ตอนที่ 6
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูได้ปลุกร่างสูงที่มีกายสีเขียวเปลือยเปล่าที่ตอนนี้ได้ขยี้หัวกับหน้าตาที่เหมือนตื่นยังไม่เต็มตา
“ใครน่ะ” ร่างสูงได้จัดแจงหาผ้ามาปกปิดด้านล่างไม่ให้มันอุจาดเกินไป
“ข้าเองขอรับ พิเภก ข้ามีจดหมายจากท่านสีดามาขอรับ”
“อา เข้ามาสิประตูไม่ได้ล็อค”ร่างสูงของยักษ์เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเหล่มองร่างของพี่ชายของตนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องที่เตียง
“หึๆ เมื่อคืนคงหนักสินะขอรับ องค์ราม”
“หึ ก็พระเชษฐาของเจ้าทำตัวน่ารักก่อนทำไมเล่า” ร่างสูงรับจดหมายจากโหราฯของตนเมื่อเปิดอ่านแล้วกลับเบิกตากว้าง
“พิเภก ช่วยเตรียมม้าให้ข้าทีข้าต้องรีบกับกรุงอโยธยา”
“ขะ.ขอรับ” ร่างสูงของยักษ์รับคำสั่งอย่างงงงวย แต่ก็ทำตาม
และเมื่อร่างสูงทั้งสองออกจากห้องแล้ว ร่างบางที่หลับมาตลอดก็เริ่มเผยให้เห็นดวงตาจระเข้ที่น่าหลงใหล ร่างบางยันกายลุกขึ้น
“สีดา...งั้น.หรอ” ร่างบางที่ดวงตาตอนนี้เหม่อมองไปที่ประตูแต่กลับพร่ามัว
“เอ๋...ฝน..ไม่น่าจะตกในห้องได้นิ” ร่างบางแตะที่ข้างแก้มของตน ใช่..ฝนไม่ได้ตกในห้องแต่ตกในใจของเขานั้นเอง
“ทำไม...ทำไม ถึงได้เจ็บที่หน้าอกขนาดนี้” ร่างบางได้แต่กุมหน้าอกและร้องไห้ต่อไปเรื่อยๆ..เรื่อยๆอย่างไรที่สิ้นสุด
“รามจันทร์ ข้าเป็นอะไรสำหรับเจ้ากับแน่?”
“เอาหัวใจของข้าคืนมานะ..อึก..เอาคืนมานะ” ในห้องอันเงียบงันมีเพียงเสียงสะอืนเบาๆของเจ้าของเสียงที่พยายามกลั้นมันให้เบาที่สุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น