รามเกียรติ์ yaoi เชลยหัวใจ (พระราม x ทศกัณฐ์) ตอนที่ 15

ตอนที่ 15

“พระมงกุฎ มันจะดีหรอ ถ้าท่านพ่อ กับท่านแม่เจอล่ะจะทำอย่างไร”  โทเศียรพูดอย่างหวาดๆ ในตอนนี้ตนเองที่ระเบียงด้านนอกของเรือนสนมกำลังรอคนอื่นไต่เชือกขึ้นมา

“น่าข้า พี่ข้ามีแผนอยู่แล้ว”  พระมงกุฎพูดอย่างมั่นใจสุดขีด

“แล้วเราจะรอดไมเนี่ย”  โทเศียรบ่นพึมพำระหว่างรอคนสุดท้ายไต่ขึ้นมา

“พวกเราพร้อมไม เราจะเริ่มปฏิบัติการกันแล้วนะ” พระมงกุฎพูดขึ้นในความเงียบด้วยเสียงที่เบามาก

“พร้อม/อื้ม/พร้อม”  พวกเราพูดพร้อมกันอย่างตื่นเต้น

“ดี น้องลบ เจ้าช่วยดูต้นทางที อย่าให้ใครมาได้นะ อ้อ แล้วระวังใครออกไปด้วย” พระลบมองพระมงกุฎอย่างเย็นชาก่อนจะรู้ถึงนัยในประโยค พระลบยกมุมเล็กน้อยอย่างพอใจ

“ได้เลย ข้าจะเฝ้าอย่างดีเลย”  พระลบพูดจบก็เดินไปยืนเฝ้าที่ทางระเบียงและนั่งลงเพื่อไม่ให้ใครเห็นและพวกเราก็เดินไปที่หน้าต่างเตรียมแง้มดู

“เดี๋ยวก่อนๆ พระมงกุฎ” โทเศียรพูดขัดขึ้น

“อารายเล่าพี่โท ข้ากำลังตื่นเต้นเลย” ตรีเศียรพูดขึ้นกลังจากอดทนอดกลั้นการพูดมากมานาน

“เจ้าตรี เจ้าไม่ได้ยินเสียงอะไรแปลกหรือ มันฟังดูคล้ายเสียงท่านแม่ด้วย”  โทเศียรพูดขึ้นอย่างไม่ไว้ใจ

“โถ่ พี่โทมันต้องอย่างนี้สิถึงจะน่าตื่นเต้น จะได้รู้สักทีว่านั้นคือเสียงอะไร ท่านแม่กำลังทำอะไรอยู่ ท่านพี่ไม่อยากรู้หรอ”  ตรีเศียร

“อะ..เอ่อ”  โทเศียรเริ่มลำบากใจ

“น่าเร็วๆ มาเร็ว!!” ตรีเศียรผู้เป็นพี่มาใกล้หน้าต่าง

กดคลุมดำน้านนนนนนนนน//^^

“อื้มๆ..รามจันทร์..หยุดก่อน..ข้า..ข้าเหนื่อยแล้ว..แฮ่กๆ..อ่ะ...อ๊า” 

“แต่ข้ายังไม่อิ่มเลยนะ  ข้าจะทำเพื่อชดเชย 6 ปีที่เจ้าหนีจากข้าไป”

“ดะ..เดี๋ยว!!...อ๊า!!!!..รามจันทร์ๆ..อ่ะ..อ๊า..ละ.ลึกเกินไปแล้วนะ..อื้มๆ”  โทเศียรได้ยินเพียงเสียงที่เหมือนกันกับตอนกลางวันรอดออกมา

“พี่โทข้าจะเปิดหน้าต่างนะ แอบดีๆด้วย”  ตรีเศียรเริ่มแง้มหน้าต่างออกมาเงียบแต่ผู้ที่เห็นทั้งหมดมิใช่ตรีเศียรแต่กลับเป็นโทเศียรที่ยืนอยู่ข้าง

“อ่ะๆๆ...ระ.รามจันทร์...ชะ.ช้าหน่อย..อ๊า..อื้ม”  ร่างสูงสง่ากำลังขยับร่างกายอยู่บนเตียงที่หรูหราอย่างหนักหน่วงกับร่างของผู้เป็นแม่ที่ตอนนี้กำลังกอดร่างสูงนั้นแน่นราวกับกลัวมันจะหายไปเรียวขามีคราบน้ำสีขาวขุ่นเต็มไปหมด

“ทศกัณฐ์ ข้าเมื่อยแล้ว เจ้าช่วยขยับหน่อยสิ”  ร่างสูงพลิกร่างบางขึ้นมานั่งบนตักพร้อมกับจับกดท้ายทอยร่างบางลงมาเพื่อจูบอย่างดูดดื่มแต่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของเด็กน้อยโทเศียร

“ท่านพี่ๆ ท่านเห็.....” ตรีเศียรยังพูดไม่จบผู้เป็นพี่รีบวิ่งออกไปแต่กลับโดนพระลบอุ้มรั้งไว้

“พี่โทเศียร ท่านจะไปไหนกัน” พระลบพูดด้วยสีหน้านิ่ง

“ปะ.ปล่อย ปล่อยข้านะ” ร่างบางพยายามดิ้น

“ท่านพี่เห็นสิ่งใดหรือ” พระลบถามหน้าตายพร้อมกับจ้องร่างบางที่ตอนนี้ก้มหน้างุด

“ยะ.ยังจะมาถามข้าอีก!!!!!!!!”  ร่างบางตะโกนใส่และเหาะหนีพร้อมกับหน้าแดงดังลูกตำลึง

‘ท่าทางแผนจะได้ผลเหอะ’ ร่างสูงของพระลบวิ่งตามร่างบางไปปล่อยพระมงกุฎกับตรีเศียรไว้

“ตรีเศียรเจ้าว่าอย่าง...ไร..บ้าง”  พระมงกุฎหันมาจะพูดกับตรีเศียรแต่ต้องเหงื่อตกเมื่อเห็นร่างบางทำตาวิ๊งๆใส่

“พระมงกุฎ ข้าอยากลองทำแบบท่านแม่อ่า *0* ”

“....”

“*0*”

“......”

“*0*”

‘ซวยแล้วไง.....’  พระมงกุฎเริ่มรู้สึกถึงความหายนะกำลังเข้ามาหาตนเอง

.........................................................................................................................................................................