ตอนที่ 3
เมื่อรุ่งอรุณมาเยือนดวงตะวันสาดแสงลงมาทำให้ร่างสูงค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะเห็นตนนอนกอดร่างบางไว้"เมื่อคืนเจ้าน่ารักจังเลยนะ" กล่าวจบจึงกอดร่างบางให้ซบกับอกของตนก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมจากศรีษะของร่างบาง ก่อนจะจ้องมองใบหน้าของยักษ์จอมดื้อที่ตอนนี้กำลังหลับพลิ้นที่อกของตน"ถ้าเจ้าและข้าลดทิฐิลงได้ก็คงดี" เมื่อเอ่ยจบ ร่างบางเริ่มขยับตัวก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะร้องอย่างตกใจแล้วเด้งตัวขึ้นจากอกของร่างสูง"ระ.รามจันทร์!!! โอ๊ย!!"อาการเจ็บสะโพกแล่นแปร๊บขึ้นสมองทำให้ต้องนอนลงไปเหมือนเดิม
“ทศกัณฐ์!! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ร่างสูงพูดอย่างตกใจก่อนจะประคอบร่างบางเพื่อดูอาการ
“ขะ.ข้าไม่เป็นอะไร ถอยไปนะ!! ข้าจะไปอาบน้ำ หวา โอ๊ย!!” ร่างบางที่ปัดมือของร่างสูง ก่อนจะลุกไปห้องอาบน้ำแต่ต้องล้มลงอย่างไม่เป็น แผลที่ยังปิดไม่สนิทนักกลับเปิดขึ้นอีก ทำให้เลือดสีแดงชาดไหลออกมา
“ทศกัณฐ์!! เจ้าอยู่นิ่งๆนะ ถ้าไม่นิ่งข้าจะปล้ำเจ้าอีกรอบแน่!!”ร่างบางที่โดนร่างสูงดุใส่ด้วยท่างทางที่โกรธมาก ทำได้แค่อึ้งก่อนจะพยักหน้ารับอย่างงงๆ
ร่างสูงได้อุ้มร่างบางไปที่อ่างอาบน้ำในเรือนที่นางกำนัลจัดเตรียมไว้
ล้างทำความสะอาดแผลและร่างกาย โดยที่ไม่ยอมให้นางกำนัลมาช่วยหรือทำแทนเลย ร่างบางได้แต่มองการกระทำของร่างสูงอย่าง-งง-งวย
เมื่อร่างสูงชำระและแต่งกายให้ร่างบางเสร็จก็อุ้มร่างบางไว้ที่เตียงก่อนจะห่มผ้าพร้อมกำชับร่างบางด้วยเสียงเรียบ
“ทศกัณฐ์ เจ้านอนพักก่อนนะ ข้าให้นางกำนัลไปตามหมอหลวงมาแล้ว” ร่างบางรับรู้ความเป็นห่วงจากสายตาของร่างสูงจึงยอมแต่โดยดี เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมา แต่ว่าเสียงบางดังขึ้น
“รามจันทร์ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ เจ้าสามารถปล่อยข้าไว้ก็ได้นิ” ใช่ ตนคือ ’เชลย’ เหตุใดต้องทำดีด้วย เหตุใดต้องทำเรื่องอย่างว่ากับตนด้วย ทั้งๆที่บอกว่าทำไปเพราะแค้น แต่ในความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ มันไมใช่ความแค้นแต่เป็นอย่างอื่น
“หึหึ เจ้ามันความรู้สึกช้าจริงๆเลยนะ ทศกัณฐ์ ข้า..”
“องค์ราม ข้ามาแล้วขอรับ”
“อื้ม เจ้าช่วยตรวจร่างกายและรักษา สนมของข้าด้วย”
“!!!!” ร่างบางถึงกับถลนตาใส่ แต่ร่างสูงกลับหัวเราะขบขับอย่างเบาๆอยู่ด้านข้าง
“เอ่อ.... ท่านสนมข้าขออนุญาตินะขอรับ” ร่างบางได้แต่อดกลั้นไว้แล้วจดไว้ในหัวรวบยอดไว้ชำระ!!!
หลังจากการรักษา
“รู้สึกไงบ้าง ทศกัณฐ์”
“ก็ดี” คำตอบห้วนๆของร่างบางทำให้ร่างสูงส่ายหัวให้กับความ.....จะดื้อหรือหยิ่งดีล่ะ แต่หน้าที่เหยเกเพราะความขมของยาที่หมอได้สั่ง กับปริมาณยาที่ตอนที่ลดไปเพียงนิดเดียว
“ฮ่าๆ เจ้าไม่ชอบทานยาหรอ ช่างเด็กจริงๆ”
“ใครมันจะชอบล่ะ เจ้าชอบของขมๆหรือไงกัน!!” ร่างบ่นก่อนจะทำท่างจะเอายาไปให้ร่างสูงทาน
“ฮ่าๆ นั้นสิ แต่ว่ายังไงเจ้าก็ต้องทานให้หมดนะ ไม่งั้นร่างกายเจ้าจะไม่ไหวเอานะ”
“ถ้าเจ้าไม่ทำเรื่องแบบเมื่อคืน อย่างข้าไม่นอนสักสิบคืนยังได้เลย!!”
“ถ้าข้าบอกว่าข้าจะทำล่ะ เจ้าคงจะทานหมดใช่ไหม”
“ไม่ทาน มันขม”
“เด็กจริงๆ มาข้าป้อน” ร่างสูงแย่งถ้วยยามาก่อนจะนั่งลงข้างตักจ่อไปที่ริมฝีปากของร่างบาง แต่สีที่กลับมาคือการหันหนี
“ไม่เอา ไม่ทาน” ร่างสูงส่ายหน้ากับความเด็กของร่างบางที่ตนไม่คาดคิดว่าจะเด็กขนาดนี้
“ไม่ทานสินะ”
“ใช่!!!”
“งั้นก็มีแต่วิธีนี้สินะ” ก่อนจะตักยาเข้าปากตนเอง โน้มตัวไปประกบกับริมฝีปากของร่างบางและใช้ลิ้นเบิกโพรงปากให้ยาไหลลงไปที่คอของร่างบาง
“อื้มมมมมมมม” ร่างบางเกิดอาการกลืนไม่ทันยาได้ไหลออกที่มุมปาก แต่ว่าร่างสูงตั้งใจจะแกล้งร่างบางได้ใช้ลิ้นกวาดเอาความหวานปนขมจากยาในปากของร่างบางจนพอใจและค่อยผละออก
“ขะ.ขะ.ข้าจะทานเอง อะ.เอายามา” ร่างบางได้แต่ก้มหน้าที่ตอนนี้แดงจัดลง แม้ว่าจะพยายามพูดให้ธรรมดาแต่ลิ้นเจ้ากรรม ดันพันกันอย่างหน้าโมโห
ร่างสูงที่เห็นกิริยาน่ารักของร่างบาง ก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่ จึงคืนถ้วยยาให้เฝ้าค่อยดูหน้าที่เหย่เกทุกครั้งเมื่อตักยาเข้าปาก แต่ว่าทุกฉากนั้นอยู่ในสายตาแสนอิจฉาของบุคคลหนึ่ง
“ทศกัณฐ์!!! แก๊ยัง..ยังมาจองล้างจองผลาญข้าไม่เลิกอีกนะ!!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น