ตอนที่ 11
"หนุมาน เจ้าเจอท่านพ่อไม?"
"หนุมาน เจ้าเจอท่านพ่อไม?"
"ไม่เลย ข้าเหาะไปดูรอบเมืองแล้วไม่เจอเ
"หนุมาน!!!" ร่างสูงสง่ากายสีเขียงมรกตเดิน
"ขอรับ องค์ราม"ร่างของวานรกับชายหนุ่ม
"บุษบา ไม่สิ ทศกัณฐ์ หายไปไหน!!!" ร่างสูงตวาดลั่น
"ขะ...ข้าไม่ทราบขอรับ ข้าเหาะไปรอบเมืองแต่ไม่พบขอรับ เรามีเพียงที่คาดผมอันเดียวขอรั
"เจ้าคือ....อินทรชิตใช่หรือไม่
"....." ชายหนุ่มยังคงนั่งเงียบอยู่อย่า
"ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก ข้าแค่อยากแน่ใจเท่านั้น"
"ชะ..ใช่ขอรับ" ในระหว่างหน้าสิวหน้าขวานอยู่
"ท่านพี่ๆๆๆ รีบไปช่วยท่านแม่เร็ว
"ท่านพ่อ/ท่านพ่อตา/ทศกัณฐ์ อยู่ที่ไหน!!" ท่านสามคนพูดพร้อมกันจนตรีเศียร
"ตอนที่ทั้งแม่กำลังโดนจับมีข้า พี่โทเศียรและพระมงกุฎพระลบกำลั
"เจ้าจะเล่าอีกนานไมตอนนี้ทศกัณ
"จุ๊ๆ ท่านไม่ต้องรีบร้อน กลุ่มชายนั้นข้ารู้จักดี พวกมันเป็นกลุ่มนักเลงท้ายเมือง ส่วนท่านแม่นั้นมีพี่โทเศียรตาม
"นั้นไง ไม่ทันขาดคำมาล่ะ"
"ขอรายงานขอรับ พระมงกุฎกับพระลบสั่งให้พวกข้าพ
"อื้ม พวกเจ้าเอาหญิงสาวคนนั้นไปไหน"
"....."
“ตอบข้ามา!!!!!!”
“คนไหนล่ะขอรับ วันนี้ข้าเห็นตั้งหลา......” ไม่ทันที่ชายที่น่าจะเป็นหัวหน้าจะพูดจบก็โดนเท้างามๆของร่างสูงเข้าไปจนสลบคาที่
“ข้าขอถามพวกเจ้าอีกครั้งวันผู้หญิงคนนั้น บุษบาอยู่ไหน!!!!!!!” ร่างสูงตวาดดังลั่นพร้อมกับหน้าที่พร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ
“ขะ..ข้าจะตอบให้ขอรับ พวกเราต้องการเงินจึงนำนางไปขายให้ตลาดทาสขอรับ จริงๆนางให้เราสังหารหญิงสาวที่เรานำไปขายน่ะขอรับ แต่เราต้องการเงินน่ะขอรับ” หนึ่งลูกน้องนักตอบกลับมาด้วยตัวที่สั่นแต่ไม่มีใครสังเกตเลยร่างสูงกำหมัดแน่จนน่ากลัวว่าที่ฝ่ามือจะมีเลือดไหลออกมา
“เจ้าจะพาพวกไปได้หรือไม่ แต่ข้าจะไม่ให้เจ้าพาพวกเราเปล่าหรอกข้าจะให้ทองกับพวกเจ้าด้วย” ร่างสูงหรี่ตามองนักเลงที่นั่งคุกเข่าอยู่กับดวงตาประกาย
“แต่พวกเจ้าช่วยตอบคำถามข้าอีกสักข้อได้หรือไม่”
“ได้ขอรับๆ” นักเลงพวกนั้นตอบขานอย่างร่างเริง
“ใครจ้างพวกเจ้ามา.......ที่ข้าถามเจ้าเพราะข้าคิดว่าถึงเจ้าจะต้องการเงินแต่การลักพาคนในวังกับการไถ่เงินชาวบ้านความเสี่ยงมันต่าง..” ร่างสูงจ้องนักเลงคนนั้นจ้องคนโดนจ้องยังสะดุ้งเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบ
“ขะ.ข้าไม่ทราบขอรับ นางไม่ได้บอกชื่อกับพวกข้ามา พวกข้ารู้เพียงหน้าตาขอรับ”
“งั้นหร.....”
“ท่านพี่เพค่ะ ทำไมการแสดงจึง......” ร่างของหญิงสาวอรชรเดินเข้ามาถามในสวนก่อนเบนขึ้นเห็นพวกนักเลงแล้วหน้าซีดเผือกโดนบัดดล
“สีดา เจ้ามาก็ดีแล้ว เจ้าช่วยตอบข้าหน่อยว่าเจ้ารู้จักคนพวกนี้หรือไม่”
“ไม่..ขะ.ข้าไม่รู้จัก”
“นางขอรับ!!! นางเป็นคนจ้างพวกข้าด้วยเงิน 3 ตำลึง ให้กำจัดนางขับร้องที่ดังในคณะละครตอนนี้ และนางเป็นคนพาพวกข้าเข้า-ออกวังแห่งนี้ขอรับ” ร่างของนักเลงตะโกนอย่างเต็มที่
“พวกเจ้าเงียบเลยนะ!! ท่านพี่ขะ.ข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ” ร่างหญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นกับหน้าที่ซีดเผือกเหงื่อที่ไหลมาไม่ขาดสาย
“สีดา ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง ได้โปรดพูดความจริงมาเถอะ” ร่างสูงจ้องร่างหญิงสาวด้วยสีหน้าเยือกเย็น หญิงสาวเห็นดังนั้นได้แต่ก้มหน้าตัวสั่นเทา
“ใช่แล้วล่ะ ก็ข้าริษยามันนิ ท่านพี่มั่วแต่ไปหลงมันจนลืมข้าแล้วก็ลืมลูกอีก ข้าอุตสาห์ไล่เจ้ายักษ์ชั่วนั้นออกไปได้แล้ว นังนี่ยังมาอีกแต่ไม่ว่าใครมาข้าจะไล่ไปอีก!!! จริงๆแล้วข้าอยากให้ทั้งเจ้ายักษ์กับนังสวาทตายๆไปซะ!!!” หญิงสาวที่หน้าตาสะสวยตอนนี้กลายเป็นเหมือนแม่มดใจร้ายอย่างสมบูรณ์
“เพี๊ยะ!!...”
“.......เจ้าตบข้าหรอ”
”เพี๊ยะ!!”ร่างของชายหนุ่มผมสั้นที่ยืนข้างๆวานรดูเหตุการณ์มาตลอดตอนนี้อยู่ตรงหน้าหญิงสาวและเป็นคนลั่นฝ่ามือใส่
“สีดา เจ้ารู้ตัวหรือเปล่า ห่ะ!!!! เจ้ากำลังฆ่าพ่อแท้ๆของเจ้าอยู่นะ!!!!!!” ชายหนุ่มเขย่าร่างหญิงด้วยแรงโทสะที่มันกำลังเตรียมที่จะปะทุขึ้น
“ไม่ๆ ข้ามีบิดาเพียงผู้เดียวคือ ท้าวชนกเท่านั้น!!! ยักษ์ชั่วนั้นไม่ใช่บิดาของข้า!!”
“หึ เจ้าจะคิดอย่างไรก็ช่างแต่ข้าน่ะ...ข้าน่ะได้เห็นเจ้าตอนที่เกิดมาแล้วกล่าวว่าผลาญราพณ์ 3 ครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองของท่านพ่อกับท่านแม่ที่แทบจะกลายเป็นสายเลือด ข้าได้ตามท่านพ่อไปยังแม่น้ำท่านพ่อหวังว่าจะได้เจอกับเจ้าได้ทำรอยเล็กๆที่หัวไหล่ด้านซ้าย เจ้ามีใช่ไม สีดา เจ้ามีรอยแผลเป็นเล็กที่ยากจะสังเกตใช่ไหม สีดา” อินทรชิตบีบหัวไหล่สีดาแน่นจะเจ้าตัวต้องนิ่วหน้า
“หลังจากที่ท่านทิ้งเจ้าไป ท่านพ่อก็ไม่ได้อ่อนโยนดังเดิมท่านพ่อกลับแข็งกร้าวแต่แล้วตอนที่เจ้าโดนจับอยู่กรุงลงกานั้น ท่านพ่อเอ็นดูเจ้ามาก ท่านไม่รู้เรื่องที่เจ้าเป็นธิดาของท่าน แต่ท่านคิดกับเจ้าดังธิดาที่เขาได้ปล่อยทิ้งไป “ ร่างโปร่งพูดพร้อมกับดวงตาที่เริ่มพร่ามัว
“.... และตอนนี้ท่านพ่อกลับมาเป็นดังเดิมแล้วกลายเป็นท่านพ่อที่อ่อนโยน น่ารัก หัวเราะง่าย รักการขับร้องเพลงตามเดิม ถึงแม้จะมีสายตาที่เศร้าแต่ไม่เป็นไร ข้าขอเพียงแค่นี้ถึงแม้จะอยู่ให้โรงละครที่ต้องขับร้องเพลงแลกกับข้าวกิน หรือต้องลำบากกว่าก็ไม่เป็นไร แต่เจ้า..เจ้ากำลังจะพรากสิ่งเหล่านี้ไป เจ้ารู้ไม” น้ำตาของร่างโปร่งไหลรินลงมา
“เจ้ารู้ไหม หลังจากที่ท่านพ่อรู้ว่าเจ้าคือ ธิดาของท่าน ท่านเฝ้ามองเจ้าอยู่ห่างๆ ท่านดีใจที่เจ้ามีความสุขในราชวัง ตอนที่เจ้าได้บุตรแฝด ท่านดีใจอย่างยิ่งจนยิ้มได้ตลอดทั้งวัน และท่านดีใจที่เข้ามาแสดงในวังแล้วเห็นเจ้าแข็งแรง แต่ดูเจ้าสิ เจ้าคิดฆ่าบิดาตนเอง ข้าอยากให้เจ้าคิดอีกครั้ง” ร่างโปร่งผละออก
“ขะ..ข้า..” หญิงสาวตัวสั่นเทาน้ำตาเริ่มไหลรินทำอะไรไม่ถูก
“ถ้าเจ้าอยากจะขอโทษ เจ้าต้องไปตามท่านพ่อกับพวกเรา” อินทรชิตหันพูดไว้เท่านั้นทิ้งร่างหญิงสาวที่ทรุดลงไปกับพื้นก่อนเดินไปหาวานรเผือก
“เจ้าไหวนะ อินทรชิต ข้าว่าเจ้าใจเย็นลงมามากเลยนะ” วานรเผือกลูบหัวร่างโปร่งเหมือนผู้ใหญ่ปลอบเด็ก
“หึ เวลามันสอนให้ข้าเป็นผู้ใหญ่น่ะ ถ้าสมัยก่อนนะข้าคงฆ่า สีดาไปแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ถ้าฆ่านางไปคนที่เสียใจที่สุดคือ ท่านพ่อ” ร่างโปร่งเข้ากอดวานรเผือกอย่างคนหมดแรง
“สีดา เจ้าจะไปหาพ่อของเจ้าหรือเปล่า” ร่างสูงเจ้าเมืองอโยธยาเดินไปหาหญิงสาว
“ข้าจะไป ข้าจะไปด้วย ข้า..ข้าอยากไปพบพ่อแท้ๆของข้า” ร่างหญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมน้ำตา
“ดี พวกเจ้าช่วยนำทางด้วย” ร่างสูงหันไปพูดกับพวกนักเลงที่ตอนนี้แก้เชือดเรียบร้อยแล้ว
“ทหารเตรียมม้า!!!”
...........................................................................................................................................................
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบน้ำตาแตกเลย ณ จุดๆนี้ T^T
ลบน้ำตาเเตก 3 พยางค์นี้เพื่อตอนนี้เลย
ตอบลบอห.อยากร้องเลย;-;
ตอบลบ