ตอนที่ 13
“หมอหลวง ใครก็ได้ตามหมอหลวงมาที ให้ไปที่เรือนสนม” ตอนนี้ร่างสูงอุ้มร่างบางเข้าวังด้วยความร้อนรนเนื่องด้วยในระหว่างทางร่างบางมีอาการเพ้อและตัวเริ่มร้อนขึ้นดังคนไข้ขึ้นสูง
“ขอโทษ...ข้าขอโทษ..ไม่” ร่างบางมีอาการเพ้อไม่ได้สติแม้จนถึงเตียงนอนในเรือนสนมที่ร่างบางเคยอยู่ในอดีตที่ตอนนี้ยังสะอาดดังเดิมเพราะร่างสูงเป็นคนสั่งให้ทำความสะอาดทุกวัน!
“ทศกัณฐ์ อดทนไว้เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว นะ..นะ อดทนหน่อยนะ...” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงและหน้าที่กำลังจะร้องไห้ในไม่ช้านี้ โดยสุดอย่างอยู่ในสายตาของหญิงสาว
“ท่านพี่ ท่านพ่อต้องไม่เป็นอะไรแน่” หญิงสาวเป็นเข้ามาจับไหล่ร่างสูงถึงแม้ว้าตนจะมีสภาพไม่ต่างกัน
“องค์ราม ข้ามา ผู้ใดประชวรหรือ?” หมอหลวงเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นนิดๆ
“หมอมาแล้วนะ ทศกัณฐ์ เจ้าต้องตื่นมาให้ข้าหึงเจ้านะ ” ร่างสูงหันไปกระซิบที่ข้างหูร่างบางที่ตอนนี้สงบลงบ้างแล้วและก่อนจะผละออกนั้นได้จูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน
“ท่านหมอข้าฝากด้วย”
“ขอรับ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“องค์รามขอรับ ตอนนี้คงต้องให้คนป่วยพักผ่อนมากๆ ในตอนนี้ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง นอกจากรอยซ้ำตามร่างกาย”
“มันทำไมหรือ”
“คนป่วยมีไข้ขึ้นสูงจากการเจออากาศหนาวเป็นเวลานานแล้วยังมีรอยซ้ำที่มีมากกว่าที่เห็นภายนอก หลักๆจะมีตามตัวลำตัว และข้อเท้ามีอาการเคล็ดด้วย”
“มีเพียงเท่านี้ใช่ไม หมอหลวง”
“มีเท่าที่อาการเด่นชัดขอรับ แต่จะตื่นขึ้นมาเมื่อไรข้ายังไม่ทราบแน่ชัด”
“ขอบใจท่านมาก” หมอหลวงโค้งและเดินออกไป ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบางที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง
“ทศกัณฐ์ รีบๆตื่นขึ้นมาเร็ว ข้ารอเจ้า.....ข้าอยากจะพูดประโยคที่ข้าอยากพูด เมื่อ 6 ปีที่แล้ว” ร่างสูงนั่งคุกเข่ากุมมือร่างบางแน่นดังภาวนา
“เจ้าต้องรีบตื่นขึ้นมา เจ้าต้องตื่นขึ้นมา ทศกัณฐ์”
“ท่านพ่อ ท่านต้องอยู่กับข้า ท่านต้องตื่นขึ้นมาเจอลูกคนนี้นะเพค่ะ” ร่างหญิงสาวเดิมมานั่งข้างร่างสูงเฝ้ามองผู้เป็นพ่อแท้ด้วยสายตาเศร้าโศก
.
.
.
.
.
.
.
1 เดือนต่อมา
“จิ๊บๆ “
‘หือ ที่นี่ที่ไหน’ ร่างบางลืมตาขึ้นมาสอดส่ายมองรอบตัว และต้องตกใจแกล้งหลับเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา
‘ใครกัน เราถูกขายแล้วหรอ ใคร..ใครเป็นคนซื้อเรากัน’ ร่างบางรอจังหวะที่ตนจะหนีแต่ตกใจมีได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“ทศกัณฐ์ เจ้าจะนอนอีกนานแค่ไหนกัน”
“.......”
“ รู้ไมมันทำให้ข้าทรมาน ทรมานปางใจของข้าจะแตกเป็นเสี่ยงแล้วนะ ทศกัณฐ์” ร่างสูงจับมือร่างบางมากุมไว้
“.......” ร่างบางยังนอนนิ่งอยู่แต่กลับรู้สึกมีน้ำอุ่นๆไหลผ่านมือของตนไปอย่างไม่ขาดสาย
“ได้โปรด....ตื่นขึ้นเถอะนะ...ข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว...ทั้งหมดจริงๆ...ข้ารู้..อึก”
“...”
“ข้าได้ทำความผิดมากมายไว้กับเจ้า...แต่ข้ายัง..ข้ายังกลับโหยหาเจ้า..ข้าคิดถึงเจ้า”
“...”
“ข้าคิดถึง..อึก..ข้าคิดถึงเจ้ามาตลอด 6 ปีเต็ม เจ้ารู้ไมตอนที่เจ้าปลอมตัวเป็นหญิงสาว ทั้งๆที่ข้าควรจะนึกถึงนางแต่ข้ากลับมีแต่ภาพของเจ้าเต็มในหัวเลยล่ะ และตอนที่ข้าบอกรัก ข้ากลับนึกถึงเพียง เจ้าเท่านั้น ทศกัณฐ์”
“...”
“ข้ายังอยาก....ข้ายังอยากจะบอกรักเจ้า..ทศกัณฐ์ ข้ารักเจ้า ได้โปรด...ตื่นขึ้นมาเถอะ..อึกๆๆ ” ร่างสูงเริ่มร้องไห้หนักขึ้นๆแต่กลับมีสัมผัสนุ่มที่แก้มของร่างสูง
“ข้าก็รักเจ้า รามจันทร์ของข้า” ร่างสูงตกอยู่ในห้วงแห่งความดีใจ เมื่อร่างบางที่เขาเฝ้ารอตอนนี้กำลังลืมตาและส่งยิ้มมาที่เขากับที่ตอนนี้กำลังจับแก้มเกลี่ยน้ำตา
“ข้า..ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไม ทศกัณฐ์ เจ้า เจ้าตื่นขึ้นมาแล้วจริง” ร่างสูงกอดร่างบางแน่นเหมือนกลัวว่าร่างบางจะหายไปอีก
“ใช่ ข้าตื่นมาแล้วจริงๆ รามจันทร์ ข้าได้ยินทุกอย่างแล้ว ข้า..ข้ารักเจ้าเช่นกัน” ในตอนนี้ร่างทั้งสูงร่างกอดกันแน่นดังจะไม่มีวันที่จะแยกจากกันอีก
“ท่านพี่ ข้าเอา...ท่านพ่อ!!!” ร่างของหญิงสาว สีดา เดินเข้ามาพร้อมกับสำหรับอาหารแต่เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อของตนฟื้น ได้ทิ้งทุกอย่างและวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นพ่อแน่นโดยไม่สนใจร่างสูงเลย
“สะ..สีดา เจ้า” ร่างบางผู้ตะกุกตะกักอย่างอึ้งๆเมื่อหญิงสาวพูดคำที่ตนอยากฟังมาทั้งชีวิตในฐานะพ่อคน
“ท่านพ่อ ท่านฟื้นแล้ว ข้าดีใจเหลือเกิน ท่านรู้ไม ท่านหลับไปนานมากเลยนะเพค่ะ”
“ขะ.ข้า”
“ท่านนอนมานาน ท่านคงหิวเป็นแน่ข้าจะเอาสำรับมาให้ใหม่นะเพค่ะ” หญิงสาวกำลังจะลุกไปแต่โดนร่างบางรั้งเอาไว้
“สีดา เจ้า..เจ้าไม่โกรธแค้นข้าหรือ ข้าทิ้งเจ้าไปนะ”
“คิกๆ แรกๆข้าแค้นท่านมากเลย แต่ข้ารับรู้ได้ว่าท่านทำไปเพราะความเจ้าเป็น ข้าไม่โกรธท่านหรอก ข้าขอบคุณท่านเสียอีก ท่านทำให้ข้าได้เจอคนที่ดีๆ ท่านได้ทำให้ข้าได้ประสบการณ์ชีวิตใหม่ๆ ได้ตะลุยป่า และอีกหลายอย่างโดยเฉพาะตอนนี้ข้าเป็นแม่คนแล้ว ข้ากลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ท่านเป็นสอนข้า”
“ข้าสอนยังไงข้ายัง....”
“ท่านทำให้ข้าเห็นว่าการเป็นแม่คนยิ่งใหญ่มาก ท่านเสียสละอะไรมากมายเหลือเกิน ตอนนี้ท่านควรมีความสุขได้แล้ว ท่านพ่อ” หญิงสาวกุมมือผู้เป็นพ่อก่อนเดินออกไป
“ตอนนี้เราเหลือกันสองคนแล้วนะ ทศกัณฐ์ เรามามีความสุขกันดีกว่านะ”
“ดะ..เดี๋ยว ข้าพึ่งหายป่วยเองนะ ม่ายยยยยยย!!!!!!”
......................................................................................................................................................................
......................................................................................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น