รามเกียรติ์ yaoi เชลยหัวใจ (พระราม x ทศกัณฐ์) ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

"ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง"  ร่างของหญิงสาวเดินวนไปวนมาเหมือนพยายามคิดแผนอะไรบางอย่าง

"ข้าจะทำอย่างไรดี องค์รามต้องเป็นของข้าเท่านั้น ข้าต้องกำจัดมัน กำจัดนังบุษบานั้น"

'ข้าอุตสาห์กำจัดเจ้ายักษ์ชั่วนั้นไปแล้ว อุตสาห์มีบุตรแล้ว องค์รามยังไม่หยุดที่ข้าอีก'

"ข้าต้องกำจัดมัน!!!"

  หลังจากที่นางบุษบาหรือทศกัณฐ์แปลงกายนั้นดำเนินชีวิตแบบเดิมต่อไปเรื่อยๆอย่างราบรื่น พระรามหรรษากับการแสดงทุกๆครั้งไม่หม่นหมองและเริ่มจัดการบริหารงานเมืองด้วยดี หนุมานกับอินทรชิตก็หวานชื่นกันเพียงแต่อินทรชิตก็ยังปากแข็งไม่เลิกแต่ก็ยังมองออกว่ามีความห่วงใยจนเวลาล่วงเลยจน 5 เดือนเข้าไปแล้ว

"ท่านพ่อๆ ท่านแต่งตัวเสร็จหรือยังขอรับ"

"ข้าน่ะเสร็จตั้งนานแล้ว เจ้าต่างหากล่ะ รณพัตร"

"เอ่อ ขอรับ"

"หึๆ งั้นข้าไปเดินเล่นที่ข้างนอกหน่อยนะ อีกตั้งนานกว่าจะแสดง แล้วเจ้าช่วยดูโทเศียรตรีเศียรด้วย ข้าฝากพวกเขาด้วย"

"ท่านพ่อทำไมท่านพูดเป็นลางอย่างนี้ล่ะขอรับ"

"นั้นสิ ทำไมกันนะ "  ในระหว่างนั้นจู่เจ้าเด็กแฝดก็โผเข้ากอดอินทรชิต

"ท่านพี่ๆๆ ข้าไปเล่นกับพระมงกุฎและพระลบได้ไมจ๊ะ"

"ขะ.ข้ากำลัง...."

"นะๆๆๆ ท่านแม่ข้าขอไปเล่นด้วยนะๆๆๆ" เจ้าเด็กแฝดคู่นี้ทำสายตาออดอ้วนดังแมวอ้อนจนผู้เป็นแม่และพี่ชายส่ายหน้าอย่างจนใจ

"ได้สิ แต่เวลาแสดงเจ้าต้องมาให้ตรงเวลานะ"

"ขอรับ/ขอรับ" แฝดทั้งสองวิ่งไปอย่างร่าเริง

"ดีมากจ๊ะ ^^ "

"เดี๋ยว!! ท่านพ่อ" ร่างของชายหนุ่มจับข้อมือร่างบางในชุดกระโปรง

"มีอะไรหรอ รณพัตร"

"ท่านพ่อ ท่านสัญญานะว่าต้องกลับด้วยนะขอรับ"

"ได้ ข้าสัญญาว่าข้าจะกลับมา" แล้วร่างบางก็เดินออกไปที่สวน แล้วต้องพบร่างสูงของเจ้าเมืองอโยธยา

"อ้าว!! บุษบาเองหรือ?"

"ถวายบังคม ฝ่าบาท" ร่างบางถอนสายบัว

"ไม่ต้องพิธีมากมายหรอก บุษบา เจ้ามาก็ดีแล้วข้าอยากจะขอบคุณเจ้ากับคำแนะนำเรื่องชลประทานน่ะ"

"ไม่เป็นไรเพค่ะ"

"แล้วเรื่องที่ข้าบอกเจ้า เจ้าตัดสินใจใหม่ได้หรือไม่"

"ข้าตัดสินใจดีแล้วเพค่ะ ข้าเป็นแม่ม่ายมิคู่ควรกับเชื่อพระวงศ์เช่นท่านหรอก"

"ได้โปรดเถอะ บุษบา เรารักเจ้าจากใจจริง ได้โปรดเจ้าช่วยไตร่ตรองอีกครั้งเถอะ"

"ข้าคิดดีแล้วเพค่ะ ฝ่าบาททรงเตรียมตัวเถอะ การแสดงใกล้เริ่มแล้ว"

"ถ้าเช่นนั้นข้าจะตามใจเจ้า"

"ขอบคุณฝ่าบาท" เมื่อร่างบางกล่าวจบร่างสูงรีบเดินออกไปทันทีจนลับตาร่างบาง

"อยู่อย่างนี้น่ะดีแล้วล่ะ ทศกัณฐ์" ร่างบางพึมพำก่อนจะมีของบางอย่างกระแทกที่หัวของร่างบาง

"หึ สวยจริงๆ เฮ้ย พวกเอ็งรีบๆเข้าเดี๋ยวแผนของลูกพี่จะล่มเอาโว้ย!! แล้วนายจ้างจะไม่พอใจ"  ร่างบางที่ตอนนี้มีแค่อาการมึนได้ยินสิ่งที่กลุ่มที่ทำร้ายตนพูดกันแต่ด้วยความรีบเร่งนั้นระหว่างอุ้มพาดบ่านั้น ที่คาดผมของร่างบางหล่นลง
.
.
.
.

.

.

.
"ท่านพ่อๆๆ การแสดงจะเริ่มแล้วนะขอรับ ท่านพ่อๆๆๆ"  ร่างของหนุ่มผมสั้นเดินตามหาบิดาตนแต่ไม่พบตัวและแม้แต่เสียงตอบกลับ

"ท่านพ่อ ท่านพ่.... ท่านพ่อ!!!" ร่างชายหนุ่มเดินทั่วสวนและกลับเดินซ้ำอีกรอบชายหนุ่มพบกับที่คาดผมของผู้เป็นพ่อ ชายหนุ่มรู้โดยฉับพลันเลยว่ากำลังเกิดอันตรายกับบิดาของตนแล้วผันมีเสียงแทรกขึ้นมา

"อินทรชิต ถ้าเจ้าไม่รีบไปล่ะก็..." ร่างสูงของวานรเดินมาตามแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นท่าทีลนลานของร่างบาง

"ท่านพ่อๆ ท่านหายตัวไป..ขะ..ข้า"

"ใจเย็นๆอินทราชิต ค่อยๆตั้งสติ แล้วเล่าให้ข้าฟัง" ร่างสูงรีบจับร่างบางมากอดและพูดให้สติกับร่างบาง

"ขะ..ข้า ท่านพ่อของข้า กำลังตกอยู่ในอันตราย ทะ..ท่านอาจโดนลักพาตัว"

"เจ้ารู้ได้อย่างไร ท่านพ่อตา พ่ออาจจะทำหล่นก็เป็นได้”

“ข้ารู้นิสัยท่านดี ท่านพ่อเป็นคนที่ตรงเวลาหากนั้นเป็นเรื่องที่สำคัญ”

“สำคัญ?? ทศกัณฐ์มีเรื่องสำคัญด้วยหรือ”

“เจ้าไม่รู้หรอ ว่าท่านพ่อน่ะ  รักองค์รามของเจ้ามาก”

“ข้า......ข้าไม่เคยรู้เลย”

“ช่างเถอะ ตอนนี้รีบตามหาท่านพ่อกับเถอะ”

“อื้ม....”  ร่างสูงของวานรหันมองพุ่มไม้เตี้ยก่อนจะเดินตามอินทรชิตไป

 “ไม่จริงน่า...”  ทั้งสองออกตามหาโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าเมืองอโยธยาแอบหลังพุ่มไม้ใกล้ๆร่างสูงแทบไปเชื่อเลยว่าบุคคลที่ตนเฝ้าตามหาจะอยู่ปลายจมูกเท่านั้นเอง ตอนแรกร่างสูงเพียงแค่กับมาตามแล้วเจอกับทหารเอกกับอินทรากำลังกอดกันเท่านั้น เลยหลบดู

“ข้าต้องได้เจ้ากลับมาให้ได้ทศกัณฐ์!!!”

.....................................................................................................................................................................