชาของท่านเราก็ร่วมรบกันมานาน ข้าก็พอรู้นิสัยพระลักษณ์ แต่ว่าข้าตัดสินใจแล้ว แต่ด้วยธรรมเนียมของมนุษย์ ข้าอยากจะมาขอกับองค์รามโดยตรง"

“ถ้าเจ้าต้องการอย่างนั้นก็ย่อมได้ แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน พิเภก”

“ข้าเตรียมใจไว้แล้ว องค์ราม ส่วนสิ่งที่ท่านต้องการข้าจะตอบท่านให้ ห้องบรรทมของพระเชษฐาอยู่...”ในระหว่างที่ยักษ์โหรากำลังจะตอบคำถามของร่างสูงนั้น ร่างบางของยักษ์ผู้พี่กลับเอามือปิดปากอย่างทันควัน

“ทศกัณฐ์ เจ้าอย่ามาขัดสิ”พร้อมกับดึงร่างบางมากอด

“ชิ ถ้าพวกเจ้าจะเอาเรื่องแค่ห้องบรรทมของข้ามาเป็นเครื่องต่อรอง พวกเจ้าใช้ส่วนไหนคิดกันน่ะห่ะ!!” ร่างบางบ่นเสียงเบา หน้าตาหงุดหงิดนั้นหันสบถอย่างอารมณ์เสีย

“หึ! เจ้าน่ารักจริงๆนะ ทศกัณฐ์”ก่อนจะหอมแก้มไปฟอดหนึ่ง

“อ่ะ!! ไปไกลๆข้าเลยนะ เจ้าคนฉวยโอกาส” ร่างบางพยายามดันร่างสูงให้ไปไกลแต่ด้วยแรงอันน้อยลงนั้นกลับสู้แรงของร่างสูงที่ตินนี้กอดแน่นกว่าเดิมไม่ได้

“เอ่อ องค์ราม ห้องบรรมทมของพระเชษฐานั้น อยู่ที่สุดทางเดินทางทิศตะวันออก ชั้นสามของปราสาทนี้”

“อา ขอบใจนะ”

“อะ.ไอ้น้องไม่รักดี!!” ร่างสูงของยักษ์ผู้น้องได้แต่ยิ้มอย่างเหนื่อยใจ กับพระเชษฐาของตนเอง

“ข้าแค่ทำตามที่ข้าสัญญาไว้กับองค์รามเท่านั้น อ้อ พระเชษฐาเหตุใดท่านจึงแต่งชุดของสตรีเล่า”

“อึก ไปถามไอ้มนุษย์ที่กอดข้าอยู่สิ!!”ร่างบางตะโกนพร้อมกับหน้าที่แดงระเรื่อ

“พิเภก ข้าขอตัวก่อนนะ ขอพระเชษฐาของเจ้าไปด้วยนะ และที่ให้ใส่ชุดนี้น่ะ เพราะพระเชษฐาของเจ้าน่ารักมากๆเลยไงล่ะ”

“หึ นั้นสิ องค์ราม งั้นข้าจะสั่งให้ทหารไม่ต้องเฝ้าที่ชั้นสาม ขอให้ท่านทั้งสองมีความสุข”ยักษ์ร่างสูงยิ้มอย่างมีเศนัยให้มนุษย์ร่างมรกตอย่างเข้าใจกัน

“ขอบใจ พิเภก” ร่างสูงอุ้มร่างบางในท่าพาดบ่าเดินไปที่ห้องบรรทมของทศกัณฐ์ ร่างบางที่ตอนนี้พยายามดิ้นนั้นแต่ทำอะไรไม่ได้เลย

“ทศกัณฐ์ ข้าว่าเจ้าอยู่เฉยๆเถอะ จะเสียแรงเปล่านะ”

“ข้าไม่สน ข้าจะดิ้นจนกว่าเจ้าจะปล่อยข้า!!

“หรอ ตามสบายเจ้าเลย แต่ต่อจากนี้เจ้าจะต้องมีเสียงร้องให้ข้านะ ทศกัณฐ์”

“!!!!” ร่างบางยิ่งดิ้นหนักกว่าเดิม แต่นั้นไม่ทำให้ร่างสูงสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

จนถึงที่หมายร่างสูงเปิดประตูก่อนจะโยนร่างบางลงที่เตียง โดยที่ไม่ลืมล็อคประตู

“โอ้ย!! ร่างจันทร์ เจ้าวางข้าลงดีไม่ได้หรือไง!!”

“แล้วเจ้าดิ้นทำไมล่ะ นั้นทำให้ข้าเมื่อยนะ”

“หึ สมน้ำหน้า!!”

“ไม่เป็นไร เพราะต่อจากนี้เสียงของเจ้าจะไม่มีเวลาด่าข้าเลยแม้แต่น้อย”ร่างสูงกระซิบและคล่อมร่างบางอย่างรวดเร็ว ประกบริมฝีปากไม่ให้ร่างบางเอ่ยอะไรออกมา

“อื้ม อื้ออออ!!”

“ยังหวานไม่เปลี่ยนนะ ทศกัณฐ์”

“อะ.ออกไปนะ เจ้ามนุษย์”

“เจ้าอย่าขัดขืนเลย เพราะสุดท้ายเจ้าก็ยังตกเป็นของข้า ทศกัณฐ์”

“อึก!! จะทำอะไรก็รีบๆทำ แต่เพลาๆด้วยมันเจ็บ” ร่างบางพูดไปด้วยความอายที่เผยออกมาอย่างเต็มที่

“หึ ช่างน่ารักจริงๆ อย่างนี้ต้องให้รางวัลสินะ” และแล้วค่ำคืนก็เต็มไปด้วยราคะของยักษ์และมนุษย์ที่สอดประสานกันไม่หยุดหย่อนและไม่มีใครสามารถหยุดพวกเค้าได้อีกแล้ว