ตอนที่ 14
“พี่สาวๆ ท่านแม่ตื่นแล้วหรอ” ร่างของเด็กน้อยทั้งสองวิ่งเข้ามาหาหญิงสาว
“ใช่จ๊ะ ข้ากำลังเอาสำรับไปพอดี จะไปกับข้าไม” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“พวกข้าไปแล้วล่ะ แต่ประตูมันล็อคขอรับ” โทเศียรพูด
“หือแต่ตอน.....อ้อจ้ะ เดี๋ยวเราค่อยมากันใหม่นะ” หญิงสาวไล่เด็กน้อยให้เดินออกห่างจากสถานที่ที่ไม่เหมาะสมกับเด็ก
‘ทำอะไรกัน กลางวันแสกๆเนี่ย ท่านพ่อข้าหวังว่าท่านจะยังอยู่ดีนะ’ หญิงสาวคิดอย่างปลง
“พี่โทเศียร ท่าทางคืนนี้เรามาซนกันดีกว่า” ตรีเศียรพูดกระซิบกับผู้พี่
“เฮ้อ ข้าเริ่มสงสัยล่ะใครเป็นพี่กันแน่” โทเศียรถอดหายใจอย่างปลงๆเมื่อน้องตนเองเริ่มมีแผนก่อความวุ่นวายขึ้น
“น่าๆ ท่านพี่ก็ได้ยินเสียงนี่น่า ข้าแค่อยากรู้ว่าท่านพ่อกับท่านแม่ทำอะไรกัน”
“บางทีความอยากรู้ของเจ้ามันทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ ตรีเศียร”
“น่าๆ นะ ท่านพี่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะ นะๆๆ” ตรีเศียรพูดอ้อนทำท่าคล้ายลูกหมาอ้อนๆ ตาเป็นวิ้งๆ
“อึก...ก็ได้ แต่...แต่นี้ครั้งสุดท้ายนะ” ผู้เป็นพี่ยอมแพ้กับผู้น้องและหันหน้าหนีหลบดาเมจความน่ารักที่แสนจะร้ายกาจ
‘คิดว่าจะไม่ยอมแล้วนะ โทเศียร...เจ้าผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตที่เป็นพี่เจ้าบ้านี่แล้วล่ะ!!!’ ผู้พี่คิดอย่างปลงตก
“ท่านพี่ช่างใจดีจริงๆ มาๆข้าให้รางวัล” ร่างผู้น้อยทำท่าจะมาจุ๊บแก้มผู้พี่แต่ยังไม่ทันจะแตะนั้นกลับโดนหมัดไปที่แก้มเต็มๆ
“ไอ้น้องบ้า!! บัดสีจริงเลย!!” ร่างผู้พี่หอบกินในบัดดล
“อะไรกัน ทีพระลบหอมนะพี่ยังไม่ว่าอะไรเลย -3- “ ผู้น้อยลูบแก้มที่น่าสงสาร
“อะ..ไอ้!!”
“อ้าว เด็กๆทะเลาะกันไม่ดีเลยนะจ๊ะ” หญิงสาวเดินมาห้าม
“พี่สาวๆๆ พี่โทเศียรต่อยข้าอ่ะ เจ็บจนแก้มบวมเลย -3-“
“โทเศียรจ๊ะ ทำอย่างนี้ไม่ดีนะ เป็นพี่น้องต้องค่อยๆพูดกันนะ”
“ชิ!!”
“งั้นเราไปพักกันที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะ ไปเป็นเพื่อนเล่นพระมงกุฎกับพระลบกันเถอะ”
“อ่ะ “ 0///0
“อึก คิกๆ” ตรีเศียรได้แต่กลั้นขำ
“จ๊ะ โทเศียรเจ้าไม่สบายหรือเปล่าหน้าแดงๆ”
“ขะ..ข้าสบายดี เราไปกันเถอะ” โทเศียรได้แต่พูดปัดๆก่อนจะเดินนำหน้าอย่างตัดปัญหา
“คิกๆ ช่างถอดแบบท่านพ่อมาจริงๆ” หญิงสาวขบขันกับท่าทางเด็กน้อย
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ ห้องนั่งเล่น
“พระมงกุฎพระลบ ช่วยเป็นเพื่อนเล่นกับโทเศียรตรีเศียรนะ เดี๋ยวแม่ไปเอาขนมมาให้นะ”
“ขอรับ/ขอรับ” เด็กทั้งสองขานรับอย่างพร้อมเพรียง
“พระมงกุฎ!!!” ร่างของตรีเศียรพุ่งเข้ากอดร่างที่สูงกว่าตนนิดหน่อย
“โอย!! ตรีเศียร นายกำลังจะฆ่าคนนะ!!” เด็กน้อยผมสีดำสนิทมัดจุกแต่มันกลับเข้ากลับหน้าที่คมคายนั้น แล้วยังมีกายที่เขียวมรกตดวงตาสีดำเป็นประกายหรี่ลงเพื่อจ้องเจ้าเด็กยักษ์ตัวแสบที่ตอนนี้ทับตนเองอยู่
“อ่ะ ข้าขอโทษที เดี๋ยวจะลุกเดี๋ยวนี้ล่...” ร่างของเด็กน้อยกำลังจะลุกขึ้นแต่กลับโดนฉุดลงไปอยู่ในอ้อมกอด
“แต่ข้าก็คิดว่ามันก็ไม่แย่นั้นน่ะ....ท่านพี่” ร่างสูงยิ้มกว้าง
“...แต่ข้าว่าเมื่อยนะ พระมงกุฎ - - ”
“^^”
“ทั้งสองคนจะอยู่ท่านั้นอีกนานไม ห่ะ!!” ร่างสูงอีกคนขัดขึ้นร่างสูงคนนี้มีหน้าตาและรูปร่างไม่ต่างกับคนที่นอนอยู่มีเพียงสีกายแบบคนธรรมดาทั่วไป
“อะไรกันน้องลบ อย่ามันขัดความสุขของพี่สิ” ร่างสูงไม่ว่าเปล่าพร้อมกับฟัดแก้มคนอ้อมกอด
“เออ งั้นอย่ามายุ่งกับของๆข้าล่ะกัน” พระลบหันไปนั่งกอดโทเศียรมานั่งตัก
“ดะ.ดะ.เดี๋ยวๆๆๆๆ พวกเจ้าทั้งสองคนในสมองมีแต่เรื่องพวกนี้หรือไงหา!!!!” โทเศียรตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
“ใช่/ใช่”
‘- - ...ไอ้พวกนี้ ข้าเป็นพี่ของพวกแกนะ!!!’ โทเศียรได้แต่คิดเท่านั้น เพราะถ้าพูดออกไปมีหวังโดนฟัดแก้มแน่ๆ
“หรือพี่โทเศียรไม่ชอบ แต่ถึงท่านไม่ชอบข้าก็จะทำ” พระลบพูออย่างไม่แยแสคนในตักตนเอง
“นี่ๆ ช่วยฟังความคิดเห็นคนอื่นบ้างเซ่!!!” สุดท้ายคนในตักก็หมดความอดทน
“หือ ถึงข้าฟังไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะสุดท้ายไม่ก็ไม่ทำให้สิ่งที่ข้าทำเปลี่ยนไป” พระลบพูดด้วยสีหน้านิ่ง
“อะ..เออ มันก็จริง เฮ้ย!! แกจะเผด็จการไปไหนห่ะ!!”
“คู่นั้นน่ะๆ ช่วยหยุดกันก่อนนะ ข้ามีเรื่องจะพูด” ตรีเศียรพูดขัดทั้งๆที่ตนยังอยู่ในอ้อมกอดของพระมงกุฎ
“อะไร!!/อะไร!!” ทั้งคู่พูดพร้อมกันอย่างอารมณ์เสียนิดๆ
“คือ..ข้าอยากลองไปสำรวจห้องของท่านแม่”
“ตรีเศียร เพราะอะไร.....” โทเศียรพูดเพียงเท่านั้น
“เพราะข้าสงสัยว่าเสียงที่ข้าได้ยินนั้นมันคืออะไรน่ะสิ!! ข้าปรึกษาพระมงกุฎแล้ว” ตรีเศียรพูดขึ้นอย่างรู้งาน
“พระลบล่ะ” โทเศียรหันไปหาพระลบอย่างของคำตอบ
“เจ้าต้องเรียกข้าว่า น้องลบ สิ ข้าถึงจะตอบ”
“จร้าๆ น้องลบขอรับ พี่คนนี้อย่างรู้คำตอบจัง น้องลบจะไปกับเจ้าตรีเศียรไมขอรับ -*-”
“มันยาวไปนะ พี่โท - -“
“แล้วจะไปไหมห่ะ!! ไอ้น้องลบ -*- “
“ไป”
“แค่นั้นล่ะ ตรีเศียรงั้นข้าไปด้วย”
“แหม่ จะไปทีต้องถามสามีเชียวนะ พี่โท” ตรีเศียรพูดล้อโทเศียร
“ไอ้น้องชั่ว!!”
“พอกันทั้งคู่เลย เรามาฟังแผนกันหน่อยนะ” พระมงกุฎพูดขัดขึ้น
“พระมงกุฎ ใครเป็นคนคิดแผนนี้” โทเศียรพูดขึ้น
“ข้าเอง แผนนี้ข้าคิดเองหมด วางแผนรอบคอบสุดๆ” ร่างสูงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“ดี ถ้าตรีเศียรวางแผนข้าขอไม่ไปแน่!!!”
“พี่โทใจร้ายอ่ะ -3- “
“ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ!!! คราวก่อนเกือบโดนไล่กระทืบนะยังจะมาว่าข้าใจร้ายอีก”
“ใจร่มๆ โทเศียร” พระลบเข้ามาห้าม
“คนมันแค้นนิ!!”
“ถ้าไม่หยุดข้าจะ...อุ้บ!!” ร่างสูงจะพูดต่อแต่โดนมือของโทเศียรปิดปากไว้
“หยุดนะ...อย่าพูดอะไรน่ากลัวออกมานะ”
“แล้วจะมาฟังแผนกันได้ยัง” พระมงกุฎพูดอย่างเซ็ง
“ได้แล้วจร้า/อื้ม/อื้ม” ตรีศียร โทเศียร และพระลบพูดกันตามลำดับ
“ดี งั้นเราจะเราเริ่มจาก...........”
.........................................................................................................................................................................
เอาล่ะมาอีกตอนแล้ว
สำหรับใครที่ยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับโทเศียรตรีเศียรและพระมงกุฎพระลบ
โทเศียรและตรีเศียรนั้นไม่มีใครวรรณคดีจริงๆ ไรเตอร์แต่งขึ้นเอง(เพื่อนช่วยคิด^^)และทั้งสองแก่กว่าพระมงกุฎพระลบเพราะทศกัณฐ์ท้องทั้งสองโดยที่ตนไม่รู้ตัวในขณะหนีออกมาจาก
ราชวังได้ 3 เดือนจึงรู้ว่าตนท้องและนั้นก็หลังจากที่ไปชุบอินทรชิตด้วย
พระมงกุฎกับพระลบ จริงๆแล้วไรเตอร์เอามาดัดแปลงในวรรรคดีจริงๆมีเพียงพระมงกุฎส่วนพระลบมาจากที่ฤาษีชุบขึ้นมาตามความต้องการของนางสีดาเพื่อจะได้มาเป็นเพื่อนเล่นกับพระมงกุฎ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น